38. ZİNCİRLENMİŞ TAKINTI

🎧: Lana Del Rey, Say Yes To Heaven
🎧: Şura İskenderli, Derinlere İniyorum
🎧: Oscar and the Wolf, You’re Mine
🎧: Lana Del Rey, Cinnamon Girl
🎧: Oscar and the Wolf, Princes
🎧: d4vd, Romantic Homicide
🎧: Rihanna, Same Ol’ Mistakes

Ve bir gün doğarsın, senden önce doğan yarım birine parçanı bastırıp onu bütüne dönüştürmek için.

Gözlerime bu dünyaya geldiğinden beri yarım olduğunu, sonra beni bulup tamamlandığını anlatmak ister gibi bakıyordu. Bir an için durup önce yüzüğe, sonra yeniden beni izleyen gözlerine baktım.

Bir kalp atışı sonrasında, “Evlenirim,” dedim, demedim, bağırdım; Gurur gözlerini iri iri açarak bana bakarken olduğum yerde ellerimi ağzıma götürerek zıpladım. “Seninle evlenirim! Tabii ki evlenirim!”

Hala dizinin üzerinde duruyorken yüzünü avuçlarımın arasına alarak onu çekip kaldırdım ve dudaklarına yapıştım. Afalladı ama gülümsediğini hissettim, bir eli belimi kavrarken öpüşüme karşılık vermeye başladı. Dudaklarımız ayrılırken alnını alnıma bastırdı ve “Yüzüğü takmama izin bile vermedin deli,” diye fısıldadı.

“Yüzüğü zaten taktın,” dediğimde bunu anlayamadı, alnımı alnına sürterek, elimi ona doğru uzattım. Gülümseyerek geri çekildi ve yüzüğü parmağıma takıp güçlü parmaklarını eklemlerimde, uzun tırnağımda dolaştırıp sertçe yutkundu. Gözlerini kaldırıp yeniden gözlerime baktığında onu bu denli mutlu görmeyi beklemiyordum. Hangimiz daha mutluyduk ayırt bile edemiyordum.

Elimi kaldırıp parmağımdaki yüzüğe baktığımda, elimin titrediğini fark ettim. Gülümserken birden çenem titredi, ağlayacağımı hissederek kaşlarımı çattım. Alkol ve mutluluk birbirinin üzerine binince duygularım karman çorman olmuştu.

Gurur, “Dudağın bükülüyor,” dedi duraksayarak, “ne oldu? Yanlış bir şey mi yaptım?” Paniklediğini hissettim ama yine de soğukkanlı davranmaya gayret ediyordu.

Kollarımı boynuna sıkıca sarıp yüzümü saklarken, “Salak mısın?” diye sordum dolu gözler ama solunmayan bir gülümsemeyle. “Sen salak mısın?” Kollarını belime sararken onun da gülümsediğini hissettim ama sorduğum soruları cevapsız bıraktı. Sadece bana sıkıca, çok sıkı sarıldı. İhtiyacımın bu olduğunu biliyormuş gibi, beni asla bırakmayacağını hissettirerek sarıldı.

“Tüm hayatımı seni bekleyerek geçirmişim ben bilmeden. İhtiyacım yok sandığım o duygu sana dönüşüp üzerime çöktüğünde aslında ne kadar muhtaç olduğumu, doğduğumdan beri tek beklediğimin sen olduğunu, bu dünyaya senden önce gönderilip seni aramakla hükümlü olduğumu anladım.” Dudaklarını saç diplerime bastırdı. Sıcak nefesi saçlarımın arasından zihnime sızdı ve kelimeleri de zihnime mıh gibi kazındı. “Yarımdan da eksik olanı kendini eksiltmek pahasına tamamladığın için teşekkür ederim.”

Gülümserken, “Evleneceğim ben seninle,” dedim ve o kadar şey söyleyip böyle bir karşılık aldığı için yüksek sesle güldü.

Belimden kavramasıyla ayaklarım yerden kesildi. Beni kendi etrafında döndürürken ona daha sıkı sarılıp başının üstünü, yanaklarını ve boynunu öptüm. Nihayet durduğunda kafamı indirip yüzüne baktım. Havai fişekler bir defa daha patlamaya başladı ve ışıklar profilini aydınlatırken onun ne kadar güzel göründüğünü düşündüm.

Parmaklarımı yüzünde dolaştırdığım esnada hala kucağındaydım, beni indirmeden yüzümü izlemeye devam ediyordu. “Bu gece sürpriz yapacak tek kişinin kendim olduğunu sanıyordum,” diye mırıldandım.

“Ben de bu gecenin beni mutluluktan öldürecek olayı bana evet demen olur sanıyordum ama ondan önce beni mutluluktan iki üç kez öldürdün,” diye yanıt verdi burnundan sert bir nefes vererek gülerken.

“Doğum günü hediyeni eve dönünce alacaksın ama,” dediğimde bir an duraksayarak tek kaşını kaldırdı. Kulağına yaklaşıp, “Playstation konsolunu yenilemek istediğini biliyordum,” diye fısıldadım ve irkilerek kafasını geri çekip yüzüme baktı. “İnternetten sipariş etmek zorunda kaldım. Tedariği bir, iki hafta sürebiliyormuş.”

Heyecanını gözlerinde gördüm, mutluluğunu benden saklamadı. Masrafa girdiğim için içten içe bana kızsa da beni üzmek istemediğinden tepki vermek yerine sadece hediyesi için sevindi. Beni bir kez daha kendi etrafında döndürürken, “Deli!” diye bağırdım ama aldırış etmedi.

“Hem karım oluyorsun hem de yeni bir oyun konsolum var farkındaysan, mutluluktan delirmeyeyim de ne yapayım?” diye sorduğunda kahkahamı durduramadım.

Kafamı kaldırıp arkasına baktığımda bizimkilerin kumsala doğru geldiklerini gördüm. Herkes ayakkabılarını çıkarmış, birbirleriyle şakalaşarak yürüyorlardı. Devran ve Yener’in ellerinde birer içki şişesi vardı, Devran kolunun altına Biricik’i almıştı ve Yener de Girdap’ın sırtına binmişti. Herkes gülüşüyordu.

“Geliyorlar, indir indir, yüzüğümü göstereceğim!” diye bağırdım heyecanla.

Gurur kahkaha atarak beni kucağından indirdiği anda kumların içine batıp çıkarak bizimkilere doğru koşmaya başladım. Koşarken zıplıyordum ve elimi kaldırıp yüzüp parmağımı oynatıyor, bağırıyordum ama muhtemelen ne yapmaya çalıştığımı anlamadıkları için gülerek bana bakıyorlardı.

Biricik, Devran’ın kolunun altından çıkarak bana doğru koşmaya başladı. Tam birbirimize çarpacakken elimle onu durdurup, yüzüğümü gözüne kadar soktum ve “Evleniyorum ben galiba!” diye bağırdım, Devran’ın arkada kahkaha attığını duydum ama Biricik donup kalmıştı. Sanırım Biricik bilmiyordu ama Devran’ın bu durumdan uzun süredir haberi vardı.

Simge şokla, “Kız o yüzük ne öyle kafam kadar!” diye bağırarak bana doğru koşup elimi tuttu ve kafada salladı. “Şimdi olduğum yere çöküp zılgıt çekeceğim ama Ege yöresine ait değil diye kendimi tutuyorum.”

Çolpan ve Ayça anında etrafımı sardılar. Merakla yüzüğüme bakarlarken sırıtıyordum. Eylül, “Şimdiden yeğenlerim için cinsiyet partisi çeşitlerini araştırmaya başlasam iyi olacak,” dediğinde bir an Gurur da dahil tüm erkeklerin donup kaldığını fark ettim.

Gurur kekeleyerek, “Zeliha,” dediğinde anlayamadığım için omzumun üzerinden ona baktım.

“Hı?”

Yüzünde şok olmuş bir ifadeyle, “Hamile misin?” diye sordu.

Kızlarla aynı anda, “Ha?” diye sorduğumuzda, Eylül oturduğu yere çökmüş nefesi kesilmiş gibi kahkaha atıyordu.

“Öldürecek bu çocuk beni,” dedi Eylül, koca abisi için.

“Ulan bir an ben bile hamile sandım, o nasıl cümleydi Eylül,” dedi Yener dehşet içinde.

Gurur, “Değil misin?” diye sordu bu defa hayal kırıklığına uğramış gibi.

“Ya erkekler şiirlerden ve şakalardan asla anlamıyor, fark ettiniz mi?” diye sordu Eylül doğrulup kalkarken.

Eymen’in donmuş halde az ileride durmuş bana baktığını gördüm, elimi kaldırıp yüzük parmağımı salladığımda yüzünü buruşturup tiksinir gibi öğürdü. Ona dil çıkarıp saçlarımı savurarak Devran’a baktım. “Sen biliyor muydun?”

“Aslında,” dedi Muşta. “Hepimiz biliyorduk. Yüzük başta Yener’deydi, senin nasıl bir radar olduğunu bildiğimizden yakalatmamaya çalıştık.”

Kızlar aynı anda, “Biz hiçbir şey bilmiyorduk,” dedi ve Biricik dudak bükerek Devran’a baktı. “Alacağın olsun Dev, benden sakladın mı?” diye sordu.

“Sarışın, gidip anında Zeliş’e söyleyip, tepki çalışması yaptıracağını bilmiyor muyum ben senin?” diye sordu Devran gülerek.

Biricik dudaklarını büzerek bana baktı. “Umarım destansı ve dramatik bir tepki eşliğinde ağlayarak evet demişsindir.”

“Bir an beni kavrayıp sırtına atarak kumlara devirecek ve güreşe başlayacağız sandım, öyle bir tepkiydi,” dedi Gurur.

Gözlerimi Yener’e dikip, “Demek ikili oynadın,” dediğimde pişmiş kelle gibi sırıtıyor, Girdap’ın ağzına şişeyi uzatıp Girdap kafasını çevirince söylenerek dirseğini Girdap’ın omzuna koyuyordu. Girdap’ın omzundan inmeye niyeti yok gibiydi.

“Valla şekerim, birinizden doğum günü pastası saklamak, diğerinizden yüzük saklamak kadar zordu. Biriniz Hürrem, diğeriniz Kösem gibisiniz şeytanlık söz konusu olduğunda.”

“Şerefsiz, insan biraz çaktırır. Mal gibi kaldım kızı elinde doğum günü pastasıyla görünce,” diye söylendi Gurur.

“İkinizin de eşit şekilde tarafını tuttum diyelim buna.”

“Yani siz basbayağı evleniyor musunuz?” diye sordu Ayça şok içinde. “Sanırım büyücü değiştirme zamanım geldi.”

Ecevit duraksayarak Ayça’ya bakıp, “Büyücüye mi gidiyorsun?” diye sorunca Ayça ona yandan bir bakış attı.

“Evet, canımı sıkan herkese büyü yaptırırım genelde ben.”

“Canını sıkmamaya çalışırım,” dedi Ecevit sakince.

“Benim canımı sıkmak öyle kolay değil zaten.”

Ecevit uzun uzun Ayça’ya baktı ama bir şey söylemedi.

Devran, Gurur’un omzuna vurarak, “İçin yanıyordur senin şimdi,” dediğinde Gurur ona yan gözle baktı. “O zaman şöyle serin sulara dalalım mı bir?”

Gurur daha ne olduğunu anlamadan Tayfun abi ve Devran onu bacaklarından tutarak havaya kaldırdılar. Gurur gözlerini iri iri açarak iki avucunu da Devran ile Tayfun abinin kafasına bastırdı ve “İndirin lan beni!” diye bağırdı.

“Damat banyosu,” diyen Devran, Tayfun’a işaret verdi ve birden omuzladıkları Gurur ile birlikte suya koşmaya başladılar.

Gurur, “Zeliha!” diye bağırıyordu, “Zeliha, bir şey de şunlara! Lan bıraksanıza beni. Üstümdeki takım kaç para biliyor musunuz lan siz? Lan! Lan!”

Sonra karanlık suyun içine fırlatıldı.

Gurur’un arkasından Devran ile Tayfun abi de suya atladıklarında gülerek kıyıya koşmaya başladık. Karanlık suların davetine hayır diyemedik.

Su bacaklarıma vurduğunda titredim, daha sonra herkesin bir bir suya girdiğini görünce ben de neşeyle suya atladım. Yüzüğümü koruma içgüdüsüyle elimi havada tutarak suyun içinde ilerlediğim sırada Gurur’un homurdanarak bana doğru yüzdüğünü gördüm.

Hiç beklemediğim anda suyun içinden bana dolanan büyük elleri ayaklarımı yerden kesti. Kollarımı onun boynuna dolayarak, “Yüzüğüme dikkat et,” dedim panikle.

“Yenisini alırım,” dedi, “sen yüz bin kez kaybet, ben yüz bin birinci kez gider sana dünyanın en güzel yüzüğünü bulmaya çalışırım.”

“Bir bakır tel bile eğer onu bana sen veriyorsan, dünyanın en güzel yüzüğüdür,” dediğimde gözlerimin içine baktı. Ay ışığının altında gümüş ışığa boyanan ela gözlerinde kaybolduğumu hissettim. Gözleri kaybolduğum yerdi, gözleri kendimi kazandığım yerdi; yerim, yurdum, yuvamdı.

“Sen böyle konuşursan ben senin önüne dünyaları sermek isterim, hatta istemekle de kalmam, sererim,” dediğinde burnumu burnuna sürtüp gözlerimi yumdum. Sanki tenime yıldızlar yağıyordu. Oysa sadece onun gözleri tenime değiyor, onun gözleri tenime yıldızların ışığından daha parlak yansıyordu.

“Sen farkında değilsin ama benim önüme dünyaları serdin zaten,” diyerek gözlerimi araladım ve ona baktım.

Yaşananlar geride kalmış, sanki geçmişte yaşanan o karanlık günler hiç var olmamış, hepsi bir kabustan ibaretmiş, biz ikimiz çok farklı bir yerde, çok farklı bir şekilde tanışmışız gibi hissettim.

Ne şartlar altında olursa olsun, onunla tanışmış olmak benim kurtuluşumdu.

Battığımı sandığım o bataklığın tenimdeki yanık izlerini iyileştirecek bir nehir olduğunu o zamanlar anlamamıştım.

“Yeter ki sen ol ulan,” diyerek alnını alnıma bastırdı ve kalbim zonkladı. “Bana giydireceğin hüküm ölüm de olsa, düğün de olsa, yeter ki sen ol.”

“Ben sana hep güzel şeyler vereceğim,” dedim başımı iki yana sallayarak. Çocuksu tavrım onu gülümsetti. İçimdeki kelebeklerin yükselerek boğazıma doğru kanat çırptıklarını hissettim. “Kötü olan ne varsa silip götürmek için geldim.”

“En başından beri öyleydi,” dediğinde bu söylediğine hazırlıksız yakalandığım için gözlerinin içine uzun uzun baktım. Burnumun ucunu öptü ve “Ne?” diye sordu. “Aksi olduğunu düşünüyor olamazsın.”

Yeniden alnımı alnına yasladım ve “Okulumu bitirmemi beklersin, değil mi?” diye sordum bu kez aynı saf, çocuksu merakla.

Göz bebeklerinde kendi yansımamı gördüm. Karanlığın içinde bir ışık pıhtısı gibiydim. Ben onun dünyasına gerçekten aydınlık veren miydim?

Hayret ettim. Birinin beni bu kadar seveceğini hiç düşünmezdim.

Birinin beni benden çok sevebileceğine ihtimal bile vermezdim.

Şimdi onun göğsündeki altın rengi sevgi, babamın göğsündeki elmastan sevgiyle kapışıyordu; öyle bir bakıyordu ki, sanki bir baba bir kız çocuğunu seviyordu. Gözlerinde baba sevgisi, anne sevgisi, gözlerinde bir aşığın, bir dostun, bir sırdaşın sevgisi vardı; gözlerinde kazabilecek tüm galibiyetlerim vardı.

“Seni son nefesimi verene kadar beklerim lan,” dediğinde yutkundum. “Sen uğruna yaşamaya değersin. Ne zaman istersen o zaman, ne zaman uygun görürsen o zaman, ne zaman işte şimdi dersen o zaman. Sen ol de, oldururum. Bunu bil, bunu sakın unutma, bunu hiç aklından çıkarma. Hiçbir ihtimalde senin ol dediğini oldurmayacak adam değilim ben.”

Bunu bilmenin getirdiği gönül rahatlığıyla gülümsedim ve bildiğimi sesimden de duymasını istediğimden, “Biliyorum,” diye mırıldandım.

Devran hiç beklemediğimiz bir anda üzerimize su sıçratınca şaşırarak ona doğru baktım. Gurur, “Ama bak sen çok oluyorsun ha hanzo,” diye söylendi.

“Aşık modunu iki dakika kapatın da eğlenelim,” dedi Devran, sonra yavaşça fısıldadı: “Bu saatte yüzük bakmaya gideceğim sizin yüzünüzden. İnsanın içi çekiyor birader.”

“Neyi neyi?” diye sordu Biricik birden bize doğru yüzerek. “Ne çekti canın?”

Devran, Biricik’e yandan bir bakış atıp bıyık altından gülerek, “Şimdi ben bunu söylerdim de denizde yüzen sarı saçlı bir domates görmeye hazır olmayabilir bu insanlar,” dedi muzip bir sesle.

“Dev!” Biricik gözlerini iri iri açarak suya vurdu ve kabaran su Devran’ın yüzüne çarptı. “Çok ayıp!”

“Ağzımı açıp tek kelime de etmemiştim oysa…”

“Bu etmemiş haliyse durum vahim,” dediğimde Biricik biraz daha kızardı, bize küserek başka yöne yüzmeye başladı. Devran arkasından sırıtarak bakarken, “Gel buraya, küstün mü?” diye sordu ve arkasından gitti. “Şşşt, sana diyorum, sana. Durmazsan daha çok utandırırım. Yaparım, biliyorsun değil mi? Neler yapabileceğimi iyi bilirsin. Beklesene beni.”

“Git be!”

“Bekle dedim, beklemezsen cezası da ağır olur, bunu da biliyorsun değil mi?”

Biricik bir an duraksayıp omzunun üzerinden Devran’a bakınca ağzım kocaman açık şekilde Gurur’a baktım. “Grinin Elli Tonu mu okumuş Devran?” diye sordum şokla.

Gurur sırıtıp, “O konu Devran olduğunda, oldukça masum bir kitap sayılırdı,” diye takıldı.

“O Devran henüz seni tanımamış canım,” dediğimde Gurur dişlerini beklemediğim bir anda çeneme geçirdi ve “Beni tanıması gereken tek kişi sensin,” diye fısıldadı.

“Yapma ya,” diyerek burnumu burnuna sürttüğümde, “Oynama ayarlarımla,” dedi boğuk gelen, kısık sesiyle.

“Oynarsam, ne olur?”

“Yüzüğü parmağına taktığım gibi, başka bir şeyi de ta—”

“Öküz, odun, dana seni! Hadi be oradan, hadi be!” Onu iterek suyun üzerinde kayıp ondan uzaklaştığımda başını geriye atarak neşe dolu bir kahkaha attı.

Bu kahkaha bir an beni duraksattı, gözlerimi ayırmadan gülümserken yüzüne çizilen çizgilere, dudaklarındaki kavise baktım. Elimde olmadan ben de gülümsemeye başladım.

“Gel buraya yavru ceylan,” diyerek beni bileğimden tutup kendine çekerek suyun içindeki vücutlarımızı birleştirdi. “Uzaklaşma benden, hep böyle dibimde dur istiyorum.”

“Ne o dede?” diye sordum çatık kaşlarla. “Yaş otuz üç olunca gece görüşünü kaybettin de uzaklaştığımda beni seçemiyor musun?”

“Teessüf ederim, sen şimdi son nefesine de bir gün kaldı, gel yarın evlenelim bari dersin bana.”

“Ya hadi oradan, yarın evlenmek için bahaneler sunma bana. Adam evlenebilmek için birazdan sana bir şey söylemem gerek Zeliha benim prostatım var diyecek.”

“Kız Allah korusun, yok öyle bir şeyim falan benim.”

Yüzüne su sıçratıp kahkaha attım. “Olsun, ben seni dedeyken de severim.”

“Dede olmama çok bir şey kalmadı, gel yarın evlenelim işte,” dedi pis pis sırıtarak.

Çok uzun süre yüzdük, arkadaşlarımızla şakalaştık ve sudan çıktığımızda alkolün etkisi artık bedenimden silinip gitmişti; Gurur’un içime yerleştirdiği mutluluğun etkisi ise bir ömür sürecekmiş gibi hissediyordum.

Islaktık, hatta hava serinlediği için titriyorduk ama hepimiz mutluyduk. Gruptaki herkesin mutluluğu dudaklarından sürekli dökülen kahkahalardan okunuyordu.

Bir çorbacıya gidip, küçük restoranın içindeki masaları birleştirerek oturduğumuzda ve Muşta hepimiz adına birer işkembe çorbası sipariş ettiğinde hala ıslak sayılırdık ama en azından artık üşümüyorduk. Ayça elimi elinin içine almış yüzüğümü incelerken gülümsüyordu, Çolpan da telefonunu çıkarmış ellerimin fotoğrafını çekip duruyordu.

Çorbalar masaya geldiğinde Muşta kolunu Yener’in sandalyesinin sırt kısmına atarak, “Gurur Efendi,” dedi yüzünde alaycı bir ifadeyle. “Şimdilik mutlusun, yüzünde güller açıyor da ben senin yüzünde morlar açmasına nasıl engel olacağım? Kahraman Özdağ bunu öğrenince o ucu kalkık burnunun ucunu öne eğmez mi senin?”

Gurur bir an duraksayarak Muşta’ya baktı, ardından gözleri bana dokundu ve yeniden Muşta’ya baktı. “Muşta,” dedi, “hazır buradayken kızı isteyelim mi ne olursun?”

“Aa bu herif ölmek istiyor,” dedi Yener şok içinde.

“Alına da moruna da kırığına çıkığına da çok okeyim, baba, isteyelim mi kızı?” diye sordu Gurur dirseklerini masaya koyarak. “Sen dersin, seviyorlar birbirlerini, oğlumun işi gücü var, parası var, sorumluluk sahibi birisi, askerdir kendisi dersin, översin beni biraz. İsteriz kızı.”

“Sonra seninle beraber beni de kefenler değil mi?” diye sordu Muşta son derece ciddi bir şekilde.

Cenan yan gözle Muşta’ya bakıp, “Kahraman Bey seni bile korkuttuysa,” deyince, Muşta tek kaşını kaldırıp Cenan’a baktı.

“Ben hiçbir şeyden korkmam.”

Cenan’ın yüzünden alay dolu bir ifade geçip gitti. “Hıhım, çok belli oluyor.”

“İsteyelim lan,” dedi Muşta birden. Gözlerini Gurur’a çevirdi.

“Siz delirdiniz iyice,” dediğimde Gurur da Muşta da bana baktı. “Okuyom ben.”

“Yarın evlenelim demiyom ben de zaten Zelya,” dedi birden Gurur. Babam gibi konuşmasına şaşkınlıkla bakakaldım. “Adını koyalım.”

“Hayırdır ya yangından mal mı kaçırıyon?” diye sordum çatık kaşlarla.

“Bunlar şiveli kavgaya başladığına göre iki seneye kalmaz Muğla’ya yerleşir, Sarıkız’a arkadaş bir de Karakız alırlar. Gurur da dağda değil tarlada nöbete kalkar artık sabahları,” dedi Yener ciddi bir sesle.

Nihan, “Helal olsun Muşta, beni bir kez bile istemedin,” deyince Vural derin bir nefes alarak kaşığını çorbanın içine bıraktı.

“Ulan biz zaten nişanlıyız.”

“Sen sus a1 seviyesinde Türkçenle cevap verme bana,” diye homurdandı Nihan.

“Ya neden bu heriflerin yaptığı her şey bana patlıyor?” Vural ekmek kemiren köpek gibi çorbasına bakınca gülmemek için dudaklarımı birbirine bastırdım.

Muşta, Nihan’a içi acımış gibi baktı, bir an gözlerinde suçluluğu görür gibi oldum.

“Onun huyudur o Nihan,” dedi Cenan iğneli bir sesle. “İstemez, direkt alır. Mağarasında öyle görmüş, öyle öğrenmiş.”

Muşta, Cenan’a yan bir bakış attı. Mavi gözleri çok şey anlatıyordu. Cenan da o gözlerden ona uzanan bakışlarda her ne gördüyse sertçe yutkundu.

Çorbalarımızı içerken Gurur sürekli Muşta’yı sıkıştırmaya devam etti, bu beni her ne kadar güldürse de babamın vereceği tepkiyi de merak etmiyor değildim. Bu işin adının konmasını istediğini biliyordum ama bunun için erken olduğunu düşünebilirdi. Ben de erken olduğunun farkındaydım ama tüm kalbimle de istiyordum. Gurur’un beni bekleyeceğini biliyordum.

Zafer ve Yaman çorbalarına sarımsak sosunu bolca koydukları için diğerlerinin onlara tuhaf tuhaf baktıklarını gördüm. Muşta, “O ağzınızı dikerim sizin, götümün dibinde uyuyorsunuz lan hayvan herifler,” dedi ama sosu önüne çektiğinde onlardan geri kalmadan o da çorbasını bol bol sosladı. Cenan’ın yüzünü buruşturarak Muşta’ya baktığını gördüm. Muşta tek kaşını kaldırıp Cenan’a baktı ve herkes çorbasıyla ilgilenirken sessizce, “Aramızda özel bir konuşma mı geçecek de bu kadar irrite oldun sarımsaktan?” diye sordu imalı bir sesle. Cenan’ın gözleri kısıldı ama bakışlarını hemen farklı bir yöne çevirdiğini gördüm.

Bazen kendimi grubun mobese Beşir’i gibi hissediyordum.

Çorbalar içilene kadar konuşmadık, daha sonra hepimiz elimizde birer soda şişesiyle lokantadan ayrıldık. Zaman bir girdap gibi bizi içine çekmeye başladığında Muğla’nın şafağa en yakın saatleriyle usulca ağarmaya başlayan sokaklarında yürümeye başladık. Ayaklarımda topuklular olduğu için yürümem imkansıza yakın hale geldiğinde Gurur beklemediğim bir anda beni omzuna atmış, elbisemin açıkta bıraktığı bacaklarımı kalçama kendi ceketini örterek korumaya almıştı. Dünyaya tersten bakarken bile her şeyin yolunda gittiğini hissediyordum. Muğla’nın sokaklarını bedenim koca bir adamın kucağında ters duruyorken izliyordum.

Gülüşmeler, şakalaşmalar hepsi birbirine karışıyor, sokağa yayılmaya başlayan renkler de bize eşlik ediyordu. Ben sessizdim ama zihnim gürültülüydü, kalbim ise zihnimi bile geride bırakacak kadar çok ses çıkarıyordu.

Evin önüne geldiğimizde Gurur beni sırtından indirdi ve elinde tuttuğu soda şişesini kafasına dikip bahçenin kapısını yavaşça açtı. Bahçede akşam yemeklerini yediğimiz masanın üzerinde gergin bir şekilde duran ışıklar hala yanıyordu. Önce parmağımdaki yüzüğe, sonra çocukluğumun geçtiği bahçeye baktım ve bahçeden içeri adım attım.

Biricik ve Devran’ın kıkırtılarını duydum, Mehtap’ın sesi zihnime bulaştı, Muşta birilerini azarladı ve Simge koluma girip başını omzuma yasladı. Zamanın etrafımda akıp gittiğini hissettim. Erkekler kendi evlerine doğru yürürlerken arkalarından bakıyordum, kızlar da yavaşça eve doğru yürüdüler ve Simge başını omzumdan kaldırıp dudaklarını omzuma bastırdıktan sonra içeri gitti. Geriye sadece Gurur ve ben kaldığımızda artık şafak o mavi rengin içinden kan gibi akan kızıllığını üzerimize sermeye başlamıştı. Kollarımı bedenime sarıp omzumun üzerinden Gurur’a baktım. Ellerini pantolonunun cebine sokmuş, tüm dikkatini bana yöneltmiş beni izliyordu.

Kalbimi çarptıran o cümleyi kurdu.

“Seni bu evin bahçesinden davulla zurnayla, telinle duvağınla çıkaracağım.”

O an, onun varlığı gözlerimi kör edecek kadar kuvvetli bir ışık sızıntısıydı. O ışığa çekildiğimi, her yerin karardığını ve o ışığın karanlığın içinde dikilen bedenimi güçlü kollar gibi sardığını hissediyordum. Sanki yaşadığımız her şey bu ışığın ardında, ikimizden uzakta duran bir kapının ardında kalmıştı ve nihayet o kapı sıkıca kapanmıştı. Anahtarı hala bizim elimizdeydi ve ikimiz de o kapıyı açmaktan çok uzaktaydık.

Ben, ondan önce durgun bir suydum ve o, durgun suyun içine çarparak giren bir taştı; suyun derinliklerine dalan o taş önce suyun yüzeyinde dalgalar yarattı, daha sonra o dalgalar büyüdü ve her yana yayıldı. İçimdeki zelzelenin sebebi bu adamdı. İçimdeki her şeyin yerini değiştiriyor, dağınıklığı toparlıyor, taşımakta zorlandığım ne geçmişse eline hepsini atıp benden uzağa savuruyordu.

Gözlerinin içine uzun uzun baktığımı hatırlıyorum, daha sonra dudağımın yukarı kıvrıldığını ve o taş, suyun dibine dokunduğu anda, ona, “Seni seviyorum,” dediğimi. Sonrası pusluydu, içimden dışıma taşan dalgaların beni zamanın kollarında sürüklemesine göz yumdum.

Gözümü kapatıp açtığımda şimdi kendi odamdaydım. Elbisenin fermuarını yavaşça indirirken seher yeli usulca perdemi uçuşturuyor, içeri şafağın mavi-kızıl ışığı vuruyordu. Elbisem bedenimden kayarak ayaklarımın önüne düştüğünde seher yelinin tenimi ürperttiğini hissettim ve odamın kapısı tıklatılıp yavaşça aralandı. Annem içeri doğru kafasını uzatırken, “Gelmişsiniz,” diye mırıldandı uykulu bir sesle.

Yatağımın üzerindeki şortu elime alıp bacaklarımdan geçirirken, “Evet,” diye fısıldadım ve gülümsedim. “Yeni mi uyandın?”

“Namaza kalkmıştım,” dedi annem, bir defa daha esneyip içeri girdi. Camı kapatmak için pencereme doğru ilerlediği sırada gözlerim yeniden parmağımdaki yüzüğe dokundu. Kalbimin boğazıma yükseldiğini hissettim. “Nasıldı geceniz? Kutladınız mı doğum gününü Gurur oğlumun?”

Soruyu tamamladıktan sonra bana doğru döndü, ona verecek cevapların hepsi dilimin ucundaydı ama sesim kaybolup kalbimin içinde hapsolmuştu sanki; sadece yüzüğe bakıyordum.

Annem bana doğru ilerleyip elimi yavaşça avucunun içine aldı, parmağımdaki kalp kesim yüzüğü görünce gözlerinin büyüdüğünü gördüm. Başta utanç duygusu hızla beni çarpıp yere serer sandım ama bu olmadı. Sadece gülümseyebildim. Anneme bakmak, birlikte büyüdüğüm bir dostuma bakmak gibiydi.

“Hiii!” diye bağırdı, daha sonra ağzını eliyle örtüp odanın kapalı kapısına doğru baktı. Yeniden bana baktığında gözleri hala iri iri açık duruyordu. “Bunu öylesine takmadı ya!” dedi heyecanla. “Söyle bana çabuk, evlilik mi teklif etti oğlan sana?”

Kelimeler yine dilimin ucundaydı ama sesimi kalbimden çıkaramadım.

Annemin gözlerinin içine bakarken sadece başımı hızlı hızlı aşağı yukarı salladım. Göz bebeklerinin genişlediğini gördüm, bakışları yeniden yüzüğe inerken, “Ava gidiyoruken avlandın he?” diye sordu heyecanla. Dudaklarına yerleşen o sıcak tebessümü gördüğümde yaptığımın bir yanlış değil, hayatımın en büyük doğrusu olduğunu anladım. “Helal olsun ona. Böyle kapı gibi dursun sevdasının arkasında. Laf da getirtmesin sana, söz de getirtmesin, böyle tutsun elini.” Elimi sıkıca tuttu annem. Sonra gözlerimin içine baktı. “Sen büyüdün de benim çalı çırpı toplayarak yaptığım bu yuvadan uçuyor musun şimdi?”

Annemin söyledikleri nefes olup içime aktı, ciğerime battı. Başımı bir defa daha aşağı yukarı salladığımda annemin dudakları bir anda büküldü. Elimi sıkıca tutarken, “Sen bu çocuğu bir seviyorsan, biz bin severiz,” dedi annem, “sen bu çocuğu ailemize katacaksan, biz bu çocuğu sonradan gelmemiş, bizim toprağımızda doğmuş biliriz.”

Gözlerime batanları hissettim ama ağlamadım. Sadece annemin gözlerinin içine baktım.

“Madem sen bu çocuğu tuttun kalbine aldın, biz de tutar ailemize alırız,” dedi annem bana güç verir gibi. “Senin yüzünü böyle güldüren benim bin kat elim olsa, ben onu kendim doğurdum bilirim.”

Annemin boynuna sardığım kollarımdaki dermanın çekildiğini hissettim. Ona sıkıca sarıldım. Böyle bir kadın olduğu için, beni böyle yetiştirdiği için, beni eksik değil tam bir parça olarak büyüttüğü için, Gurur’un eksik yanlarını doldurabilecek birine çevirdiği için ona minnet duydum.

Annem elini saçlarıma götürüp saçlarımı okşarken, “Önce okul he,” diye mırıldandı, “sonra koca.” Kollarını bana doladı, beni bağrına bastı. “Sen şöyle mutlusun da ben daha ne isterim? Seni böyle gülümserken görüyorum ben daha ne isterim? Bir annenin başka isteyeceği bir şey yok ki bu hayatta. Yavrusunun mutluluğundan başka ne ister ki bir ana?” Saçlarımı öptü, saçlarımı kokladı ve ağlamamak için kendini sıktığını fark ettim.

Sırtımı sıvazlarken, “Sen gene de o yüzüğü babandan sakla şimdilik,” dedi gülerek. Söylediği şey beni gülümsetti, ona daha sıkı sarıldığımda, “Kız konuşmayı da mı unutturdu bu oğlan sene?” diye sordu kıkırdayarak. “Deli, sıktın böğrümü, kıracaksın kız. Ana ne güçlü maşallah.”

“Kızmadın değil mi birden böyle oldu diye?”

“Ben ne kızacağım? Öldüm sevinçten. Senin sevincinden öldüm hem de.” Geri çekilip yüzümü avuçlarının arasına aldı. “Bunun böyle olacağı en baştan belliydi. Ben o oğlanı gördüğüm an verdim onun notunu. Koy bir körle onu bir odaya, körün gözü olmasa da görür sevdiğini. Seni nasıl sevdiğini.”

“Okulum bitince,” dediğimde güldü, “Baban ötesine izin vermez zaten, bibiğini sıkar oğlanın,” dedi. “Ama bir söz kesilir, nişan yapılır, adı konur.” Elimi tekrar elinin içine baktı. “Kalp, he? Romantik de oğlan.”

Gözlerimi kaçırdığımda, “Giy hadi üstüne bir tişört, sırtın üşüyecek,” dedi annem utandığımı anlamış gibi. Tişörtüme doğru dönüyordum ki bir anda beni yeniden kolumdan kavrayıp kendine çekerek sarıldı. “Sen büyüdün de benim yuvamdan mı uçuyorsun serçe kuşum?” diye sordu beni bağrına basarak. İşte o an, annemin ağlamaya başladığı andı. Gözyaşlarının sicim gibi saçlarımdan omuzlarıma indiğini hissedince dondum kaldım. “Ben seni gelin mi yapacağım şimdi? Ellerimle örüyordum bu saçları ben okula gönderirken seni. Şimdi bu saçların arasına çiçekler mi koyacaklar?”

“Anne, ne ağlıyorsun kız deli,” dedim şok içinde.

“Sus dur böyle biraz, böğürttürme beni,” diye homurdandı bana sıkı sıkı sarılırken. Ağladığını görmemi istemiyordu ama o sıcacık gözyaşlarını saçlarımda, omuzlarımda, içimde hissediyordum zaten. Saklaması boşaydı.

“Evlenmem başına kalırım, görürsün. Ağlama.”

“He kalırsın yalancı çoban,” dedi annem homurdanarak. “Bohçanı alır kaçarsın oğlana, bilmiyom sanki, görmüyom sanki.”

“Babam vermezse son çare.”

“Köpek!” Annem kıçıma bir tane vurdu. “Köpek bir de kaçacağım imasını yapıyor. Kocaya kaçacak bir de başıma benim! Köpek!”

“Kız bağırma babam öteki evden duyup gelecek evlenmeden dul bırakacaksın beni!”

“Laflara bak, kudurmuş!”

Gülerek yüzünü avuçlarımın arasına aldım. “Şimdilik babama bir şey söylemeyelim,” diye mırıldandım. “Her şey usulünce olur.”

“Aksi halde baban zavallı damadımı kıymetlisinden vurur,” dedi annem dudak bükerek gülerken.

“Şimdiden damadım demeye başladı. Bak ya. Kız sen benden meraklısın damadın olmasına.”

“Hadi oradan, kudurmuş,” dedi annem omuz silkerek. “Yarın kahvaltıya inerken o yüzüğü sakla. Babanın gözleri ışın kılıcı gibi valla. Yüzüğü gördüğü an kıyamet kopar burada.”

“Saklarım,” dedim gülerek. “Küçük bebeler nerede?”

“Eymen’in odasına yatırdım kuzuları, yatak yaptım onlara. Masal da anlattım. Kız o Dide ne dilli düdük. Çok bilmiş he. Bayıldım ona. Keşke öyle bir torunum olsa.”

“Sen bu gece çok fazla şey diler oldun,” dediğimde bana garip garip baktı.

“Kız bana bak…”

“Anne saçmalama yok öyle bir şey!” dedim hızlıca.

“Öreğime iniyordu,” dedi annem elini kalbine koyarak.

“Hadi git biraz daha uyu, saat çok erken,” dediğimde, “Bebeleri kontrol edeyim yatayım, sabah erken kalkmazsınız siz.” Havayı kokladı. “Leş gibi zıkkım kokuyonuz. Öğlen bazlama yapar kaldırırım sizi.”

Annem odadan çıkarken bana uzun uzun bakıp gülümsedi.

⛓️

Boynumdaki zincire yüzüğü takıp tişörtümün içine saklamak kolaydı ama Eymen’in imalı bakışlarından kaçmak ve o bakışları babamdan saklamak sandığım kadar kolay olacağa benzemiyordu.

Öğlen güneşi bulutların arkasından belli belirsiz bahçeye vururken elimdeki ayran şişesini çalkalayarak pürdikkat tam karşımda oturmuş ağzındaki çalı parçasını dudaklarının arasında hareket ettirip bana tip tip bakan erkek kardeşime bakıyordum. Biricik elinde peynir tabağıyla kapıdan çıkıp masaya doğru yürürken aynı benim gibi gözlerini Eymen’e dikti. İkimiz de uyandığımızdan beri bakışlarımızla Eymen’i baskı altına almaya çalışıyorduk ama nafileydi. Eymen’in uzun süre kullanacağı bir kozu eline vermiştim bir kere.

Gurur’un bahçenin öteki ucunda durmuş babamın yellediği mangala baktığını gördüm. Babam gözünü kaldırıp kaldırıp Gurur’a bakıyordu ama Gurur babama değil, mangalın üzerindeki közlere bakıyordu. Sanki bilerek babamla göz göze gelemiyordu. Babam mangalı yellerken, “Biberler,” dedi Gurur’a bakarak. Ecevit elindeki biber tabağını babama uzattı. Babam yine Gurur’a baka baka biberleri mangalın üzerine yerleştirmeye başladı.

Yaman merakla, “Etler?” diye sorduğunda babam bu kez, “Mantarlar,” dedi ve Yaman püfleyerek etrafına bakmaya başladı. Vural mantarların olduğu tabağı babama uzattı. Babam yine Gurur’a bakarak mantarları mangalın üzerine dizmeye başladı.

Gurur hala közlere bakıyordu.

Biricik kulağıma doğru, “Baban bir şeylerden işkilleniyor gibi bakıyor,” diye fısıldadığında olduğum yerde dikleşerek ayranı daha sert çalkalamaya başladım.

Yaman bir daha, “Etler?” diye sordu ama babam bu kez, “Soğanlar,” dedi ve Yaman olduğu yerde resmen tepinerek farklı bir yöne döndü. Yener elindeki soğan tabağını babama uzattı ve babam yine gözlerini Gurur’dan çekmeden soğanları mangala dizmeye başladı.

Bu kez Muşta, Yaman ile aynı anda “Ve etler?” diye sorduğunda babam bir anda elinde mangalı yellemek için tuttuğu kartonla Gurur’un kafasına bir tane vurdu ve “Ne oluyor len?” diye sordu. “Niye gözümün içine bakamıyon sen benim?”

Muşta ile Yaman aynı anda püfleyerek etrafa bakmaya başladılar. Yener bıyık altından gülerek Gurur’a bakıyor, Gurur ise yavru kedi gibi babama bakarken kendi kafasına dokunuyordu.

“İyi mangal nasıl yakılır öğrenmek adına izliyordum.”

“Yalancı domuz,” dedi babam, gülmemek için dudaklarımı kemirdim ve tam o an Yaman oturduğu yerde yavaşça dönerek babama bakıp, “Hem de ne domuz baba,” dedi.

Ayran şişesini daha sert sallamaya başlayıp, “Tek kelime et bak nasıl ağzına sıçıyom senin,” diye fısıldadım sessizce.

Eymen sertçe yutkunup önüne dönerken Eylül elinde büyük salata tabağıyla kapıdan çıkıyordu. Eylül’ü fark eden Eymen bir anlığına duraksadı, gözleri Eylül’ün yüzünde dolaştı, daha sonra elinde tuttuğu tabağa indi.

“Ne döndürüyonuz siz bakem benim arkamdan?” diye sordu babam tek kaşını kaldırarak.

Biricik yine kulağıma sokulup, “Baban evliya mı acaba?” diye sordu sessizce.

“Biricik sen de sol omzumdaki pembe giyinmiş şeytan gibisin ya,” diye patladım bir anda. Yüksek sesle konuştuğum için tüm gözlerin üzerime döndüğünü hissettim.

Yener, “Bence bu sefer etler ya,” diyerek et tabağını babamın burnuna kadar soktu ama bunu konuyu dağıtmak için değil de gerçekten et ihtiyacından kendini kaybetmek üzere olduğundan yaptığını anladım.

Babam önce beyaz etleri mangalın üzerine yerleştirdi, ardından köfteleri yerleştirmeye başladı ama hala göz ucuyla Gurur’a bakmaya devam ediyordu. Kasap kedisi gibi babamın etrafını saran ekibin tek derdi bir an önce etleri mideye indirmekti. En az onlar kadar et yemek isteyen Gurur ise suçlu bir çocuk gibi hissettiğinden olsa gerek, ağzını açıp tek kelime edemiyordu.

Babamın eline maşa verdiği Yener pişenleri büyük kayık bir tabağa alırken ayran şişesini yavaşça masaya bırakıp içeri girdim. Bizimkiler mangal yakmayı severdi, özellikle babam mangalın başında uzun uzun vakit geçirmeyi sevdiğinden mangalı henüz öğle saatlerinde yakardı. Çoğumuz geç uyandığımızdan henüz kahvaltı yapmamıştık. Mangal haberine uyanan ekibin çıkardığı gürültü sağ olsun, yattığımız yerde yüreğimiz ağzımıza gelmişti. Ucundan yüzüğümün sarktığı kolyemi tişörtümün içine sakladıktan sonra annemin verdiği tepsiyi elime alıp tekrar bahçeye yöneldim.

Biz kızlarla zeytin, peynir ve bazlamayla kahvaltı yapmaya başladık ama et oburlar kahvaltıya dönüp bakmadılar bile, babamın pişirdiği etlere sulanmakla meşguldüler. Herhalde babam onlara kurduğum kumpası fark etmiş, insafa gelmiş ve onlar için et alıp mangal yakmaya karar vermişti. Gurur’un doğum gününü de geç kutladığımızı öğrenmiş olmalıydı, annem babanın kulağına attım demişti, herhalde o da kendince Gurur’un doğum gününü böyle kutlamaya çalışıyordu.

Cenan, başının üzerinde büyük bir topuz, Dide’yi dizine oturtmuş telefonundan bir dizinin tekrarını izlerken onu hiç böyle görmediğimi fark ettim. Evet, hiçbir öğrencisinin görmediği hallerini görmüştüm ama bu kadar doğal bir haliyle daha önce hiç karşılaşmamıştım. Soluğunu tutmuş diziyi izlerken Dide annesinin tişörtünün yakasıyla oynuyordu.

Yener, hala ortada duran sofraya pişen etleri koyduğunda kafamı kaldırıp ona baktım. “Bu ateş akşama kadar yanacakmış, bana ne kadar mesut olduğumu soracak olursanız eğer, yarın nüfusa gidip adımı Mesut yapacak kadar mesudum şu an,” dedi heyecanla. Ağzına bir köfte atacaktı ama köfte çok sıcak olsa gerek, bir anda yandı ve parmaklarının arasında zar zor tuttuğu köfteye üflemeye başladı.

Simge’nin ayran şişesinin kapağını açtığını gördüm, bir bardağa yarım ayran doldurdu ve bardağı Yener’in ağzına dayadı. Yener başta duraksasa da elinde köfte olduğundan bardağı Simge’nin elinden almak yerine, Simge’nin tuttuğu bardağa dudaklarını yasladı. Birbirlerinin gözlerinin içine bakarlarken Simge yavaşça Yener’e ayran içirmeye başladı.

“Yanarsın öyle,” dedi Simge donuk bir sesle, gözleri hala Yener’in gözlerindeyken. “O kadar sıcak şeyi bir anda dudaklarının arasına alırsan, olacağı bu.”

Yener ayrandan bir yudum daha alıp ağzını bardaktan çektiğinde dudaklarının kenarında ayranın bıraktığı beyazlık vardı. Simge, Yener’in dudaklarına baktıktan sonra tekrar gözlerinin içine çevirdi bakışlarını.

“Almıştır yangınını,” dedi yine aynı donuk sesle, Yener’in bakışları Simge’nin gözlerinde daha da derinleşti ama Simge’ye herhangi bir cevap vermedi.

“Gerçekten midemi allak bullak ediyorsunuz,” diye homurdandı Eymen köşeden.

Yener üflediği köfteyi ağzına atarken hala Simge’ye bakıyordu ama aralarında başka bir konuşma geçmeyecekmiş gibi görünüyordu. Sanki konuşulması gereken bir sürü şey vardı ama onlar konuşulması gereken her şeyi bir köşeye itiyorlar, belki de birbirlerine karşı ne yapacaklarını bilemiyorlardı.

Babam, “Kavak ağacı,” dediği an bakışlarımı herkesten koparıp doğrudan Gurur’a çevirdim. Avucunda birkaç çıra parçasıyla yere çökmüş, mangala doğru üflüyordu. Babam da başını sallayarak, “Eferin len,” diyordu. “Ne ciğer varmış. Üfle üfle.”

Babam bir anda mangala yelleyince közler uçuştu ve Gurur geriye doğru devrilecekken avucunu yere bastırıp olası bir düşüşe engel oldu. Babam birden keyifle kahkaha atmaya başladı ama Gurur ne olduğunu algılayamamış gibi öylece babama bakakalmıştı.

Muşta’nın da güldüğünü gördüm, ardından tüm ekip gülmeye başladı ve Gurur ayağa kalkıp bana doğru döndüğünde neden güldüklerini anladım. Yüzü is lekesiyle dolmuş, kömürlüğe düşmüş gibi kararmıştı. Elimde olmadan ben de elimi ağzıma kapatarak gülmeye başladığımda Gurur bana dik dik baktı, daha sonra gözleri ağzıma örttüğüm parmaklarıma takıldı ve kaşlarının çatıldığını gördüm.

Yüzüğün yokluğunu fark etmiş olmalıydı, panikleyerek parmağımı tişörtümün önüne götürüp yüzüğü göstermeye çalıştım ama öyle bir bakıyordu ki ağzımı açıp durumu açıklamadığım sürece anlayacağa benzemiyordu.

“Git yüzünü yıka len, gündüz fenerine döndün,” diye alay etti babam.

Gurur, “Yıkayayım efendim,” diyerek bizim eve doğru yürümeye başladığında babam kendi kendine gülerek mangala yellemeye devam etti. Oturduğum yerden hızla kalkarak Gurur’un arkasından eve girerken dikkat çekmiş olmamayı diledim ama paniğim hissedilirdi. En azından hala kendi kendine gülmeye devam eden babam bunu hissetmemiş olmalıydı.

Gurur lavabonun kapısını açıp içeri girerken beni fark edip duraksadı. Ahşap, üzeri vitray cam olan kapıyı kapatmak yerine aralık bıraktı ve sırtını dönerek lavaboya ilerledi. Arkasından içeri girip kapıyı kapatarak kilidi çevirdim ve eski lavabonun önünde dikilip bir elini tezgaha yaslayıp, diğer eliyle çeşmeyi açan Gurur’a baktım. Tam karşısında, ortasından bir yarık inen eski cama yansıması tüm güzelliğiyle dökülüyordu. Bakışlarını bana çevirdiğinde yansıması da onu taklit etti.

Sırtımı kapıya yaslayarak, “Esmerlik pek yakışıyormuş sana,” dedim ortamı yumuşatmak ister gibi. İs ve ateşin kokusu tenindeki o buz kokusuna karışarak buram buram esiyor, ciğerime doluyordu.

Elini lavabonun mermer tezgahına daha sert bastırıp diğer elini suyun altına götürürken, “Yüzüğün nerede senin?” diye sordu sert bir sesle. Öfkesini hissettim, kızgınlığı bir çember olup yavaşça büyüyerek bana çarptı ve beni içine aldı.

Gözlerinden vuran güneş etrafımda dolandı, beni içine alarak yakmaya başladı. Ona doğru bir adım atmak yerine olduğum yerde bekledim ve “Babam görürse anlar,” diye mırıldandım.

“Sen de parmağından çıkardın mı?”

Başını omzuna yatırıp bana öyle bir baktı ki, uzun zamandır onun bu yanıyla karşılaşmadığımı o an fark ettim. Bakışları ucunda buz sarkıtları taşıyan bir mızrak gibiydi ve sanki tek bir yanlış cevabımda bu mızraklar bana saplanmak için gözlerinden fırlayacaktı.

Zincir’i gördüm. O adam hala oradaydı. Kalbimin atışları değişti.

“Ne yapacaktım başka? Baba bak bu oğlan bana yüzük taktı mı diyecektim?”

Tek kaşımı kaldırdım, aşırı inatlaşasım geldi domuzla.

O bakışlardan hoşlandığım için mi biraz olsun öfkelendirmek istediğim için mi yoksa bir zamanlar gözlerinde gördüğüm o şeyi yeniden görmek hoşuma gittiğinden mi o an için bunun cevabını bilmiyordum.

Eğilip iki avucunun içini suyla doldurdu ve suyu yüzüne çarptı. Su yüzünden kayarak boynuna dek uzandı ve beyaz, yuvarlak yaka tişörtünün önünü ıslattı. Avucunun içini yeniden suyla doldurdu, bu defa parmaklarıyla yüzünü ovarak suyu bir defa daha yüzüne boca etti. Her bir hareketinde kollarındaki kaslar hareket ediyor, damarlar derisinin üzerinde kavisleniyordu. Islak avuçlarını yeniden mermer tezgaha yasladığında şimdi sular sicim gibi kollarından akıyor, parmaklarında yoğunlaşarak mermeri ıslatıyordu.

Birdenbire bu küçücük lavaboda onun bedeninin ne kadar büyük göründüğünü fark ettim. Cüssesi, onunla dar bir alanda baş başa kaldığımız vakit çok daha belli hale geliyordu. Aslında ne kadar büyük olduğunu böyle zamanlarda çok daha iyi anlıyordum.

Bakışlarının aynada olduğunu fark ettim. Yüzündeki kara lekeler silinmişti, uzun kirpiklerinden sular çenesine doğru damlıyordu. Boynunu yavaşça esneterek, “Ben o yüzüğü sen çıkar diye takmadım parmağına,” dedi, sesinde ölçülü bir öfke vardı; bana yöneltmek istemediğinden onu kamçılayarak durdurmaya çalışıyordu ama nafileydi. Gerginliğini hissedebiliyordum. Bu karnımda bir şeylerin hareket etmesine, kasıklarımda bir titreşimin büyümesine neden oldu. Bir elektrik akımı hızla karnımdan kasıklarıma geçiyor gibiydi. Sırtımı kapıya daha sert bastırıp ona dikkatle bakarken bilerek cevap vermedim.

Bakışlarını omzunun üzerinden bana çevirdiğinde şimdi ela gözleri beyaz floresan ışığının altında yeşil bir orman gibi görünüyordu ama bu ormana karanlık çökmüştü; ağaçların gövdeleri siyah, dalların üzerinde yeşeren yaprakların rengi koyu yeşildi.

“Hoşuma gitmedi,” dedi açıkça.

“Taktığın yüzüğü parmağımda görememek mi?”

“Cevabını bile bile neden dile getirerek ileri gidiyorsun?” Tek kaşını kaldırdı, çenesinin seğirdiğini görünce dudaklarımı birbirine bastırıp ellerimi arkaya götürdüm. Avuç içlerimi kapıya bastırıp, elimin dış kısmına kalçamı yasladım ve ona suçlu küçük bir çocuk gibi baktım.

Damarını attırmak ister gibi, “Babamla eğleniyor gibi görünüyordunuz, mangalda seni pişirmesindense birlikte et pişirmeniz daha doğru geldi,” diye mırıldandım.

“Zevk mi alıyorsun?”

“Neyden?”

“Benimle oynadığını göremiyor muyum sanıyorsun?” Şimdi sesi biraz daha gergindi ama bir o kadar da kısık yükseliyordu. Sesinin kısıklığı, aslında ne kadar kalın bir sese sahip olduğuna daha iyi kulak verebilmemi sağlıyordu.

Masum masum, “Seninle neden oynayayım ki ben?” diye sordum.

Gözlerini kısarak gözlerime uzun uzun baktıktan sonra, “Yüzüğün nerede?” diye sordu yavaşça.

“Bilmem, nerede?”

Gözlerini geriye doğru kaydırıp çenesini sıkınca neredeyse alt dudağımı ısıracaktım. Bakışlarını yeniden bir namlu gibi bana doğrulttuğunda sabrının sınırlarında dolaştığımı biliyordum. Bundan garip bir zevk aldım. Başını yeniden yana çevirip omzuna doğru yatırarak, “Benimle her şekilde oynayabilirsin ama böyle oynama,” dedi, sesi tehditkardı. “Görecekse görsün.”

“Sonra da seni doğrasın,” diye mırıldandım dudaklarımı öne uzatarak.

“Sonuçlarına katlanmaya hazır olmasam o yüzüğü parmağına takmazdım,” dedi ve büyük elini tezgahtan çekip bedenini bana doğru çevirdi.

Ayının kafası neredeyse lavabomuzun tavanına değecekti.

Bana doğru bir adım atarken, “Şimdi gidip herkesin içinde babandan seni isteyeyim mi?” diye sordu, sesi tehditkardı, bakışları doğrudan gözlerimi esir almıştı ve sanki gözümü farklı bir yöne çevirsem, bir ceylana dönüşüp karşımdaki aslanın dişlerini boynumda hissedecektim.

Kendimi tehdit altına hissettiğim için mi yoksa bundan delice hoşlandığım için mi bilinmez, gözlerimi gözlerinden bir an olsun ayırmadım.

Bana doğru bir adım daha attığında kalbim beklentiyle sıkıştı. Tüm bedenim gerildi, hislerim birbirine temas ederek koca bir ateş topuna dönüşüp içimde gezinmeye başladı. Parmağını çeneme koyunca ıslak parmağını hissetmek gözlerimi kısmama neden oldu, gözleri hala gözlerimdeydi ve gözlerim kısılmış olsa da ben de ona bakıyordum. Kafamı küçük bir açıyla havaya kaldırınca nefesim körük gibi göğsümü büyüttü.

Yüzünü yüzüme yaklaştırıp, “Hoşuma gitmedi,” diye fısıldadı.

“Nedir hoşuna gitmeyen?”

“Yüzüğü yanından ayırman.”

Yüzüğü yanımdan ayırmamıştım ama bunu ona söylemedim, bunun yerine gözlerine uzun uzun baktım. Sessizliğim ona doğrulttuğum bir silahtı, onu yaraladı mı bilmiyorum ama öfkelendirdiği kesindi.

Dudaklarını dudaklarıma yaklaştırıp işkencelerin en büyüğünü yaparak onları birbirine değdirmedi. Beklenti içimde ateş gibi yanıyor, beni içten içe küle çeviriyordu ama ağzımı açıp tek kelime etmiyordum. Çenemde duran baş parmağını dudaklarıma sürtünce ayak parmaklarımı içeri doğru çektim. Göz bebeklerindeki karanlık büyüyerek ela gözlerinin haresine savruldu ve bakışlarının karardığına şahitlik etmek tüm bedenimi kavurdu.

“Beni zorlamak hoşuna gidiyor bence,” derken sesindeki karanlığın içinde kayboldum. Dudaklarına baktım, bu onu daha da zorladı, gözlerim yüzüne çevrildiğinde ve gözlerimiz bir defa daha birleştiğinde dudaklarına bakmış olmamın onu nasıl etkilediğini gördüm.

Baş parmağını dudağıma sürtüp alt ve üst dudağımı birbirinden ayırdı. Ben daha ne olduğunu anlayamamışken büyük baş parmağıyla alt dudağımı ezip nabzımı hızlandırdı.

“Bu da hoşuna gidiyor mu?” Sesindeki baskınlık karşısında ezildiğimi hissettim. Tırnak diplerim onun tenine girme arzusuyla çekildi, sızladı. Gözlerinin içine meydan okuyarak baksam da dizlerimin iç kısmı karıncalanmaya, hatta titremeye başlamıştı. Etkisi muazzamdı.

Her şeyi yaktıktan sonra bile sönmeyeceğine emin olduğum fütursuz bir yangındı.

“Söyle,” diyerek alt dudağımı baş parmağıyla daha sert ezince gözlerim kısıldı.

Yakalanma korkusu içimde bir kalp gibi çarptı ama korkunun önüne dikilen tutku duvarından üzerime düşen gölgeden çok hoşlanmıştım. Baş parmağını içeri itince aralanan dudaklarıma hakim olamadım ve ağzım aralandı. Baş parmağını alt dişlerime sürtüp gözlerimin içine tehditle bakmaya devam etti. Arkamda duran avuçlarımı kapıya daha sert bastırıp gözlerinin içine bakmayı sürdürdüm. Gurur baş parmağını daha da ileri itip dilimin üzerine yerleştirince karnım içeri göçtü. Kaburgalarımın dışarı kavislendiğini hissettim. Mümkün mertebe sakin kalmayı denedim ama artık sakinliğin ilk harfine bile sahip değildim.

Kulağıma yaklaştı ve ahlaksızca, “Ne yapmamı istiyorsun?” diye sordu. “Yüzüğünü daima yanında taşıman gerektiğini öğretene kadar sertçe sikmeli miyim seni?” Söylediği şey kasıklarımdan yukarı bir havai fişek gibi fırladı ve göğsümün semalarında patlayarak tutkunun renklerini ruhuma yağdırdı. Bu lanet edepsizlikten delice hoşlanıyordum. Söylediği şey yüzünden büyülenmiş halde ona bakmaya devam ediyordum. Bundan hoşlandı ama yüzüğün yokluğu canını sıkmaya devam ettiğinden kaşlarını çattı.

Baş parmağını dilimin üzerinde dolaştırırken ağzımın sulanmaya başladığını hissettim. Ağız sıvılarımla kayan parmağının yanına bir diğerini ekledi ve şimdi ağzımın içinde işaret parmağı da vardı. Baş parmağını çıkarıp dudağıma yasladı, alt dudağımı ıslak baş parmağıyla emerken orta parmağını da ağzımın içine itti ve birbirine bastırarak bütün haline getirdiği iki parmağını dilimin üzerinde ileri geri hareket ettirmeye başladı. Parmaklarıyla ağzımın içini doldurmaya başlaması beni çılgına çevirdi, parmaklarının her ileri geri hareketinde bir düğümün kasıklarıma sıkıca atıldığını hissediyordum. Nefesim hızlandı, sesimi çıkarmadan onun gözlerinin içine bakarken daha fazlasını istediğim ortada güneş gibi parlayan bir gerçekti ama kapının ardında ailem vardı, kapının ardında dostlarımız vardı; kapının ardında yakalanma ihtimalimizin benzin olup büyüttüğü bir yangın vardı.

Kulağıma yaklaşıp, “Yüzüğü takmaktan korkuyorsun ama parmaklarımı ağzına almaktan korkmuyorsun, öyle mi?” diye sordu kısık, içimi çalkalayan bir sesle.

Dizlerimin üzerine düşmüyorsam eğer, bu önümde bir dağ gibi dikiliyor olmasından olsa gerekti. “Ya yakalanırsak?” Parmağını damağıma sürttü, gırtlağıma doğru itti ve göz bebeklerim büyürken gözlerim de göz bebeklerime eşlik ederek irileşti. “Ağzının içinde parmaklarım varken.”

Kulağıma doğru sinsi bir şekilde kıkırdadı. “Neyse ki ağzındaki parmaklarım, değil mi?” dilini yanağımda dolaştırınca gözlerimi yumdum. “İçindeki başka bir şey de olabilirdi, hım? Eminim bunu isterdin. Sen çok yaramaz bir kızsın. Ahlaksızın tekisin.” Dilini boynuma indirince sertçe yutkunup inlememek için kendime telkinlerde bulundum. İşe yarar mıydı hiç bilmiyordum. “Korkuyormuş, hadi oradan,” diye fısıldarken sesi zehirliydi. “Şu an benimle neler yapmak istediğini biliyorum. Külotunun içinde kasılıp duran yer var ya, işte onun kokusunu alıyorum.” Kalbim yerinden çıkacak gibi hızlandı. “Islanıyor musun?”

Parmağını boğazıma itince nefesim kesildi, öğürecek gibi oldum ama yapamadım, gözlerimi zar zor aralayıp kafamı çevirerek ona bakmaya çalıştım ve bunu yapmamla dilini dudaklarımda gezdirmesi bir oldu.

“Yüzüğü ne yapacaksın, söyle?” Güldü. “A-aov,” diye alay etti. “Söyleyemezsin çünkü ağzını tıka basa doldurdum, öyle değil mi?”

Koridorda birinin yürüdüğünü hissettim, başım vitray cama yaslıydı ve kafasını çevirse, ikimizin de gölgelerini göreceği kesindi. İrkilerek Gurur’a yalvaran gözlerle baktığımda bundan aldığı keyif öyle fazlaydı ki, neredeyse yakalanma ihtimalimizi siktir edecektim.

“Sana kimin olduğunu öğretmem için seni böyle mi terbiye etmeliyim?” Parmağıyla damağımı okşadı. Koridordaki sesler artınca, hiç beklemediğim bir anda boştaki elini belime yerleştirerek beni kapıdan ayırdı ve yan taraftaki duvara yasladı.

Sırtım soğuk fayans duvara yaslandığı an gözlerim iri iri açıldı. Tenime temas eden soğuk, onun yaktığı ateşi dindirmeye yetmedi ama beni biraz olsun rahatlattı. Düşünebilmem için bana bir kapı bile açtı. Çırpınmak istedim, onu durdurup yüzüğü boynumda taşıdığımı göstermek istedim ama üzerime öyle bir çökmüştü ki hareket yetimi kaybetmemi sağlamıştı. Öfkesinin karanlık bir arzuya, yırtıcı bir tutkuya dönüştüğünü gördüm. İkimiz de tehdit altındaydık ama en çok baskılanan bendim ve bundan aldığı keyif öyle büyüktü ki saklama ihtiyacı bile duymuyordu. Lavabonun kapısı tıklatılınca gözlerim irileşti, Gurur avucunu ağzıma bastırdı ve omzunun üzerinden vitray cama baktı. Camın ardındaki gölge bir kadına aitti, dikkatli bakınca silüetin Ayça’ya ait olduğunu anladım. Duvar kenarına geçtiğimiz için içerideki silüetlerimizi seçemediği kesindi.

Gurur’un dudaklarına adi bir gülümseme yayılırken kulağıma yaklaştı ve “Ona müsait olmadığını söyle,” diye fısıldadı. Ardından yavaşça avucunu ağzımdan çekip gözlerimin içine baktı.

Kalbim deli gibi çarparken Ayça yavaşça kapıyı zorladı ve tam o anda, “İçerideyim,” dedim titreyen bir sesle.

“Kız altıma işeyeceğim,” dedi Ayça aceleyle. “Uzun mu işin?”

Gurur onay verir gibi başını salladı, bu bir onay değildi de emirdi. Islak parmaklarını çenemde, dudaklarımda gezdirirken üzerime öyle bir abanmıştı ki kaçacak hiçbir yerim kalmamıştı.

“Biraz,” diyebildim.

“Şuraya çömüp bekleyeyim,” dedi Ayça ve gözlerim iri iri açıldı, Gurur’un sırıttığını gördüm.

“Üst kattakini kullan,” dedim dudaklarıma ıslak parmaklar dolaşırken.

Ayça, “Sen iyi misin?” diye sorduğunda sesindeki endişe beni üzdü, onu panikletmekten korkarak Gurur’a yalvaran gözlerle baktım ama buna aldırış etmeyen Gurur dilini boynuma kaydırıp gözlerimi geriye doğru kaydırmama neden oldu. İnlememek için dudaklarımı ısırarak, “İyiyim,” dedim, “hiç bu kadar iyi olduğumu hatırlamıyorum.”

Ayça, “Ha?” diye sordu şaşkın şaşkın.

Zar zor gözlerimi açarken ellerimi Gurur’un saçlarında dolaştırıp, tırnaklarımı saç tellerinin arasında gezdirerek, “Üst katı kullan,” dedim yeniden.

“Ne yedin de tuvalete oturunca hiç olmadığı kadar iyi hissettin ya pislik,” diye homurdandı Ayça, Gurur dili boynumda dolaşırken burnundan sert bir nefes vererek güldü.

Ardından sadece benim duyabileceğim bir mırıltıyla, “Ne yemek istediğini bir bilsen,” diye alay etti.

Kalbimin atışları öyle yüksekti ki Ayça, Gurur’un sesini duyamayabilirdi ama kalbimin sesini duyabilirdi. Öyle şiddetli vuruyordu. Gurur’un girdiği öfkeli rolü gerçek miydi yoksa sadece içime düşen bir ateş damlası mıydı kestiremedim, belki de öfkesi gerçekti ve tutkuya dönüşerek beni yakıyordu.

Ayça’nın kapıdan uzaklaştığını gördüm an tırnaklarımı Gurur’un saçlarının diplerine bastırıp tehditle gözlerine baktım ama bu onun geri çekilmesine değil daha da ileri gitmesine neden oldu. Bir bacağımı tutup kaldırdığında afalladım, tepki veremedim, belki de bedenim bunu istediği için tepkiyi bilerek vermedim. Bilmiyordum. Gözlerimiz birbirine birbirini hedef alan iki namlu gibi dayandığında sertçe yutkundum. Parmak boğumlarının beyazladığına emindim çünkü bacağımı öyle sert kavramıştı ki derimin acıdığını hissetmiştim. Bunun hoşuma gittiği ikinci şok edici gerçekti.

İkimiz de kontrolümüzü yitirmenin eşiğindeydik. “Sözümü dinlemeyi öğrenecek misin yoksa sözümü dinlemeyi öğrenene kadar seni sınamaya devam mı etmeliyim?” Sorusuyla eş zamanlı olarak dudaklarını dudaklarıma yasladı. Vereceğim cevap için bana fırsat tanımadı, cevabımı beklemedi bile. Sadece ısrarla, beni allak bullak eden bir istekle dudaklarımızı birleştirdi ve ona karşı koymadım. Dilini ağzımın içine ittiğinde kollarının arasında kaskatı kesildiğimi hissetmiş olmalıydı.

Durmadı, bundan hoşlandı. Durmasını istemedim, bundan hoşlandım.

Dilini damağıma yaslayıp emerken artık nerede olduğumuz umurumda değildi. İçinde bulunduğumuz tehlike umurumda değildi. Yakalanacak mıydık? Bu da umurumda değildi. Yakalanmamalıydık ama onu delice istiyordum. Öfkesinin haşin bir dalga olup beni vurarak içine alması, boğmaya başlaması delice hoşuma gitmişti. Bu çok sağlıksızdı ama öyle keyifliydi ki… Böyle olmaması gerekirdi ama olması için canımı ortaya koyabilecek kadar gözü karartabilirdim. Çok farklıydı.

Tırnaklarımı ensesine sürterek sapladım, dudaklarımı araladım ve bu teslimiyetimin attığı ilk adımdı. Dudaklarımın arasına ihtirasla inledi, tüm bedenim yoğun bir mermi yağmuru altında kalmış gibi kasıldı. Hisler tenime birer kurşun gibi giriyor, ihtimaller o kurşunların kovanları gibi yere düşüyordu. Sağduyumu kaybetmeme neden olan tek bir öpücüktü. Şimdi sağduyum ayaklarının altında paramparça haldeydi.

Dilim diline dolandı, parmakları bacaklarımı daha sıkı kavrayıp orada muhtemelen göçükler halinde derin izler bıraktı. Çılgına dönmüş iki ateş birbirine karıştığında cehennemi kıskandırırdı. Cehennem köşeye geçip ikimizi izlemeye başlasa muhakkak bizden sızan ateşe karşı koyamaz, sönmeye başlardı.

“Gurur,” diye inledim bilinçsizce, parmaklarını boğazıma yerleştirdiği an, işte tam da o andı. Adı dudaklarımdan bir duayı zikreder gibi döküldüğünde baskınlığı artık tufandı ve o tufan üzerimden geçip beni darmaduman etmeye hazırdı.

Parmak boğumlarının ardında atan damarı, nabzı, yaşamı boynumda hissettim. Parmakları bir mengene gibi boğazımı kavradığında dudaklarım aralandı ve dili içeri girerek damaklarımda, dişlerimde, hislerimde dolandı. Bacaklarımdaki derman tamamen çekildi. Yasak bir duygunun kasıklarımdan aşağı, bacaklarımın arasına ağır ağır akmaya başladığını hissettim. Doğru değildi ama aynı zamanda hiçbir şekilde de önlenemezdi.

Dili ağzımdan çıktığında dudaklarım hafifçe aralandı, kısılan bakışlarım sessizce yüzünde dolaştı ve bana yapacağı her şeye razıymış gibi teslimiyetle önünde dikildim.

“Söyle,” diye fısıldadı alnını alnıma bastırırken. “Korkuyor musun yoksa istiyor musun?”

Korku yoktu, onu göğsümün derinliklerine elimi daldırarak arasam da bulamadım.

“İstiyorum,” dedim acı çekiyor gibi ama acı çektiğim falan yoktu, çektiğim bir şey varsa bu kesinlikle yoksunluktu. İsteğin bu kadar tırmalayıcı bir his olduğunu, pençelerini ruhuma geçirip beni kazıya kazıya ona mecbur edeceğini o ana dek ben de bilmiyordum.

“Ahlaksızsın,” diye alay etti, dilini dudaklarıma değdirip çekti ve bu dokunuşun içimde binlerce domino taşını yıkacak güçte bir duygunun yerinden oynamasına neden oldu. Ona muhtaç gözlerle bakmamdan duyduğu tatmin duygusunu benden gizlemeye tenezzül etmeden çenemi parmaklarının arasına alarak sıktı ve dudaklarım büzüldüğünde dudaklarımı ağzının içine alarak sündüre sündüre emdi. Dudaklarımı bırakmadan önce ağzının içine hapsedip çekiştirdi ve uzattı.

Alnı yeniden alnıma yaslandığında, “O yüzüğü yanından ayırmayacaksın. Neymiş? Tekrarla.”

“O yüzüğü yanımdan ayırmayacağım,” diye fısıldadım, parmakları boğazımı daha sıkı sardı ve dilini ağzımın içine ittiğinde adeta titredim. Tırnaklarım bilinçsizce tişörtünün üzerinden sırtına saplandı. Onu tırmalamak, çizmek istiyordum; bana yaptığı gibi boğazını kavramak ve nefesini kesmek istiyordum. Deliriyordum.

Hisler tenimden akıp giderken, “Unutma, sana sürekli zikrettirdiğim o şeyi içinden tekrarla. Benim kadınım, benim sevgilim, benim karım. Söyle.”

“Senin kadının, senin sevgilin,” diye fısıldadım, yutkunduğumda boğazımdan kayıp giden yutkunuşu avucunun içinde hissetmek onu sertleştirdi. Sertliğinin karnıma uyguladığı baskıyı hissettiğimde tırnaklarımı kumaşın üzerinden sırtına daha sert bastırdım. Gözlerinin içine bakıp dudaklarımı büzerek, “Senin karın,” diye mırladım ve bununla beraber dudaklarını dudaklarıma sertçe bastırıp beni delice, ağız sıvılarımız birbirine karışırken tutkuyla öpmeye başladı.

Bu öpüşme zamanın içinde suyun üzerinde ilerleyen güçlü bir dalga gibi yayılırken parmakları hala boğazımda, içime bıraktığı hisler derinlerimde, ruhumdaydı.

Nihayet beni özgür bırakmak için geri çekildi, gözleri gözlerime saplı haldeyken, “Güzel,” dedi dominant bir sesle. Baskınlığı karşısında aklım karışmış şekilde ona bakakaldım. Parmaklarını boğazımdan çekip çeneme sürterek ilerletti, dudaklarıma bastırdı ve “Yüzüğün nerede Zeliha?” diye sordu içimi kavuran o tok sesiyle.

Elimi zar zor kaldırıp tişörtümün önüne getirdim. Baskıcı gözleri gözlerimden ayrılmasa da parmaklarımın hareketlerini takip ettiğini biliyordum. Tişörtün içindeki yüzüğü yukarı çıkarıp ona göstermek için havaya kaldırdığımda da gözlerini yüzüğe değdirmek yerine gözlerime saplı tutmaya devam etti.

“Güzel,” diye fısıldadı donuk bir ses, donuk bakan baskın gözlerle. “Aferin benim yavruma.”

Başımı aşağı yukarı sallarken nefesim hala çok hızlıydı. “Nefesin düzene girene kadar buradan çıkma,” dedikten sonra dudaklarını sertçe alnıma bastırdı, bir süre alnımda bekleyen dudaklarını geri çektiğinde gözlerinde hala o yıkıcı ve anlam verilemez şekilde beni tahrik eden soğuk ifade vardı. İnanılmaz çekici görünüyordu. Üzerimdeki gölgesini çekerek kapıya yöneldiğinde sırtına bakakaldım.

Kilidi yavaşça çevirdi, ortamdaki sesleri dinledi ve kapıyı aralarken dönüp omzunun üzerinden bana baktı.

“Tekrarla,” dedi ve neyden bahsettiğini biliyormuş gibi alt dudağımı ısırdım. Tek kaşını kaldırıp başını sallayarak sıkı bir emir gönderdiğinde dudaklarıma muzip bir gülümseme yayıldı.

“Kadının, sevgilin,” başımı sağ omzuma yatırıp onu baştan aşağı süzdüm. “Ve karın.”

Dudağının kenarı yukarı büküldü ama bu kısacık bir andı, gözlerinde beğeni dolu bir ifade parıldarken, “Öğreniyorsun,” dedi ve çıkıp kapıyı kapattı.

O gittiğinde kendime gelebilmek için zamana ihtiyacım vardı. Bir süre kapalı klozet kapağının üzerine oturup nefesimin düzene girmesi için bekledim. Nabzımın, kalbimin ve düşüncelerimin sesleri birbirine girerek karanlık duyguların içimde bir bir infilak etmesine neden oluyordu.

Kaçınılmazdı, kaçamazdın, Gurur ve sana hissettirdikleri seni her zaman sobelerdi.

Lavabodan çıkarken yüzümdeki kızıllığın geçmesi için kendime vakit tanımıştım tanımasına ama o kızıllık bir leke gibi yüzümde asılı kalmıştı, çıkmamıştı. Hızlı adımlarla bahçeye çıkarken yüzümü avucumla yelliyordum. Gurur hiçbir şey olmamış gibi yine mangalın başına dikilmiş, biraz önce kızını sıkıştırmamış gibi babamın yanında masum masum duruyordu.

Hisler tenimden akıp giderken ona bakıp kaldığımı fark etmemi sağlayan Çolpan’ın dokunuşu oldu. İrkilerek bakışlarımı Çolpan’a çevirmemle, “Adamı gözlerinle yiyorsun,” demesi bir oldu. Dudaklarında utangaç ama bir o kadar da imalı bir gülümseme yer alıyordu. Gözlerimi kaçırıp, “Ne alaka be?” diye homurdandım. Utandığımı fark eden Çolpan kıkırdadı.

Akşamın serinliği karanlıktan önce çöktü. Omuzlarıma attığım bir şalla masada oturuyor, babamın pişirdiği eti çatalın ucuyla eşeliyordum. Askerler karnını bir güzel doyurmuştu, her birinin keyfi yerine gelmişti ve akşamın loş ışığı bahçeye çöktüğünde babam elinde iki büyüt yetmişlik, bir de buz kovasıyla masanın başında belirmişti. Kaşlarım hafifçe çatıldı. Babam mangal yaktığı vakitler rakı içmeyi severdi sevmesine ama bugün içmeye karar vermesini garipsemiyorum diyemezdim. Genelde misafirleri varken yapacağı iş değildi ama Muşta ile kafası uymuştu, sanırım o yüzden olsa gerek mangalı rakıyla taçlandırmaya karar vermişti.

Nihan ve Biricik kadehlerin olduğu tepsilerle evin kapısından çıktıklarında doğrulup kalktım. Babam rakı şişesinin kapağını açarken, “Müzeyyen Senar mı seversiniz Zeki Müren mi?” diye sordu ve bu soruyla beraber Eymen elinde plak çalarla evin kapısında belirdi. Küçük bir sehpanın üzerine pikabı yerleştirdiler ve üçlü prizi çekerek pikabı fişe taktılar.

Muşta, Eymen’in getirdiği plakları incelerken babam rakıları dolduruyordu. Gurur, babamın onun için doldurduğu kadehi alıp gözlerini babama çevirerek beklentiyle baktığında, babam kaldırdığı kadehi önce Gurur’un kadehine vurdu. Gurur’a dik dik baktıktan sonra yavaşça göz kırptı ve rakıyı kafasına dikti.

Gurur bakışlarını babamdan çekmeden onu izlemeye devam ediyor, sanki rakıyı içmek için babamdan izin bekliyordu. Babam bunu fark ettiğinde bakışları yumuşadı. “İçsene oğlum,” dedi ve bu cümle, Gurur’un duraksayarak kadehi dudaklarına götürmesine neden oldu. “Bana alkol ve sigarayla saygı gösterme,” dedi babam kadehine yeniden rakı dökerken.

Gurur, “Siz nasıl istiyorsanız,” dediğinde babam yine güldü, bakışları Gurur’un yüzünde dolanırken rakısından iki büyük yudum içerek sandalyesine oturdu.

“Hadi kızlar, siz içmeyecek misiniz?” diye sordu babam ama dün alkol kotamı fazlasıyla doldurduğum için yüzümü tiksintiyle buruşturdum. Kızların da benden farkı yoktu. Önüme ayranımı çekerek, “Biz almayalım,” dedim.

“Dün içtiniz eğlendiniz tabii,” dedi babam gözlerini kısarak. Sanki öğrenmek istediği bir şey vardı da ortaya yem atıyordu. Eymen yarıya kadar dolu kadehini alıp kalçasını masaya yaslayarak bana imalı imalı bakınca ona sakin ama uyarı dolu bir bakış gönderdim. Konuşursa ölürdü, gerçi konuştuktan sonra Gurur’u da yanında götürebilirdi.

“Sormayın Kahraman abiciğim,” dedi Yener yüzünde muzip bir gülümsemeyle. “O kadar eğlendik ki. Ama en çok Gurur eğlendi.” Yener omzuyla Gurur’a bir tane geçirince, Gurur kadehi dişine vurup çatık kaşlarla Yener’e baktı. “Çok eğlenmedin mi lan? Cevap versene.”

Gurur, Yener’e dik dik baktı.

Tam o sırada Yaman parmağını Yener’in burnuna vurarak, “Senin içmen yasak prenses,” dedi ketum bir sesle. “Kendine dikkat etmek zorundasın, unuttun mu?”

Yener, Yaman’a dik dik bakarken, Gurur, “Ya şeyi soracağım Yener,” diyerek Yener’e doğru döndü ve kolunu Yener’in sandalyesinin sırt kısmına yasladı. “Geçen gün denize gittik ya hani, sen bir ara gözden kayboldun. Neredeydin ayıptır sorması?”

Yener bir an bu soruyu algılayamamış gibi tek kaşını kaldırarak Gurur’a baktı, daha sonra ifadesi buz gibi dondu. Gurur yüzünde sinir bozucu bir sırıtışla bakışlarını bu defa masanın öteki ucunda oturan, kendi halinde telefon ekranına bakan Simge’ye çevirdi.

“Yener kaybolmuştu sanırım, Simge de onu yakasından tutup yolu göstermişti, değil mi?”

Babam her şeyden bihaber rakısından bir yudum alırken hiçbir şey anlamadığını, biraz bile şüphe duymadığını belli eden bakışlarını Gurur’un yüzünde dolaştırıyordu.

“Evet Gurur abi,” dedi Simge zehirli oku savurarak. Gurur, ona abi denmesinin şokuyla Simge’ye bakakaldı. “Sen de az önce Zeliha lavabodayken az daha lavaboya dalıyordun da sana söyledim ya üst kattakini kullan diye. Aynı öyle. Yardımsever biriyimdir ben.”

Gurur, kireç gibi olmuş bir suratla Simge’ye bakakaldı ama Simge durmadı, dirseğini masaya bastırıp başını öne doğru uzattı ve “Hatta hangi yardımı mı hatırladım birdenbire,” dedi tehditkar bir sesle. “Gece eğlenceden sonra denize girmiştik ya hani, Zeliha’nın yüzüğü suda kaybolur diye Zeliha’yı uyardım ben sessizce. Su mücevherleri çeker, dikkat et dedim.”

Şimdi kireç gibi olma sırası sadece Gurur da değil, aynı zamanda bendeydi de.

“Şu geçen bijuteride beğenip aldığım yüzüğü diyor,” dedim Gurur’a bakarak ama aslında bu cevap babama verilmiş bir cevaptı. Gurur, “Haaaaaaaa!” dedi abartıyla ağzını ve gözlerini iri iri açarak. “Bildim bildim, kalpli yüzük. İmitasyon olan.”

“Evet evet, o,” dedim aynı abartıyla.

Yaman, “Seyircinin gülme sesini sonradan mı yerleştiriyorlar bu sitcoma?” diye sordu kendi kendine.

Babam, “Bu benim kızımı da mı salak yaptı biraz?” diye sordu elindeki kadehle Gurur’u işaret ederek. “İkisi de avanak avanak tepkiler veriyor.”

Eymen, “Ablamın İMİTASYON olduğunu söylediği KALPLİ yüzüğü,” dedi bazı kelimeleri bağırıyor gibi söyleyerek, “ablam için çok değerliymiş, ondan kaybolmasından korkmuş ablam.”

“Eymen kaskların fiyatları aldı başını gidiyor ablam, kask almak zorunda bıraktırma kendini,” dedim şirin şirin gülümseyerek.

Eymen duraksadı, Gurur başını kaldırıp kalçasını masaya yaslayan Eymen’e sevecen bir ifadeyle baktı. “Kaskla beraber lastikleri de yenilemek çok maliyetli olurdu, değil mi biraderim?” diye sordu tatlı tatlı.

Eymen ürpererek önüne dönüp kollarını bedenine sardı ve kendini sıkı sıkı kapatmış haldeyken elini yavaşça kaldırarak kadehi dudaklarına götürüp uzaklara daldı. Aslında tek bir amacı vardı, o da Gurur ile göz kontağı kurmamaktı. Akıllıca bir seçimdi.

“Çok akıllı çocuk ya, çok efendi,” dedi Gurur gülümseyerek.

Muşta ikinci kadehini doldururken Zeki Müren’in plaklarından birini pikaba yerleştirdi. Pikabın iğnesini indirdi ve cızırtılı bir ses eşliğinde şarkının dokunaklı melodisi bahçeye yayılmaya başladı. Babam kadehini kaldırıp, “Bu meret de ya Zeki Müren’le ya da Müzeyyen ablayla gidiyor vallahi,” dedi ve anneme bakarak gülümsedi. Babam ne zaman içmeye başlasa, gözlerinin dokunduğu ilk insan annem olurdu; annemin gözlerine bakınca sanki biraz daha sarhoş olurdu.

“Herkes gülüne bakarak kaldırır kadehini,” dedi babam rakı kadehini dudaklarına götürürken. Babam bunu söylediği an, Gurur kadehini yavaşça havaya kaldırdı ve gözlerimiz masanın üzerinden birbirine tutundu. Yanaklarıma dolan baskıyı yok sayamadım, boynumdan yukarı fırlayan ateş tüm yüzümü kapladı. Herkes gülüne bakarak kaldırıyordu kadehini.

Muşta’nın Cenan’a baktığını gördüm.

Devran’ın Biricik’e…

Girdap’ın Mehtap’ına…

Vural tabağındaki ete baktığı için Nihan ensesine bir tane patlatıp, “Senin de gülün pirzola herhalde ibiş,” diye homurdandı öfkeyle.

Vural’ın dudaklarında bir tebessüm belirdi, Nihan’ın ona vurmak için havada duran elini yakalayıp parmak uçlarını öpünce, Nihan donup kaldı ve Vural’ın gözlerine bakakaldı.

“Benim gözlerim her gün gülümde, bunun havaya kaldırılan kadehle bir ilgisi mi var sanıyorsun?” diye sordu Vural, doğrudan Nihan’ın gözlerinin içine bakarken.

Nihan’ın boynuna dek kızardığını gördüm, kaşlarını çatıp sahteden kızıyormuş gibi baksa da bu sorunun onun içini nasıl erittiğini görüyordum. Parmaklarını hızlıca çekip panikle önündeki örtüyü düzeltti ve bakışlarını etrafta gezdirmeye başladı ama Vural’ın bakışları hala onda asılı duruyordu.

Zeki Müren’in billur sesine kulak kesilirken gözlerim yeniden Gurur’daydı. Bir süre sohbet ederek içtiler, yeni bir şişe açıldığında artık hepsi çakır keyifti.

Bir ara Gurur’un, Muşta’ya sokularak, “İsteyelim mi isteyelim mi?” diye tutturduğunu gördüm. Muşta, koluna koala gibi yapışan Gurur’u iteklerken, “Dur lan, acelen ne? Böyle mi olur? Bıraksana lan kolumu!” diye homurdanıyordu. Babam ne olduğunu kestiremediğinden ikisine dik dik bakıyor, Gurur yeniden, “Ne olursun bak şu an çok yumuşak görünüyor, kulak memesi kıvamında yumuşadı. Bir daha bu fırsatı elde edemeyebilirim. Gidip çiçek alayım mı?” diye soruyordu.

Babam bir an durup, “Ne istiyor bu enayi?” diye sorunca, Gurur yüzünde aptal bir sırıtışla babama baktı ve tam ağzını açıp, “Kızını—” diyordu ki Muşta, Gurur’u ensesinden kavrayarak, “Belasını,” dedi. “Bu ibne benden belasını istiyor bu gece.”

Zafer, elindeki kadehi kenara bırakarak, “Kahraman abi, iki yüz liranı iki bin liraya dönüştürmemi ister misin?” diye sorunca, Muşta iri gözlerle Zafer’e baktı ama Zafer’in de kafası kıyak olduğundan Muşta’nın bakışlarının farkına bile varmadı.

Babam tek kaşını kaldırıp, “Nasıl olacakmış o?” diye sordu ve Gurur, “Utanmıyor musun lan kayınpederimi dolandırmaya!” diye bağırarak Zafer’in üzerine yürüdü.

Babam birdenbire cinlenerek, “Nereden senin kayınpederin oluyom lan ben?” diye bağırınca, Gurur, “Evlencem kızınla, o zaman olcan işte,” dedi ve bununla beraber babam birden ayaklanarak Gurur’a doğru yürüyüp, “Ne diyon len sen?” diye sordu.

Zafer resetlenmiş gibi yeniden, “Kahraman abi iki yüz liranı iki bin liraya çevirmek ister misin?” diye sordu, Muşta bir avucunu Zafer’in ensesine, diğer avucunu Gurur’un ensesine yerleştirdi ve ikisinin de kafalarının içindeki beyni sarsmak ister gibi sallayarak onları hırpaladıktan sonra, “Şişede durduğu gibi durmuyor, bakma sen bunlara,” dedi babama.

Gurur ısrarla, “Yo,” dedi ensesi Muşta’nın avucunun içindeyken. “Evlencem ben kızıyla. Muşta, nolur, hadi isteyelim.”

Babam hiddetle, “Len senin o dilini avucumun içine alır çeker, boğazına urgan gibi dolarım!” diye celallendi, Muşta iki arada bir derede kalmış gibi bir babama, bir de tavuk götü yemiş gibi bir türlü susmayan Gurur’a baktı.

“Gurur evlilik arifesinde adamsın, kıza evlenme teklifi de ettin. Bunun sözü var nişanı var kınası düğünü balayı var, bana on bin lira at onu beş yüz bin liraya çevirelim,” dedi Zafer, ensesi hala Muşta’nın avucundayken bakışlarını Gurur’a çevirerek.

Gurur bir an bu ona çok mantıklı gelmiş gibi duraksadı, önce kaşlarını çatarak gökyüzüne, sonra da Zafer’e baktı ve ensesi hala Muşta’nın avucundayken Zafer’e, “Birader bana en az bir milyon lazım şu an,” dedi.

Zafer, “Çözeriz biraderim o zaman bana yüz bin at sen, ben onu bir buçuk milyon yaparım, bak böyle de iddialıyım bu konuda ben,” dedi ciddiyetle.

Gurur şaşkına dönmüş halde, “Ne diyorsun ya? Olur mu o kadar?” diye sordu.

Zafer, “Senin için engin kumar bilgilerimin tamamını masaya koyarım, ayıpsın. Kardeşimsin sen benim lan,” dedi.

Gurur, “Çok duygulandırıyorsun beni,” dedi ciddiyetle.

“Ensem Muşta’nın avucunda olmasa sarılırdım şu an sana,” dedi Zafer. “Öyle içlendim.”

Babam ve Muşta yüzlerinde tuhaf bir ifadeyle, ses çıkarmadan ikisini izliyordu.

Babam birdenbire kafasına saksı düşmüş gibi dehşetle, “Evlenme teklifi mi etti?” diye sorunca Gurur yüzünde utangaç bir tebessümle bakıp, “Aniden öyle sorulur mu ya?” diye sordu. Babama. Evet, babama.

Babam elindeki kadehi bir silah gibi Gurur’a doğrultarak, “Sen benim kızıma evlenme teklifi mi ettin lan?” diye bağırınca, Gurur, “Ettim ama sor niye ettim?” diye karşılık verdi.

Elimi yüzüme kapatıp, bu kabustan uyanma isteğiyle gözlerimi sıkıca yumdum. Ayça masanın altına eğilmiş bağırmamak için kısık kısık çığlıklar atarak sessizce gülüyor, Çolpan Ayça’nın omzunu tutarken dehşet içinde Gurur’a bakıyordu.

“Lan sen benden habersiz kızıma evlenme teklifi mi yaptın?”

“Ama anlaşamıyoruz şu an seninle. Niye ettin diye sormuyorsun, evet ettim ama niye?”

Ellerimi yüzümden sıyırarak ayırıp, “Gurur,” diye fısıldadım.

“Lan benim kızımın yaşı kaç başı kaç?”

“Yirmi üç, bir iki ay sonra da yirmi dört.” Gurur bana baktı. “Evrakta sahtecilik yapıp beni kandırmadıysa öyle yani.”

Muşta, “Gençler birbirini görmüş, beğenmiş, sev—”

Babam, “Sen ne anlatıyorsun lan?” diye bağırarak bu kez Muşta’ya döndü.

Muşta ellerini hızlıca Zafer ile Gurur’un enselerinden kaldırarak havada salladı. “O anlamda değil. İsteme anlamında değil. Kızı şu an istemiyoruz öyle değil.”

“Ne anlatıyorsun lan sen?” Babam bu kez Muşta’nın üzerine yürüyünce Muşta derin bir nefes alarak.

“Dinler misiniz beni bir saniye?”

“Sayın Bezmenler,” diyerek kahkaha attı Ayça kendini tutamayarak.

“Lan benden habersiz kızıma evlenme teklifi ettin de bana hiçbir şey çaktırmadan, abidik gubidik hareketler ederek karşımda çengi gibi kırıtıyon mu bir de sen?!”

Annem, babamı yakasından tutarak, “Sen bu çocuklar ciddiyse bir yüzük takalım demiyor muydun ne bağırıyorsun el kadar çocuğa?” diye bağırınca, babamla aynı anda, “El kadar mı?” diye sorduk.

“Ya Kahraman abi, sen rahat ol. Bir kuponla Muğla’nın en iyi düğününü yapacağız kızına diyorum, bak ben diyorum, kefili benim. Üç koç keseceğiz, hatta iki kupon yapar beş deve keseriz gerekirse. İddiayı arttırıyorum, düğüne Kobra Murat’ı getireceğim,” dedi Zafer parmaklarını birleştirip, elini sallayarak tane tane konuşup oldukça mantıklı bir şeyi babama açıklıyormuş gibi.

Muşta birden geri çekilerek, “Döv ya,” dedi usanmış şekilde. “Sen bunları döv ya.”

“Bu işin sonunda hastanede yan yana iki ranzada gözlerini açacaklar,” dedi Ayça ciddiyetle. “Zafer kupon diyecek, Gurur da Kahraman daddy bizi yaktı sen hala kupon diyorsun diyecek. Çok iddialıyım. İzleyelim görelim.”

“Ben kızınızı seviyorum bunu hep de söylüyorum hem siz de dememiş misiniz anneme,” dedi Gurur ciddiyetle. “Yüzük takalım demişsiniz. Ben sizi bekleyemedim, erken taktım yüzüğü.”

“Bene bak çocuk, ibiğini sıkar öldürürüm seni,” diyen babamı söylediği şeyi yapmaktan alıkoyan annemin onu ensesinden yakalayıp sıkıca tutmuş olmasıydı.

“Öldür,” dedi Gurur, bir anda ciddileşen bakışları babamı duraksattı. “Kızın olmazsa zaten ölürüm bu çok açık değil mi?”

Babam duraksadı, Gurur’un gözlerinin içine uzun uzun baktıktan sonra elindeki kadehi masanın üzerine bırakıp, bakışlarını yavaşça bana çevirdi ve “Yüzük mü taktı sana?” diye sordu sakince.

Bu sakinlik, bir fırtınanın başlangıcında esen serin meltem miydi bilmiyordum ama başımı aşağı yukarı salladım. Tişörtümün içindeki yüzüğü dışarı çıkarıp boynumdan aşağı salındırdım. Babam boynumdaki kolyenin ucunda asılı duran yüzüğe, ardından gözlerimin içine baktı.

Bakışlarını yeniden Gurur’a çevirmeden önce ifadesine çöken sakinliği gördüm. “Benden gizli iş çevirdin demek,” dedi Gurur’a, Gurur etkisinde olduğu alkole rağmen bir anlığına başını önüne eğdi. Babam da bunu beklemiyordu, ben de beklemiyordum, sessizce onu izleyen Muşta da beklemiyordu.

Gurur bir çocuk gibi, “Niyetim kötü değildi,” dedi.

“Ben senin niyetin kötü olduğunu düşünsem karşımda canlı durmana, burada nefes almana izin verir miyim?” Babamın ciddi sorusu, Gurur’un yere indirdiği gözlerini tedirginlikle kaldırıp babama çevirmesine neden oldu. Babam kadehi yeniden eline alıp, kadehin dibinde kalan rakıyı kafasına diktikten sonra, “Karşımda eğilip büküleceğin şeyler yaptığını düşünüyorsan yapma. Bir şey yapmışsan da karşımda adam gibi dimdik dur, yaptım de.”

Cesur’un abisine baktığını hissettim ama gözlerimi Gurur’dan ayıramadım. Herkes masanın üzerindeki tabakları izliyor, sadece Cesur, ben, Muşta ve babam Gurur’a bakıyorduk.

Gurur, “Ben niyetimi hiç gizlemedim,” dediğinde sesindeki ciddiyetten kaçamadım, o ciddiyete bir duvara toslar gibi tosladım. “Kızını seviyorum. Bu dünyadaki hayatımda da, öbür alemdeki hayatımda da kızının eşi olmak istiyorum. Bunu senden hiç saklamadım. O yüzüğü parmağına takarken seni çiğnemedim. Sen sözünü çiğnemeyeceğim ikinci adamsın, birincisi de burada, yanımda,” diyerek Muşta’yı işaret etti. “Hatta öyle ki, bu adamın sözünü bile çiğnerim ama senin sözünü çiğnemem. Bir babaya nasıl davranılır bilmiyorum ama sevdiğim kızın babasına nasıl davranmam gerek, işte bunu öğreniyorum.”

Babam parmaklarının arasında tuttuğu kadehi sıkıca kavrayarak Gurur’un gözlerinin içine bakmaya devam etti. Gurur’un söyleyeceklerinin bitmediğini görüyor gibiydi, ona kendini anlatması için zaman tanıdığını fark ettim.

“Zeliha’yı seviyorum,” dedi Gurur bu gerçeğin üstüne basa basa. Eğer babam bunu kanıtlaması için kendi kalbini çıkarıp onun önüne koymasını isteseydi, biliyordum ki Gurur hiç düşünmeden bunu da yapardı. Biraz olsun eli titremezdi. “Tüm ömrüm boyunca beklememi isterse beklerim. Ne okulunu engellerim ne de başka bir şeyini. Tüm kararlarına saygı duyarım onun. Eğer ben hala çok küçüğüm derse, öleceğim güne denk düşse bile büyüdüğünü hissettiği gün gelene dek beklerim. Ben onu bir karara mecbur bırakmıyorum, ben ona onu tüm hayatım boyunca beklediğimi söylüyorum ve bu bekleyiş onu bir mecburiyete asla mahkum etmeyecek.” Gurur avuçlarını masaya bastırıp babamın gözlerinin içine dikkatle baktı. “Ortada bir şeye mahkum biri varsa, o da benim. Senin kızına mahkumum. Onu sevmeye, beklemeye, her kararına saygı duymaya ve bir gün bana geleceğini umut etmeye. Ve ben bu mahkumiyetten çok memnunum.”

Babamın gözlerinin içine daha büyük bir dikkatle baktı.

“Şimdi beni dövecek misin? Döv. Hiç değilse bu kez sevdiğim bir babadan dayak yerim. Korktuğum bir babadan değil.”

Babamın sertçe yutkunduğunu gördüm. Bu, yirmi üç yıllık hayatımda Kahraman Özdağ’ın duydukları karşısında sertçe yutkunduğunu gördüğüm ilk andı.

Gurur başka hiçbir şey söylemedi. Babam da konuşmadı, sustu, sadece kendini ona tüm çıplaklığıyla açan o adamın gözlerinin içine baktı. Birbirlerinin gözlerinin içine bakarken ne görüyorlardı bilmiyordum, bilmek ister miydim bundan da emin değildim. Kalbimin kütlesinin arttığını, göğsümü aşağı çekiştirdiğini hissettiğim bir andı. Mutluluğu bir kenara koyacak olursam eğer, söyledikleri bana huzur verdiği kadar, canımı da yakmıştı.

Babam kadehini masanın üzerinde sürükleyerek Gurur’a doğru uzattı ve “Doldur,” dedi sadece.

Gurur gözlerini babamdan çekmeden başını aşağı yukarı salladı ve şişeyi alıp babamın kadehini doldurdu. Babam rakıyı suyla çözmeden tek dikişte içtikten sonra, “Yürüyelim,” diyerek çenesiyle bahçeyi işaret etti.

Gurur bunu ikiletmedi, tekrar başını aşağı yukarı salladı ve birlikte masadan ayrılarak bahçede yürümeye başladılar. Onlar masadan uzaklaşırken geride koca bir sessizlik kalmıştı. Elimi kalbime yaslayıp kalp atışlarımı durdurmak için avucumla göğsüme bastırmak istiyordum. Belki o zaman kalp atışlarım bir nebze olsun yavaşlardı.

Ayça, “Sanırım ona ilk kez sarılasım geldi,” diye mırıldandı iç çekerek. Omzunun üzerinden bana baktı. “Doğru erkek seçimi diye buna derim balısı.”

Yener, “Az önce bildiğin nikah tarihinizi aldı,” dedi gülümseyerek, ardından göz ucuyla Gurur’a baktı. Epey ilerlemişlerdi. Dudaklarındaki gülümseme büyüdü. “Aslanım benim, içti sütünü, döktü içini.”

Zafer, “Bak bunun nişanı var kınası var Zeliha,” diyerek bu kez hedefini bana çevirdiğinde ona aldırış etmeden babam ve Gurur’u izlemeye devam ettim.

Yaman kadehini yavaşça havaya kaldırırken, “Dino,” dedi sırtını sandalyesine yaslayarak. Ona baktım. “Lirik horlamalarınla hipnotize ettiğin bir yüzbaşı için kaldırıyorum kadehimi.”

“Sen dua et de bir gün birinin lirik horlaması yüzünden bu duruma düşme derdim ama bu aralar dualarım bir bir kabul olduğundan, göklere sesleniyorum, tez zamanda yaşa canım benim,” diyerek ayran bardağımı havaya kaldırdım.

Yaman bana dik dik baktı.

Gözlerimi yeniden Gurur’a çevirdim ama Gurur da babam da en son gördüğüm yerde değillerdi.

⛓️

GURUR MERT ÇALIKLI

Günün doğmasına saatler vardı ve karanlık, uzun yıllar içimde hapsettiğim zifiri bir gölge olmaktan çıkarak etrafımı bu kez bana huzuru aşılayarak sarmıştı. Bahçe kapısını açıp çıkmam için kapıyı aralayarak bana baktığında, karşımdaki adama duyduğum saygıyı göstermeye çalışmanın başka bir yolunu arıyordum. Ona saygısızlık ettiğimi düşünsün istemiyordum. Bu bana zulmederdi.

Kapıdan çıkıp omzumun üzerinden ona baktım. Demir kapıyı çekti ve başıyla sokağı işaret ederek önümde yürümeye başladı. Elimi cebime sokup derin bir nefes aldığımda gecenin serinliği ciğerlerime doldu. Kafamı toparlamaya çalıştım, alkol hızla damarlarımda ilerliyordu. Yanlış bir şey söylemek istemiyordum. Kendimi en yalın haliyle ifade ederken, ona duyduğum saygının büyüklüğünü de ona sürekli olarak sunmak istiyordum.

Gökyüzüne baktım. Yıldızlar beyaz alev kıvılcımları gibi parlıyorlardı. Belki de beyaz köz parçalarıydılar. Gözlerimi indirip Kahraman Özdağ’ın sırtına baktım. Ellerini cebine sokmuş, sessizce yürüyor, tek kelime etmiyordu. Bu sessizliğin içinde birlikte kaybolmakta sorun görmüyordum ama küfredecek de olsa hakaret edecek de olsa beni yere serecek de olsa konuşsun istiyordum.

Ara bir sokağa girdik. Sokak lambasının turuncu ışığı dar sokağın bozuk, girintili çıkıntılı kaldırımının üzerinde bir ceset gibi serilmiş yatıyordu. Kahraman Özdağ’ın gölgesi ışığın üzerine devrildi, o gölgeye bakarken düşünceler kafamın içinde büyümeye devam etti.

Sağımda yıkık, harabe bir ev, solumda da ağaçlar vardı. Gözlerimi yeniden Kahraman Özdağ’ın sırtına çevirdim. Zeliha’yı bu sırta alıp gezdirdiği elbette olmuş olmalıydı. Benim babam, benim sırtımda bir şeyleri kırıyorken, onun babası onu sırtına alıp gezdirmişti. Onun adına sevindiğimi hissettim. Güzel bir çocukluk geçirmişti ve o çocukluğun mimarı önümde bana yol veren bir pusula gibi ilerliyordu. Beni büyüten o olmasa da yetiştiren o olsun, ileride onun gibi bir baba olabileyim istiyordum.

“Babanla aran her zaman kötü müydü?”

Soruyu sorarken kendisiyle bir savaş içinde olduğunu hissettim. İnsanları okumak konusunda iyiydim. Bu soruyu sormadan önce kendisiyle birçok defa istişareye oturmuş olmalıydı. Bu sorunun bende yaratacağı tahribatı düşünüp, belki de bu soruyu çok kez rafa kaldırmıştı ama artık ne o bu soruyu sormaktan kaçabilirdi ne de ben bu soruyu cevapsız bırakabilirdim.

“Beni eleyip beleyip bir düşmanın kollarına verdiler,” dediğimde yüzünü göremedim ama omuzlarının hareketini izleme şansım oldu.

Bir nefes aldı, o nefes içine yayılırken omuzları önce kabardı, sonra düştü. Ben de çocukluğumun içinden adamlığıma böyle düşmüştüm. Bir nefes süresi. Büyümek zorunda kalmıştım ve bu bir nefes alış veriş süresine sığmıştı. Çocuk olmak nedir bilmiyordum çünkü bir evin içinde önce apalamış, sonra yürümeyi öğrenemeden o evin içinden koşarak kaçmak zorunda kalmıştım.

“Sana baktığımda bir yanının eksik olduğunu hep gördüm,” dedi, “eksikliğini ne kadar örtmek istersen, o kadar çok ortaya dökersin. Bunu unutma.”

“Bu durum sizi huzursuz mu ediyor?”

Zeliha’nın babası önümde yürümeye devam ederken bana bakmadan, “Neden beni rahatsız etsin ki?” diye sordu.

“Eksik yanlarım yüzünden onu da güzel olan şeylerden mahrum ederim diye korkmuyor musunuz? Mahrum bırakıldığım ne varsa, onu da mahrum ederim diye endişe duyuyor musunuz?”

Bu soruyu sormak benim için çok zordu.

Alacağım cevaptan da korkuyordum üstelik.

Ama bilmek istiyordum.

“Senin ona verdiklerini görüyorum,” dedi sessizce, önümde yürümeye devam etti. Ben de pusulamı takip ettim.

Konuşmadım, çünkü söyleyecek başka şeyleri de olduğunu biliyordum.

“Sana verilmeyeni başkasına vermeye çalışmak zor olmuyor mu?” diye sordu, bu soruyu sorarken de kendisiyle kanlı bıçaklı olduğunu hissedebildim.

Benimle konuşmak, ona bir yetimle konuşmak gibi mi hissettiriyordu?

Öyle miydim? Bilmiyordum.

“Zor olmuyor, bu beni mutlu ediyor. Ona yetmek istiyorum. Onun için her şeyi yaparım.”

Kahraman Özdağ’ın adımları yavaşladı ama ona yetişmek için uğraşmadım, bilerek arkasında kaldım, önümde yürümesini ve bana ışık tutmasını, bana yön buldurmasını istedim.

“Seni ilk tanıdığımda, kızımda bir tahribat bırakma ihtimalini düşündüm ve korktum,” dediğinde bu itiraf canımı acıtsa da bana gerçeği sunduğundan olsa gerek, ona minnet duydum.

“Ben de bundan hep korktum,” diye cevap verdim ama söylediğim şeyi duymazdan geldi.

“Yine de kızım için canını hiçe sayacak biri olduğunu da bildim. Seni tanıdıkça, bildiğim şeyin bildiğimden de fazlası olduğunu gördüm. Sende göremediğim, görmemek için direndiğim ne varsa önüme koydun. Ben buradayım, beni gör diyor gibi bir halin vardı. Başı hiç okşanmamış bir çocuğun başını avucuma itip durduğunu hissettirdin bana. Bazen boğazına sarmak istediğim ellerimi, yalan söyleyemem, bazen de başının üzerine koyasım geliyor.”

Söyledikleri birer mermiydi, beni değil, geçmişimi delip geçiyordu ve orada hala korkarak titreyen, karanlıktan çıkıp gelecek canavarın yolunu gözleyen o çocuğu koruyordu; o çocuğun korkarak baktığı karanlığı vuruyor, karanlığı delip o deliklerden dışarı ışığı sızdırıyordu.

O çocuk, zihnimin içinde ağır yaralı, son nefesine çok yakın bir durumda ama bir türlü ölemiyorken, “Senin de başını okşamak isteyen bir baba varmış,” diye fısıldadı sanki, o sesi duymazdan gelemedim; yıllardır sesini duymamak için her şeyi yaptığım o çocukla uzun zaman sonra yeniden göz göze geldim.

“Acaba eksikliğini duyduğu şeyler onun bir tarafını tahta kurusu gibi yemiş midir, bitirmiş midir diye düşündüm. Ama sonra gördüm. Sen, senden esirgenen ne varsa, fazlasını kızıma vermek için uğraşan, yaşı büyük ama kalbi hala büyümemiş bir çocuksun.” Kahraman Özdağ durup omzunun üzerinden bana baktığında sokak lambasının ışığı kırıldı. Yüzünü bana döndüğünde, çehresinde karanlık, sırtında ışık vardı. Ona uzun uzun baktım, o da bana uzun uzun baktı ve dedi ki, “Keşke benim oğlum olsaydın.”

Boğazıma bıçak yaslanmış da bu bıçak beni öldürmek için değil, elimde tutup kendi göğsüme yasladığım silahı bırakmam için dayanmış gibi hissettim.

“Baban hangi delikte bilmiyorum. Sağ mı, çürüdü mü bunu bilmiyorum,” dedi gözlerimin içine bakarak. “Ama şunu biliyorum. Benim oğlum olman için hala geç değil.”

Tüm bedenini bana doğru çevirdi.

“Yani,” dedi, “ben nefes aldığım müddetçe ve sen kızımın yüzüne o gülümsemeyi çizdiğin sürece, sen yetim değilsin.”

Eğer onun karşısında zayıf bir piç kurusu gibi görünmeyeceğimi bilseydim, ona doğru atılır, elini tutar, alnımı o ele yaslar, belki o çocuğu bu gece özgür bırakır ve otuz üç yaşında değil, kızının da bana hissettirdiği gibi üç yaşında olur ve ağlardım.

Bana doğru bir adım attı.

“Hala tasvip etmiyorum karşıma geçip kızına teklif edeceğim, yüzüğü parmağına takacağım dememiş olmanı. Hala kızıyorum sana. Eşeği sudan getiresiye kadar da dövesim var seni lan,” dedi parmağını öne doğru sallayarak. Durdu, parmağı da durdu. “Ama başını da okşamak istiyorum.”

“Vur,” dedim, “Eşek sudan gelinceye kadar döv beni.” Ona doğru bir adım attım. “Sonra hala istiyorsan başımı da okşarsın. Olmaz mı?”

“Eşek herif,” dedi Kahraman Baba. Hiç beklemediğim anda enseme koyduğu avucundan derime akan o şefkati hissettim. Bu yabancıydı ama otuz üç yıldır da hissedilmeyi bekleyen, hasret kalınandı. Beni kendine çekip avucunu enseme basarken, “Bir daha bir babanın karşısında nasıl davranılır bilmediğini söyleme bana. Bırak bunu sana öğreteyim,” dedi.

Ağzımdan kayıp gittiğine şaşırdığım o kelime, “Lütfen,” oldu.

Lütfen öğret.

Senin arkandan yürümek istiyorum.

Bana nasıl bir evlat olunur, nasıl bir baba olunur öğret.

Sadece lütfen desem de o tek kelimenin içinde tüm bu seslenişler, yalvarışlar, yakarışlar vardı.

Ensemde duran eli saçlarıma gitti. Başımın üzerinde onun büyük avucunu hissettiğimde, karşısında bir yetişkin değil, bir çocuktum.

Başımı okşadı, iki metreden uzun bir adamın başını karşısında bacağından kısa bir çocuk varmış gibi okşadı.

Sonra bana, bir babanın oğluna sarıldığı gibi sarıldı.

Bir baba oğluna nasıl sarılır elbette bilmiyordum ama Kahraman Özdağ, bana babam gibi sarıldı.

Otuz üç yaşında bir adama, bir baba nasıl sarılır öğretti.

Bir baba gibi sert, bir baba gibi otoritesini göstererek, bir baba gibi net ve şefkatle konuştu:

“Kendini evimin kapısının dışında durmuş içeriyi izleyen bir yabancı gibi hissetme artık. Sen o evin sofrasındaki beşinci tabağın sahibisin.”

⛓️

ZELİHA ÖZDAĞ

O gece sofra toplandı, erkekler evlerine döndü, ışıklar kapandı ama gurur ve babam eve dönmedi. Karanlık bahçede elimde bir fincan kahve, sevdiğim yazarın yeni çıkardığı kitabıyla çardağa geçmiş, bağdaş kurarak oturup kitabımı okumuştum. Işıklı gözlüklerim olmasaydı çardaktaki varlığım kimse tarafından fark edilmezdi. Çardak o gece çok serindi, Gurur’un parmağıma taktığı yüzük de artık boynumda değil, parmağımdaydı.

Nedense huzursuz değildim, onların eve dönmemiş olması içime tedirginlik değil, bir sebepten huzur ekmişti. Sanki Gurur’un ihtiyaç duyduğu bir şey, babam tarafından ona veriliyormuş gibi hissetmiştim. Belki biraz fırça, biraz hakaret duyardı ama babamı tanırdım, eninde sonunda Gurur’u kalbine basacak, yaralarını saracaktı. O yaraları kendi bile açsa sarardı. Çünkü benim babam böyle bir adamdı.

Çardakta uykuya daldığımı hatırlıyorum. Biri üzerime pelüş bir battaniye örttüğünde gözlerimi açamadım ama parmaklarının saçlarımda dolandığını hissettim. Kitabımın kapağını kapatıp yanıma bırakıp gözümden gözlüğümü aldı, sonra da kahve bardağımı alarak oradan ayrıldı. Ya Eymen’di ya annemdi.

Şafakta uyandığımda yanımda uzanan bedene şaşkınlıkla baktım. Çolpan hemen yanımda uzanıyor, kollarının arasında Bora’yı tutuyordu ve Bora da güvende hissettiğini belli edercesine çolpan’a sokulmuş, onun tişörtünün kumaşını sıkıca avucunun içine hapsetmişti. Üzerimdeki pelüş battaniyeyi ikisinin üzerine örtüp doğrularak kalktım, tam o sırada ileride, ağacın altında Adnan’ı gördüm. Sessizce sigara içiyor, hala karanlık sayılabilecek kadar loş görünen çardağa doğru bakıyordu.

Kitabımı göğsüme basarak Adnan’a doğru ilerledim. Beni fark ettiği an sigarasını söndürüp köşedeki demir çöp kovasının içine attı ve “Günaydın Zeliş,” dedi.

Derin bir sessizliğin çöktüğü bahçede tek başına ne yaptığını sormak istedim ama sonra soruyu rafa kaldırıp, “Günaydın,” dedim, “Bora için endişelenme. Keyfi yerinde görünüyor.”

“Gördüm sanırım,” dedi Adnan, çekingen bakışları yeniden çardağa doğru kaydı. “Bora’nın sesini duyduğumu düşünüp kalktım, endişeyle doldum.” Bir müddet sustu. “Sonra dışarı çıktığımda Bora’yı onunla görünce endişelerim silindi.”

“Çolpan’ı seviyor.”

“Onu güvenli bölgesi ilan etmiş gibi,” dedi Adnan. “Onu sadece Yener ile uyurken görmüştüm. Bir kadının kollarında uyuduğunu ilk görüşüm.”

“Çolpan’ın iyileştiren ve huzur veren bir tarafı vardır.”

Adnan gözleri hala çardaktayken, “Öyle,” dedi, sonra birden pot kırmış gibi duraksayarak bana bakıp, “Yani sen öyle diyorsan öyledir, eminim,” diye düzeltti cümlesini. Tatlı bir telaş koca cüssesini sarmış gibi duruyordu, ona daha dikkatli baktığımda elini koyacak bir yer dahi bulamadığını fark ettim. Ellerini hızlıca eşofmanının ceplerine sokup gözlerini etrafta dolaştırdı.

“Şebboy meselesini ne yaptın?”

Bir an sorduğum soruyu anlayamamış gibi kaşlarını çattı ve “Şebboy mu?” diye sordu.

“Çolpan’dan hala özür dilemediğini söyleme bana.”

Soğuk bir rüzgar saçlarımın arasından esip gittiğinde Adnan boynunu üzerindeki ceketin yakalarına gizleyerek, “O zamandan beri görüşme şansımız olmamıştı,” dedi. “Üstelik ona rahatsızlık vermek de istemem.”

“Şebboylar ona rahatsızlık vermez, ona kendini mutlu hissettirirdi.”

Adnan tekrar duraksadı. “Öyle mi?”

“Evet. Çünkü Çolpan şebboyları çok sever.”

Adnan başını aşağı yukarı salladı ama bu konu hakkında yorum yapmadı, gözlerini yeniden çardağa çevirip, “Üşümezler, değil mi?” diye sordu sessizce.

“Bora’nın üşümesinden korkuyorsan, Çolpan onu öyle sıkı sarmış ki üşümesinin imkanı yok.”

“Peki ya o?” Adnan bu soruyu sorarken dalgındı, koyu renk gözlerini bana çevirdi. “O üşümez mi?”

“Üzerlerini battaniyeyle örttüm ama,” dedim yumuşak bir sesle. “Gidip bir kontrol etmek istersen, sen bilirsin.”

“Uyuyan bir kadının yanına yaklaşmayı doğru bulmuyorum,” dedi telaşla, bu beni neredeyse yüksek sesle güldürecekti ama tek yaptığım ona anlayışla bakıp, tebessüm etmek oldu. Ruhu inceydi, bedeninin büyüklüğü sizi yanıltabilirdi ama aslında o da tıpkı gurur gibi bir çocuğun yüreğine sahipti.

“Çok centilmensin.”

“Sanıyorum düşündüğün kadar centilmen değilim. Yoksa kendi yarattığım evhamlı düşüncelere yenik düşüp ona çiçek almamazlık etmezdim. Oysa hak ettiği bir demet şebboydan fazlası çünkü benim dünyamı kollarının arasında tutuyor, benim dünyama kendini güvende hissettiriyor ve bunu yaparken hiçbir şey beklemiyor.” Adnan’ın kendini bu kadar açık ifade etmesine şaşırsam da onu tüm dikkatimi vererek, yüzümde nötr bir ifadeyle dinlemeye devam ettim. “Ona büyük bir teşekkür borçluyum ve büyük bir özür. Eşeklik ettim. Dilemem gereken özür sayısı çoğalıyor, etmem gereken teşekkür sayısı çoğalıyor. Gitgide çoğalıyor. Her şey gitgide çoğalıyor.” Son cümlesi ikimize de sessizce birbirimize bakmasına neden oldu.

Gitgide çoğalan şeyin ne olduğunu sormak istesem de bunu yapmadım, onu yeniden kabuğunun içine saklanmak zorunda bırakmak istemiyordum.

Sorularımla onu yıpratmak yerine, “Dünyan onun kollarında güvende,” diye fısıldadım. “Gidip sen de biraz uyumalısın.”

“Teşekkür ederim.”

Gülümseyerek onun yanından ayrılıp eve doğru ilerledim. Tam kapıyı açıp içeri girecekken, bahçenin demir kapısının açılırken çıkardığı gıcırtıyı duydum. Kapıyı açtım, yavaşça içeri girip aralık kapıdan dışarı doğru baktım. Babam bahçe kapısını açıp Gurur’a geçmesi için alan yarattı ve Gurur içeri girdi.

Dudaklarıma yeni bir tebessüm çizildi.

⛓️

Güneş, altın yaldızlar gibi parıldayarak saçlarıma tutunuyor, saçlarımı olduğundan çok daha açık bir renkmiş gibi gösteriyordu. Hasır şapkamı yüzüme doğru indirip güneşin gözlerimi acıtan ışıklarından korunmaya çalıştım. Omzumdaki büyük çantanın içinde Gurur’un yedek tişörtü, benim yedek kıyafetlerim, güneş kremi ve makyaj malzemelerimin olduğu küçük bir makyaj çantası vardı.

Azmak nehrinin üzerinde ilerleyerek nehrin denize karıştığı sularda dolaşan tekneye binmek için geldiğimiz saat, aslında normalden daha erkendi ama Ayça sudan korktuğu için bir şeyler yemiş, sonra sakinleştirici içmişti ve biz de onu beklemiştik. Tekne suya açıldığında Gurur ile diz dize oturuyorduk.

“Babamla ne konuştuğunuzu söylememek konusunda ısrarcı mısın koca dana?”

Elini oturduğum yerin sırt kısmına koyup yüzünü bana çevirdi ama gözleri bana dokunmadı, gölü izlerken, “Sen de amma meraklısın,” dedi beni daha da meraka sürüklemek istiyor gibi.

Üzerimdeki boyundan bağlamalı pembe elbisenin kumaşıyla oynarken çatık kaşlarla ona baktım ama dudaklarında bir tebessüm oluşmasına rağmen bana bakmadı. Gözlerini bana değdirmese de tüm ifadelerimi görebiliyor olmalıydı. Bundan keyif duyuyordu.

“Gebertmedi mi yani seni?”

“Gebertti, çantandan fondötenini çalıp yüzümdeki morlukları kapattım ağlama diye.”

“Maskara falan da sürseydin elin değmişken,” dediğimde gözlerini indirip yüzüme baktı.

“Maskaran olduk hepten,” diye homurdandı. Gözleri elbisenin kumaşında dolaşan elime kaydı. Parmağımdaki yüzüğü görünce dudaklarına sinsi bir tebessüm yerleşti. “Ne o? Parmaklarımı yine ağzının içine sokmamdan korkup mu taktın?”

“Köpek,” diye homurdandım.

“Köpeğinim, doğru.”

“Suya girecek misiniz?” diye soran kişi Devran’dı, üzerindeki tişörtü sıyırarak çıkarırken gözlerini bize doğru çevirmiş, Biricik de elindeki havluyu Devran’ın bedeninin etrafına perde gibi gerip etrafa kötü bakışlar atmaya başlamıştı. Devran duraksayarak Biricik’e bakıp, “Şu an beni örttüğünü sanıyorsan eğer tıfıl, örttüğün şey belimin altı ve altımda zaten şort var. Ben senin için oldukça yüksekteyim.”

Biricik, “Ailedeki tüm kefencilere bir telefon etmem gerekecek galiba,” diye söylendi. “Ne diye şov yapar gibi sıyırıyorsun ki tişörtünü?”

Devran duraksayıp, “Ne şovu ulan?” diye sordu şaşkınlıkla.

“Yapacaksan bana yap şovunu.”

“Sana her an şov yapıyorum zaten, senin canın şov istiyor bence. Şimdi mi yapayım?” devran birden Biricik’e doğru dönüp büyük ellerini kızın ince belinin kenarlarına yerleştirdi ve Biricik’i kendine doğru çekti. Bedenleri birbirine yaslandığında yüzümü buruşturarak Gurur’a baktım. Bizim dışımızda oynaşan birilerini görmek iğrençti. Yaman ayısını anlamaya başlamıştım.

Biricik ve Devran gülüşüyorlardı ama kafamı çevirip onlara bakmadım bile. Tekne nehrin kenarında durduğunda iskeleye ilerledik. İlk fark ettiğim bugün nehrin oldukça boş olduğuydu. Bizim grubumuzu ve iki yabancı çifti saymazsak, hiç kimse yoktu. Hafta sonları kalabalık olan nehir, hafta içi oldukça ıssız oluyordu ve bunun işimize geldiğini söyleyebilirdim.

Nehrin hemen dibindeki restoranlardan birine geçip oturduk. Çocukları annemle bırakmıştık ama Muşta restorana geçtiğimiz an Dide’yi aramış, onunla konuşmuştu. Cenan bu durum karşısında durgunlaşmıştı, bu fark edilmeyecek bir durum değildi; muhtemelen bunca zaman ayrı kalmalarının Muşta’nın üzerinde yarattığı o telafi etme çabasını görüyordu ve bu ona büyük bir acı veriyordu.

Yüzüğümle oynayarak nehri izlerken Destan kartlarını yenilediği polaroid makinesini boynuna asmış, etrafı fotoğraflıyordu. Birkaç kez patlayan flaşın ışıklarını üzerimde hissettiğimde, benim fotoğrafımı çektiğini fark edip ona gülümsemiştim.

Gurur kulağıma doğru eğildiğinde dudakları kulağıma sürtündü, tenimden bir elektrik akımı geçip gitti ve flaş bir kez daha patladı. Dudakları kulağıma temas ederken çekilen fotoğrafımızı merak ettim ama dikkatimin dağıldığı bir gerçekti; nefesi kulak boşluğuma akarken ayak parmaklarımın içeri büküldüğünü hissettim.

“Suya girelim mi?” diye sordu yavaşça, bir bulut kafilesi güneşin önüne geçerek ışığını söndürdüğünde akşam olmuş gibi görünüyordu.

“Olur,” diye mırıldandım. Elimi tutup beni masadan kaldırdığı sırada kimsenin bakışları bize dokunmadı. Herkes yoğun bir şekilde sohbete dalmış, bazıları da sipariş vermek için garsona odaklanmıştı.

El ele restoranların sıralandığı kıyıdan uzaklaştık. İskeleyi de geride bırakarak sazlıkların arasında yürümeye devam ettik. Güneş hala bulutların arkasında gizleniyordu ama yakıcılığını hissedebiliyordum.

İki ağacın arasında durup tişörtünü yukarı sıyırdığında beli yukarı doğru gerildi ve karnındaki sert kas kütlesi daha da belirginleşti. Tişörtü kenara fırlatıp kumral saçlarının arasında parmaklarını gezdirdi. Teni bronzlaşmıştı, hafif bir ter tabakasıyla elmas gibi parlıyordu. Bakışlarımın derinleştiğini fark ettiğinde gözleri gözlerime tutundu. O donuk, ne hissettiğini göstermeyen bakışlarının nabzımı alev gibi yaktığını hissettim.

“Çıkar elbiseni,” dediğinde kalbimin vuruşları zalimleşti.

Kollarımı yavaşça kaldırıp ellerimi elbisemin boynumda bağlı olan iplerine götürdüm. Bakışları gözlerimdeydi ama öyle bir bakıyordu ki gözlerime bakarken sanki tüm vücudumu tavaf ediyordu. İpleri çözdüğüm an kumaş öne doğru döküldü ve pembe bikinimin üst kısmı gözler önüne serildi. Bana doğru bir adım atınca kalbim kasıldı ama hareketsiz kaldım. Parmaklarını omuzlarımdan aşağı hareket ettirerek elbisemi aşağı sıyırdı. Karşısında önünde gümüş rengi demirden bir kalp olan bikini üstüyle duruyordum. Büyük ellerini daha da aşağı götürdüğünde elbise kalçalarımdan kaydı ve şimdi karşısında bikinilerimle duruyordum.

Gözleri gözlerimden ayrıldı ve bedenime indi. Parmağını göğüslerimin alt kısmındaki demirden kalbe dokundurup, “Kalpleri seviyorsun,” diye mırıldandı. Kalbimin kabararak derimi gerdiğine yemin edebilirdim, bunu gördüğüne de emindim.

Elimi yavaşça kaldırıp parmağımdaki yüzüğü gösterirken gözlerinin içine bakarak, “Sevdiğimi iyi biliyorsun,” diye fısıldadım.

Kalp kesim yüzüğüme, ardından gözlerimin içine baktı ve parmakları kalp figüründen aşağı kayarak karnıma temas etti. Nefesimin hızlanmamasını dilesem de imkansızdı, dokunduğu an göğsüm körük gibi kabardı ve bu onu eğlendirdi.

Parmakları göbek deliğimin üzerinde dolaşırken, “Nefesin neden hızlandı?” diye sordu yavaşça.

Gözlerim dudaklarına dokundu, dudaklarının kavisinde dolaşıp yeniden gözlerine tırmandı. “Hızlanmadı,” diye yalan söyledim.

“Memelerinin nasıl öne doğru kabardığını, sonra geri söndüğünü ve tekrar ağzıma girmek ister gibi öne geldiklerini görebiliyorum, bebeğim,” dediğinde söylediği şey bir şekilde kasıklarımda bir kasırgaya neden oldu. Bana öyle dikkatli gözlerle bakarken ve duygularını gizlemek konusundaki ustalığını gözlerimin önüne sererken böyle konuşması aklımı oynatıyordu.

“Suya girmeyecek miydik?” diye sordum hissettiğim paniği örtbas etme arzusuyla.

“Suya girmeyi ne kadar istediğimi tahmin edemezsin,” diye karşılık verdi gözleri gözlerime kanca gibi geçmiş haldeyken.

Bakışlarım dudaklarına kaymasın diye kendimle savaşırken, “Neden girmiyorsun o zaman?” diye sordum.

“Girmem için yalvardığında, belki,” demesiyle gözlerimi kaçırmak istedim ama bunu yapmadım, açtığı savaşın ortasında pasif kalmaktansa ona saldırmayı tercih ettim.

“Ya da girmek için yalvaran sen olursun, bilemiyorum,” diye fısıldadım.

Başını sol omzuna yatırıp gözlerini gözlerimden aşağıya, dudaklarıma indirdi. Dudaklarıma bakarken, “O ağzını çok iyi kullanıyorsun,” dedi ve iması tüm bedenimin ateş gibi yanmasına neden oldu.

“En iyi sen bilirsin,” diye fısıldadıktan sonra ayaklarıma düşen elbisemin içinden yavaşça çıkıp, iki ağacın arasından geçerek ağaçların ortasındaki oyuğa ilerledim; oyuk suyla birleşiyordu. Suya doğru bir adım attığımda soğukluğu beni titretti. Ürpererek omzumun üzerinden Gurur’a baktım. “Soğuk.”

“Suyu ısıtacağıma şüphen olmasın. O yüzden gir,” dedi çenesiyle suyu işaret ederek.

Aşağı doğru biraz daha kaydığımda su dizlerime kadar vurdu. Titreyerek Gurur’a baktım. Bir elini ağacın gövdesine bastırınca pazusu genişledi, pazusundaki kablo kalınlığındaki damarın kanla çarptığını gördüm. Elimi bilinçsizce havaya kaldırıp karnına koydum, ardından parmaklarımı sert karnında kaydırıp belirgin kasık çizgisine dokundum. Bu beklemediği bir şeydi ama yine de yüzünde mimik oynamadı. Sadece gözleri vardı. Ateş hattı olan gözleri. Zalimlikle ve içimi çalkalayan hislerle bakan gözleri…

Parmağımı kasık çizgisinden uzaklaştırıp yavaşça suyun içine doğru süzüldüm ve titreyen çenemle ona baktım ve o da beni çok bekletmeden suya girdi.

Suyun içinde bana doğru kaydığında etrafında oluşan dalga bedenime çarptı. Dişlerim birbirine vurur halde ona sokulup sıcak göğsüne dokundum. O benim aksime suyun soğukluğundan etkilenmemiş gibi görünüyordu. Parmaklarımı göğsüne bastırarak kafamı kaldırıp ona baktığımda bacaklarım bacaklarına bir yılan gibi dolandı.

“Üşüyor musun?”

Sorduğu soruya karşılık dudaklarına bakarak, “Buz gibi ama sen hala ateş gibi sıcaksın. Nasıl oluyor bu?” diye sordum.

“Ben buna sen etkisi diyorum,” dediğinde gözlerimiz birleşti. Kafası benim kafamdan daha yüksekte olduğundan sadece gözlerini indirerek bana bakıyordu. “Sen etrafımdayken güneşin yörüngesinde olmuyorum, güneşin ta kendisi oluyorum.”

“Öyle mi?”

“Öyle, hissetmiyor musun?” Yüzünü yüzüme yaklaştırınca suyun içine batacağımı hissettim. Dudaklarımız birbirine temas etmedi ama öyle yakın durdular ki, sanki temas ediyorlarmış gibi hissettim.

“Böyle mi duracağız?” diye sorduğumda, dudaklarıma doğru konuşarak, “Farklı bir şey mi yapmak istiyorsun?” diye sordu.

Ellerimi bedeninden çekip yavaşça geriye doğru süzüldüm. Suyun içinde bir çizgi çeken bedenimin yarattığı küçük dalgaya baktı, ardından kollarını suyun içinde kürek gibi kullanarak bana doğru süzüldü. Ben geriye doğru yüzerken, o gözlerini benden çekmeden üzerime doğru yüzdü.

“Suyu ısıtacağını söylemiştin ama su hala buz gibi,” diyerek ayaklarımı suyun içinde oynatıp tabanımla göğsüne dokundum.

Gözlerini kıstığını gördüm, tabanımı göğsüne bastırarak kendimi daha da geriye iterek ondan uzaklaştığımda beklemediğim bir anda ayak bileğimi tutup beni suyun içinde kendine doğru çekti. Bacaklarım iki yana ayrıldı ve onun göğsünü tam bacak aramda hissederek duraksadım. Bir elini dizimin iç kısmında gezdirdi, diğer elini kalçama yerleştirdi ve doğrulmama izin vermedi. Parmaklarını usulca kalçamdan kaydırıp suyun altından belime yerleştirdi. Doğrulmamla göğüslerim boynuna yapıştı, bacaklarımı beline sardım. Sıcak nefesi soğuk suyun ıslattığı göğsüme döküldüğünde tüm bileşenlerimin patlayarak etrafa saçılacağını ve dağılacağımı düşündüm.

“Oyun mu istiyorsun?” diye sordu dudaklarını göğsümün biraz üstüne sürtüp, gerdanıma taşıyarak.

“Sadece yüzmek istiyorum,” diye yalan söyleyerek kollarımı kafasının etrafına sardım. Bu hareketimle beraber, yüzü tamamen göğüslerimin arasına döküldü ve sert soluyuşlarını daha net hissetmeye başladım.

Parmakları bikinimin kalça kısmından sarkan iplere gittiğinde gözlerim kısıldı, çenemi başının üzerine koyarak ilerideki ağaçlara baktım. Dokunuşlarını ne kadar ileriye taşıyacağını merak ediyordum.

🚨(Bu kısımdan itibaren yoğun +18 ve Gurur’un konuşma şeklini biliyorsunuz, eğer rahatsız olacaksanız veya okumak istemiyorsanız lütfen bu kısmı atlayın. Bittiği noktayı işaretleyeceğim, işaretli alana dek hızla kaydırabilirsiniz.)

Bikinimin iplerinden birini çözdü, diğer ip hala bağlıydı ama bikinim bir bez parçası gibi suyun içinde salınarak özel bölgemden ayrıldı. Çenemi saçlarının arasına daha sert bastırıp sertçe yutkundum. Bunu duyduğunda parmakları uyluklarımda dolaşıyordu, ardından yavaşça bacaklarımın arasına ilerledi ve oraya dokundu.

Bu dokunuşla beraber bedenim suyun içinde ihtiyaçla yükseldi. Parmaklarının vajinamın arasında dolaştığını hissettim, tepe noktama dokunmasıyla bedenim titredi. Daha sonra parmaklarını geri çekerek beni bu dokunuştan mahrum bıraktı.

Kafamı eğip ona baktığımda kafasını kaldırdı ve dudaklarını çeneme bastırıp, “Hım?” diye sordu. “Bir şey mi istiyorsun?”

“Ne isteyecekmişim?” diye sordum masum masum. Gözlerini yüzüme dikti ama bir şey söylemek yerine parmaklarımı saçlarında gezdirip, “Bikinim açıldı, lütfen ipini bağlar mısın?” diye sordum fısıltı gibi çıkan sesimle.

“Bağlarım,” diye fısıldadı burnunu çenemde dolaştırarak. “İstediğin her şekilde bağlayabilirim.”

“Ne şekilde bağlarsın mesela?”

Burnunu çeneme sürtüp gözlerini kaldırarak ateş gibi görünen ela gözlerini gözlerime dikti. “Bunu bir ara uygun bir ortamda, elimizde ip varken konuşalım,” dedi, ses tonu öyle sertti ki, sanki bana öfkeliydi ama gözleri öyle bir bakıyordu ki, bunun öfke değil tutku olduğunu görebiliyordum.

“İpimi bağlayacak mısın şimdi?”

“Bağlayacağım,” dedi ve hiç beklemediğim anda parmaklarını belime bastırıp beni sıkıca kavrayarak suda süzüldü. Sırtım iki ağacın arasındaki oyuğa yerleşti ve elini oradaki toprak tabakaya bastırıp üzerime abandı. Dudaklarımızı birleştirdi. Beni açlıkla, tüketmek ister gibi öpmeye başladı. Su bedenime çarpıyor, sırtım yumuşak oyuğa yaslı duruyordu ve onun ısrarcı dudaklarında kayboluyordum. Dilini ağzıma iterken parmaklarını taşa bastırdı, pazusunun iç kısmını yanağımda hissettim, damarı doğrudan yanağımda atıyor, dili ağzımın içine saplanır gibi girip çıkıyordu.

Elimi yüzüne götürecekken diğer eliyle elimi havada yakaladı ve geriye doğru götürüp ıslak taşa yasladı. Dilini damağımda, dişlerimde dolaştırdı. Dudaklarımızın arasına bir santimlik mesafe girdiğinde, “Bağlamamı mı istiyordun?” diye sordu.

Kirpiklerimin arasında saklanan isteği gizleyemeden gözlerine bakarak, “Evet,” diye fısıldadım.

Keskin bakışları hızla etrafı taradı ama oyuğa doğru gizlendiğimiz için bu açıdan bizi kimsenin görmesi olası değildi. Elini aşağı indirip bikinimin ipini çekti, alt tarafın uzun ipini eline aldığında hızlanan nefesimle ona baktım. Ellerimi başımın üzerinde birleştirdi, bikinimin pembe ipini bileklerimin etrafında birkaç defa kaydırdı; daha sonra kurdele şeklini vererek sıkı bir düğüm attı.

Başımın hemen üstünde bağlı duran ellerimle ona bakakaldım. Ne ağzımı açıp tek kelime edebildim ne de buna direndim.

Dudaklarını dudaklarımdan teğet geçirip boynuma indirdi, başımı geriye doğru atıp taşa yasladım. Dili boynumda tüy gibi dolaştı, ıslaklığını bıraktı; tenimin suyun dışında olan kısımları ürperiyordu ama soğuğu yok eden bir şey varsa, bu kesinlikle onun dokunuşları, dilinin tenim üzerindeki hareketleri oluyordu.

Hiç konuşmadı, dili boynumdan göğüslerimin arasına indi. İki göğsümün arasını yalarken çenesine su vuruyor, gözlerini kaldırmış yeşile dönmüş gözleriyle bana bakıyordu.

Dilini bu kez yukarı doğru kaydırdı, boğazımdan yukarı, çeneme, dudaklarıma… Dudaklarımız birbirini tahrip etmek isteyen iki bıçak gibi birbirine saplandı. Öyle ateşli öpüşmeye başladık ki tenimden dışarı ateş süzülmeye başlayacak, ateş suya karışacak, nehrin suları lava dönüşecek sandım.

Dişlerimi dudaklarıma geçirdiğimde, parmaklarını bağlı olan bileklerimin iç kısmına bastırıp, içimi titretecek kadar yoğun bir şekilde bileklerimin iç kısmını, nabzımı okşadı.

“Sadece ellerini değil,” dedi nefesi dudaklarıma düşerken, “ayaklarını da bağlamak istiyorum. Seni hareket edemeyecek hale getirdikten sonra günlerce kendine gelemeyeceğin şekilde sertçe sikmek istiyorum.” Bu kelimeler dudaklarından dökülürken çatık kaşlarla gözlerimin içine bakıyordu. “Ne zaman o güzel götünün üzerine otursan, sikimin içine dalıp çıkarken bıraktığı o hissi hatırlayacak hale getirene kadar sokup çıkaracağım,” dediğinde bacaklarımın iç kısmı kasılıp gevşedi. “Sızıyı sadece amcığında değil,” dilini çenemde sürtüp dudaklarına kulağıma yaklaştırdı. “Parmaklarımı içine alan ama sikimin tadına henüz bakmamış olan sıkı arka deliğinde bile hissedeceksin.”

Nefesim dudaklarımdan har gibi döküldüğünde, “Orayı da sikmek istiyorsun,” diye fısıldadım ve dudaklarına yerleşen o ölümcül tebessüm kalbimi durduracak zannettim.

“Sikmek istemediğim tek bir yerin yok,” dedi gözlerimin içine, ruhuma bakıyor gibi bakarak. “Ağzını,” dudaklarıma yaklaştı, “amını,” gözlerini yavaşça çeneme, oradan göğüslerime indirdi, “memelerini.” Gözlerini gözlerime çevirdi. “O şekilli, en başından beri aklımı başımdan alan güzel götünü.”

“Fazla oluyorsun,” diye fısıldadım nefesim hızlanırken.

“Hoşuna gitmediğini söyle,” dedi donuk, ısrarcı bir sesle; bu hali aklımı başımdan alıp götürdüğü için cevap veremeden gözlerinin içine bakakaldım.

“Hoşuma gitmeseydi o ağzını açıp tek kelime daha edebilir miydin?”

“Yani seni elin kolun bağlıyken sikmemi istiyorsun? Ne ahlaksız kız ama…” Bakışları bileklerime tırmandı, ardından yeniden gözlerime indi. “Ellerin bağlıyken seninle birleşme düşüncesinin beni ne hale getirdiğine bak.” Bacak arama kendini yaslamasıyla, sert penisini hissetmem bir oldu. Tüm sertliği, kalınlığı ve uzunluğuyla tam orada, bacaklarımın arasında kalp gibi çarpıyordu. İhtiyacın onu mahvettiğini o an anladım.

Beni parçalama arzusunun yanında, benimle parçalanma arzusunu da taşıyordu.

“O ağzını kapatmak için ağzına neremi yaslamam gerekiyor?” diye sorduğumda gözlerinde bir şimşek çaktı. “Oldukça ıslak bir yeri yaslasaydım, bu seni susturur muydu?”

“Neredeyse amınla öpüşmemi istediğini düşüneceğim, Zeliha,” diye fısıldadı içimi titreten bir sesle. Tek kaşını kaldırıp alayla yüzüme baktı. “Yoksa bu istediğin şey mi?”

“Eğer bu seni susturacaksa,” dediğimde, “Amın ağzımdayken kelimelerimi susturdun diyelim, peki ya deliğine doğru inleyip durmamı nasıl durduracaksın? Amını yerken inlememek elde değil,” diye karşılık verdi. Bu atağı beklemediğim için gözlerinin içine bakakaldım.

“Böyle konuşmaya devam edeceksen sorumluluk alman gerekecek,” dedim nefes nefese.

“Nasıl bir o sorumlulukmuş o?”

“İpini çözdüğün bikininin hakkını ver, neden beni doldurmuyorsun?”

“Doldurmak?”

“Doldurmak,” dedim başımı aşağı yukarı sallayarak. “Dibime kadar.”

“Kökleyerek mi?”

“Evet,” dedim neredeyse inleyecek gibi. Kendimi zar zor toparladım.

“Yani,” diyerek yüzüme yaklaştı. “Dibine kadar, kökleye kökleye sokmamı mı istiyorsun?”

“Evet, ellerim bağlıyken. Ellerim, bikinimin ipleriyle bağlıyken. Sen bağlamışken.” Ağzına doğru uzanma ihtiyacıyla kafamı öne uzattığımda geri çekilip muzip gözlerini yüzümde dolaştırdı. Kalbim yerinden çıkacak gibi atarken alt dudağımı yaladım. “Oynama benimle.”

“Seni bağırta bağırta sikmem için uğraşıyorsan diye söylüyorum,” dedi penisini bacaklarımın arasına daha sert yaslayarak. “Seni ağlata ağlata sikeceğim.”

“Yapma ya?” Gülümsedim. “Bir nehrin içindeyiz Zeliha diyerek kaçmayacak mısın?”

Burnundan sert bir soluk vererek, “Lütfen dur, yalvarırım dur Gurur diye ağlatacağım seni,” diye fısıldadı.

“Bunu konuşarak yapamazsın,” desem de aslında gayet yapabilirdi. Biraz daha konuşacak olursa, ağlayarak yalvarabilirdim, hatta o bana dokunmasa bile söyledikleri yüzünden kasılarak boşalabilirdim. Hiç bu kadar uyarıldığımı hatırlamıyordum. Doğruyu söylemek gerekirse, onunla her seferinde bir öncekinden daha fazla uyarılıyordum. Bunun sonu yokmuş gibi hissediyordum.

“Seni kelimelerimle titreterek boşaltabilecek o adamım,” diyerek sert penisini biraz daha bastırdı. İçimdeki boşluk hissinin uğuldadığına yemin edebilirdim. İçim onunla dolmak istiyordu. Beni tamamen doldurmasını istiyordum. Onunla bir bütün olmaya ihtiyacım vardı. Bunu o da biliyordu. Biliyor ve benimle kedinin fareyle oynadığı gibi oynuyordu.

“Önceliğim senin deliğinin zevk alması,” diyerek parmaklarını aşağı kaydırdı. Ellerimi başımın üzerinde tutmaya devam ediyordu ama elini çekse bile ellerimi hareket ettirmezdim. Bağlanmaktan memnundum. Bana yapacağı her şeye hazır hissediyordum kendimi.

Bir elini dudaklarına götürdü, gözlerini gözlerimden çekmeden parmaklarını yaladı. Dilinin parmaklarının etrafındaki dönüşünü izlerken kadınlığımın kasılıp gevşemeleri şiddetlendi. O dilini tam da kasılan yerde istiyordum. Beni diliyle perişan edebilirdi, dağıtabilirdi, parçalarıma ayırabilirdi. Düşüncesi bile uyarılmamı arttırdı. Yaladığı parmağını karnımdan aşağı indirdi, suyun içine soktu ve kadınlığıma dokundu. Vajinam sızladı, dokunuşuyla birlikte seğirdi; ihtiyaçla kasıldı. Gözlerimin geriye kaymaması için büyük bir savaş versem de bu savaştan galip çıkamadım. Parmaklarıyla vajinamın dudaklarını ayırıp kanın toplanması sonucu şişen klitorisime dokundu. Dokunuşuyla beraber dudaklarımdan bir inilti döküldü. Gözlerimi zar zor çevirip ona bakmayı denedim. Tüm dikkatini vermiş bana bakıyor, parmağının ucuyla klitorisimi yavaşça okşayarak tüm bedenime hükmediyordu.

“Yalamama gerek yokmuş bu parmağı,” dedi, “suyun içindeki amcığın nasıl oluyor da sudan daha ıslak, daha kaygan oluyor.” Gözlerini kıstı. “Parmak ucumda kalp gibi atıyorsun. Muazzam.” Yüzüme yaklaştı. Sıcak nefesi dudaklarıma dökülürken göz kontağımızı daha da ileri seviyeye taşıdı. “Beni düşünerek böyle mi okşuyordun burayı?” Parmağını klitorisimde kaydırdı, klitorisimi parmağıyla yuvarladı ve ezdi. “Bu şekilde mi?” daha sert okşamaya başladı. Parmağı aşağı yukarı kayıyor, bu olurken bacaklarım ihtiyaçla iki yana açılıyordu. “Söyle, beni düşünerek böyle mi okşuyordun.”

“Daha sert,” dedim güç bela. “Parmaklarım kayıyordu, sularıma bulanıyordu.”

Sertçe yutkundu, parmaklarını klitorisime daha sert bastırıp daireler çizerek okşamaya başladı. Baskı arttıkça ihtiyaç körükleniyordu.

“Böyle mi?”

“Daha sert, içime girip çıktığını düşünürken kendimi kaybedip daha da bastırıyordum. Ah! Daha!”

“Amın öyle arsız ki amına koyayım,” diyerek dişlerini omzumun baş kısmına bastırdı. Gözlerim geriye kaydı ve suyun altındaki bedenimi ileri geri hareket ettirerek kalçalarımı oynatıp dokunuşlarını karşılamaya başladım. Parmağını içime itmesine, beni o iri, uzun parmağıyla doldurmasına ihtiyacım vardı. İçim, dışımdaki deri gibi ihtiyaçla kasılıyordu. “Lütfen,” diye fısıldadım bilinçsizce, “daha sert yap, kıpkırmızı olsun.”

“Siktir,” diye fısıldadı omzuma doğru. “Kıpkırmızı olana kadar ezmemi mi istiyorsun?”

“Evet,” diye inledim, “lütfen, içime ver parmağını.”

“Böyle mi?” Parmağını deliğimin girişine yasladı ama sonra içime itmeden geri çekti, tekrar klitorisime dokunup klitorisimi okşamaya başladı. Tırnaklarımı avucuma bastırırken bileğimi saran iplerden nefret ettim. Ona dokunmak, çıplak sırtına tırnaklarımı geçirip beni sikmesi için ona yalvarmak istiyordum. Bunu duymak için ölüp bittiğini biliyordum. Belki de benimle böyle acımasızca oynaması bundandı. “Ne istiyorsun bebeğim?”

“İçime ver,” diyebildim soluk soluğa.

“Verir misin diye rica edeceksin.”

“Gurur,” diyebildim, parmaklarını daha sert bastırıp klitorisimi iki parmağının arasında kıstırınca gözlerimin önünde şimşekler çaktı. “Lütfen deliğime ver parmaklarını.”

“Bu bir rica değildi.”

“Bu bir emirdi,” diyerek dudaklarına yapıştığımda, dudaklarımız birleştiği an dudaklarının yukarı kıvrılışını hissettim. Dilimi arsızca ağzının içine soktuktan sonra yeniden ağzına doğru inledim. “Parmaklarını içime vereceksin. Neden biliyor musun? Çünkü deliğimin ne kadar sıcak olduğunu bilmeye hakkın var.”

“O küçük deliğini içinden çıktığımda bile içi aralanmış kalacak kadar çok sikeceğim,” diyerek parmağını hiç beklemediğim bir anda doğrudan içime gönderdi. Kasılan deliğim parmağının etrafını sıkıca sardı, bir kılıf gibi etrafına dolandı. Gözlerim geriye kayarken, “Evet, evet,” diye inledim kısık kısık. “Durma, içimde sıkış.”

“Çok sıkı,” diye fısıldadı nefes nefese. “Ne kadar arsız.”

“Parmağını böyle sarıyorsa, sikini nasıl sarardı, bunu düşünmelisin,” diyebildim gözlerimi kapatıp dudaklarımı dişlerken. “Özlemedin mi?”

Parmaklarını arka arkaya içime sokup çıkarmaya başladığında tırnaklarımı avucumun içine daha sert sapladım. Her sokuşunda, bedenim yukarı aşağı hareket ediyor, bedenim suyun içine batıp geri çıkıyordu. İniltilerim arsız bir düzeye ulaştığında, parmağını birden içimden çıkarıp ağzımın içine itti. Kendi sularım damağıma bulaşırken şortunu aşağı sıyırdığını fark ettim. Bir bacağımı avucunu dizimin iç kısmına bastırarak gerip ayırdı ve aletini girişime dayadı.

“Hak ediyorsun bebeğim,” diye fısıldadı içimi yakarak. “Benim tarafımdan ağlatılana kadar sikilmeyi hak ediyorsun.”

Parmaklarını ısırdım, ıslak parmağını ağzımdan çıkarıp çeneme batırdı.

“Lütfen bebeğim,” diyerek başımı öne eğip suyun içindeki bedenlerimize baktım. “Ver onu içime.”

“Bunu mu istiyorsun?” Kaskatı aletini girişime sürttü. Aletini kökünden kavradı, suyun içindeki silüetini görüyordum ama net değildi. Aletini sertçe sallayıp oraya vurdu, ardından deliğimin girişine başını sokup çıkardı. Bunu bir iki kez yaptıktan sonra, “Al koca adamını,” diye fısıldadı ve aletini yarısına kadar içime verdi. Başımı geriye atarken boğazımın gerilerinden titremelerle örülü bir inilti döküldü. “Off,” diye fısıldadı, sonra benim gibi başını geriye atarak uzun uzun inledi. “Cehennem gibisin, yine, yeniden,” diye hırladı ve peş peşe inleyerek aletini yarıya dek içime sokup çıkarmaya başladı. Bunu yaparken uzun parmağı yeniden ağzımın içinde, damaklarımda dolanıyordu ve ben de inleyerek parmağını yalarken onu içime kabul ediyordum.

Beni belimin iki yanından kavradı, kendine çeke çeke içime saplanmaya başladı. Her vuruşunda etrafımızdaki su dalgalanıyor, genzinden yükselen güçlü iniltiler dudaklarından hırsla dökülüyordu. Burnundan verdiği sert nefeslerin yüzüme döküldüğünü hissediyordum. Her içime vuruşunda, “Sımsıkısın,” diyor, ardından uzun uzun inliyor, içimde kasılırken, “Asla doymayacağım,” diyordu. “Beni asla doyuramayacaksın. Sana hep aç kalacağım amına koyayım.”

Bağlı ellerimi öne uzatıp onu kollarımın arasına aldım. Tırnaklarımı ensesine bastırırken ipler hala bileklerimi bir arada tutuyordu. Gurur içime abanarak girmeye devam ediyor, içimi kendisiyle doldurarak beni iki yana ayırıyordu. Bedenimin ortadan ikiye bölüneceğini hissediyordum, bu deliceydi ve böylesine zevk vermesi çok tuhaf geliyordu.

Beklemediğim bir anda bacağımı kaldırıp omzuna attı, ayak parmaklarımı içeri doğru büktüm ve vuruşları bana aklımı kaçırtacak gibi hissettirirken başımızın üzerinde gerilmiş ağaçların dallarına baktım. Gurur sırtımı taşa daha sert bastırıp, suyun gel gitlerini hızlandırarak içimi sonuna dek zorlamaya başladı. Zevk dolu iniltilerim, kendimi kaybettiğimin resmi olan mırıltılara, ahlaksız kelimelere dönüştü.

“Kıskıvrak kavrıyorsun beni,” diyerek dudaklarıma yöneldi, açlıkla öpüşmeye başladığımızda vuruşlarının şiddetiyle kasılmaya başlamıştım. İçime her vuruşunda, sert, kalın sesi baş döndürücü bir iniltiyi dudaklarımın arasına itiyordu. İniltilerinin beni daha da yükselttiğini hissederek kayan gözlerle, “Durma,” diyebildim, daha sonra uzun uzun inledim. İnsanlardan uzaktaydık, doğanın kalbindeydik ve burada baş başaydık. Bedenini bedenime vurarak beni iliklerimi titrete titrete kendisiyle doldururken sona çok yakın olduğumu hissetmeye başladım.

Dudakları ıslak lekeler bırakarak çeneme, oradan boynuma kaydı. Bağlı bileklerimi havaya kaldırıp kafamın üzerinden geriye atıp sırtımı verdiğim taşa yasladım. Önünde gergin bir şekilde durduğumda göğüslerim yukarı kaykıldı ve Gurur bikinimin bir parçasını aşağı sıyırarak şişen göğüs ucumu ağzının içine aldı. Dili, göğsümün ucunun etrafında şiddetle dönmeye başladığında dudaklarım kurak bir hisle aralandı. Çığlık boğazımın gerilerinde büyürken Gurur inleyerek memelerimin ucunu yalamaya devam etti.

Gurur büyük ellerini kalçalarıma yaslayarak beni alttan yukarı itti. Parmaklarını güçlü bir şekilde kalçalarıma geçirip kalçalarımı yoğurdu ve beni adeta ayırmaya başladı. Büyük ellerinin baskısıyla kalçalarım ne zaman ayrılsa, vajinam onun iri penisiyle dibine dek doluyordu. Çığlık atmamak için elimden geleni yapsam da artık bu his, göğsümü patlatmanın eşiğine sürüklemişti. Deliye dönmüş durumdaydım. Çığlık çığlığa bağırmak, durması için yalvarmak istiyordum çünkü çok doluydum; kahrolasıca beni dibime dek doldurarak alanımın tamamını kullanmıştı.

Körük gibi inen göğsümün üzerinde kayan iniltileri aklımı kaçırtacak gibi hissettirirken aletini içimde çevirdi, uzunluğun ve kalınlığın içimdeki hareketiyle gözlerim geriye kaydı; bu kez genzimde titreyen o iniltiyle karışık çığlığı bastıramadım. Gurur, hiç beklemediğim bir anda kalçamdaki ellerinden birini çekerek parmağını boğazıma itip çığlığımı elinden geldiğince engelledi. İçime sert sert vurmaya, beni delice doldurmaya devam ederken gözlerini yüzüme dikip göğüs ucumu ısırdı. Çığlıklarımı bastırmak için canhıraş bir mücadeleyle parmağını ısırıyor, emiyor, gözlerim kayarken parmağının boğazımdaki baskısı yüzünden öğürecek gibi hissederek kendimi kaybetmiş halde inliyordum.

Dişlerimi parmağında gezdirdiğimde, içime bir sert vuruş daha gerçekleştirdi ve deliğim ihtiyaçla kenetlenerek sıkılaşıp aletini adeta içime mıhladı. Gurur başını birden geriye atıp, yaralanmış gibi inledi, uzun bir iniltinin sonunda kafasını zar zor indirip bana kendini kaybetmiş gözlerle baktı. Burnundan soluyor, kızarmış dudakları aralanmış görünüyordu ve her verdiği nefesin ardından kısık kısık iniltiler çıkarırken kaşlarını çatarak gözlerimin içine, ruhuma bakıyordu.

“Parçalayacağım seni,” diye soludu, ardından gözleri geriye kaydı ve gözlerinin beyazını gördüğüm o saniyelerde uzun uzun, içimi eriten bir ahenkle inledi.

İnleyerek parmağını damağıma yasladım, uzun uzun emerken gözlerinin içine onun için eriyormuş gibi baktım ve bu bakış, aletinin içimde titreyerek kasılmasına, daha da genişleyip beni hıncahınç doldurmasına neden oldu.

“Sikeyim, evet,” dedikten sonra burnundan sert nefesler vererek arka arkaya inlemeye başladı.

Kalçamdaki büyük avucu beni kendisine çekmek için avuçlarken, diğer elinin parmaklarını ağzıma tıkamaya devam etti. Delirmiş gibi, kendini kaybettiğini gösteren iniltilerini benden gizlemeden içime çarpmaya başladı. Her çarpışta içimde kıyamet kopuyor, içimdeki kıyamet dışarı taşarak suları sertçe dalgalandırıyordu. Çarpan suyun sesini duyuyordum, Gurur’un iniltileri zihnimde sonsuz bir girdap gibi büyüyordu; boşalmaya çok yakındım ve boşalmaya başladığım an dökülüp küle dönerek suyun içinde kaybolacakmış gibi hissediyordum.

“O yüzüğü parmağından çıkarmayacaksın,” diyerek üzerime abanarak içime sertçe vurdu, inledi ve inledim. “Duydun mu?” dişlerinin arasından tıslayarak konuşurken sesimi çıkarmama izin vermediğini gösterircesine parmaklarını gırtlağıma doğru itti. Gözlerimin kenarlarından baskının ve zevkin var ettiği gözyaşları akıyordu; yapabildiğim tek şey başımı sallayarak onun söylediklerini çaresizce kabullenip onaylamaktı. “Beni anladın mı?” Parmağını ağzımdan çıkarıp salyalarıma bulanan elini enseme yerleştirip alınlarımızı birleştirdi. Alınlarımızdaki damarlar birbirlerine doğru gerilerek çarparlarken içime şiddetle vuruyor, sular etrafımızda dalgalanırken ikimiz de fütursuzca inliyorduk. “Sevdin mi?” diye soruyordu iniltilerinin arasından. “Gözyaşları içinde içine almayı sevmişe benziyorsun.” Kaç kez infilak ettiğimi bilmiyordum, sürekli orgazm oluyor, nabzım yanarak bedenimi kurutacak gibi damarlarıma yayılıyordu. Alnım alnında, gözlerim geriye kaymış halde sadece onu içime alıyor, sürekli olarak o kalın aletin etrafında kasıla kasıla orgazm oluyordum.

“Dur, lütfen,” diyebildim, yoksa vücudum onun elleri üzerimden çekildiği an dağılıp parçalanarak, suya karışacaktı. Ağlıyordum, sebebi zevkti. Gözlerimden yaşlar boşalıyordu ve bunun tek sebebi bana hissettirdiği bu sonsuz seviyeye erişmiş tatmin duygusuydu. Bedenim alarma geçmişti, durmamız gerektiğinin sinyallerini hızla zihnime gönderiyordu; her şey pusluydu, bedenim dağılıyordu.

“O.” İçime vurduk. “Yüzük.” Daha sert. “Asla.” Daha sert. “Parmağından.” İçimdeyken kalçasını çevirdi ve daha derine gömüldü. “Çıkmayacak.”

“Asla,” diyebildim ağlayarak. “Asla. Asla çıkmayacak.”

“Uslu bebeğim,” diye hırlayarak içime dibime dek gömüldü ve gözlerim irileşirken nefesim kesildi. “İç koca adamını,” demesiyle, içime yoğun yoğun akmaya başlayan sıvılarını hissetmem bir oldu. Öyle bir inledi ki, genzinden yükselerek dudaklarından dökülen o inilti beni bir kez daha orgazma sürükledi. Titreyerek akmaya başladım.

Uzun süre içimde seğirmelerini hissettim, nabzım normale dönmedi, onun nabzı da normale dönmemişti. Hiç beklemediğim bir anda alnını alnıma sürtüp dudaklarıma yapıştı. Beni açlıkla öperken elleri yukarı kaydı, fiyonk gibi bağladığı bikini ipini ucundan yakaladı ve çekti. Bileklerimin etrafından kayıp giden ipi hissettim, daha sonra özgür kalan ellerimi hızla onun saçlarının arasına götürdüm. Parmaklarım saçlarının arasında yılan gibi kayarken onun öpüşüne şiddetle karşılık vermeye başladım.

Parmakları yüzümün kıyısından kulağımın arkasına, oradan saçlarımın arasına kaydı. Beni ihtiyaçla, tüketecekmiş gibi öperken bu sert tavrının beni mahvettiğine yemin edebilirdim. Öyle bir tutuyordu ki, parçalanması çok kolay bir şeydim sanki onun için ama beni asla parçalamazdı… Burunlarımız birbirine yaslanıyor, kafasını ne zaman çevirse, ben de tam tersi istikamete çeviriyordum ve öpüşmemiz mümkün gibi daha da vahşileşiyor, daha da şiddetleniyordu. Ağzımın içine inleyerek bu öpüşmeyi daha da ateşli hale getirmeye başladı.

“Doymadım,” demesini beklemiyordum, bunu doğrudan ağzımın içine fısıldaması gözlerimdeki yaşlarla gözlerine bakakalmama neden oldu. “Senin şu ellerini gerçek bir iple bağlayıp, çığlıklarını sadece benim duyabileceğim bir yerde deli gibi içine girmek istiyorum.”

Saçlarını daha sert kavrayıp boğazımda büyüyen hıçkırığı yuttum, gözyaşları gözlerimin kenarından akmaya devam ederken dudaklarına iki küçük buse kondurup gözlerinin içine yeniden baktım.

“Ağlamandan nefret eden bu adam, boşalırken hüngür hüngür ağlamana delirdi,” diye fısıldadı sert, mermer gibi bir sesle. “Seni kalbini kırdığım için değil, sadece sertçe siktiğim için ağlatacağım. Bu da yeminim olsun.” Dudaklarımın içine dilimi itmeden önce söylediği son söz bu olmuştu.

Gözlerimi yumup dudaklarının bana hükmetmesine izin verdim. Vücudum, buz gibi suyun içinde ateş parçası gibi yanıyordu. Nabzım, saatler geçse bile hiç yavaşlamayacak, kalbim göğsümün içinden çıkıp gitmenin bir yolunu sonsuza dek arayacakmış gibi hissediyordum. Gurur hala içimdeydi, hala sertti, öyle bir zonkluyordu ki devamını istememe neden oluyordu ama bedenim hiç bu kadar hırpalanmış hissetmemişti; devam edecek olursak kaçacak delik aramak zorunda kalacaktım. Bunu hissettiği için olsa gerek beni zorlamadı ama içimdeki uyarılmalarıyla beni tahrik etmeye devam etti.

(+18 sahne sona erdi. Bu kısımdan devam edebilirsiniz. 🦥)

“Hiç kimse,” dedi dudaklarını dudaklarıma sürterek, “hiç kimse kimseyi, benim seni istediğim gibi isteyemez. Hiç kimse, hiç kimseyi benim seni hissettiğim kadar hissedemez.”

Alnımı alnına bastırıp, “Hiç kimse,” diye fısıldadım, “hiç kimse kimseyi benim seni sevdiğim kadar sevemez.”

Bunlar gerçekti. Gerçek duygularımızdı. İkimizin de bildiği, asla değişmeyecek olan gerçeğimizdi. Bu gerçek gitgide derinleşebilirdi ama asla değişmezdi.

Kollarımı boynuna dolayıp tamamen ona sığındım. Bu hayattaki en büyük hediyemdi. Babamdan sonra sığınabileceğim, sığınırken düşünmek zorunda olmadığım, gözüm kapalı güvenebildiğim tek adamdı. Ve son adam olacaktı.

“Beni kurtardığını biliyorsun, değil mi?” diye sordu parmakları bikinimin ipini usulca bağlarken. Gözlerimi indirip yüzüne uzun uzun baktığımda, kafasını kaldırıp gözlerimizi birleştirdi. “Bana yeni bir hayat verdin. Bir aile verdin.” Parmaklarını belime kaydırıp beni suyun içine çektiğinde karınlarımız birbirine yaslandı. “Bana bir kalp verdin.”

Kollarımı boynuna sararak gülümsedim.

“Sanırım sana yine o haptan almamız lazım, değil mi?” diye sordu çocuk gibi masum masum.

“Gerek yok,” dediğimde bir an duraksayarak gözlerimin içine baktı. Gülmemek için kendimi zor tutarak, “Doğum kontrol hapı kullanmaya başladım. Beklenmedik bir durum yaşamayız diye düşünüyorum,” diye mırıldandım.

“Doğum kontrol hapının sana bir zararı yok, değil mi?” diye sorunca gülerek, “Ertesi gün hapları daha zararlı aslında,” dedim. “Gerçekten bu konuyla ilgili pek bilgin yok, değil mi?”

Tek kaşını kaldırdı ve “Olmalı mı?” diye sordu.

İçimi yoklayan uyuz bir hisle, “İlişkilerinde korunmuyor muydun?” diye sordum pat diye. Alacağım cevaptan hoşlanmayacağıma yüzde yüz emin olmama rağmen sorduğum bu soru onu afallattı.

Her ne kadar cevabı duymak istemesem de bir yanım da bilmek istiyordu. Hasarlı bir hissin içimde son hızla ilerlediğini fark ettim.

“Neden bunu konuşmak zorundayız?”

Sorusu içimdeki merakı biraz daha eşeleyince, “Neden konuşmaktan kaçıyorsun?” diye sordum. “Herhalde korunma ihtiyacı duymuyordun.”

“Niye duymayayım?”

“Korunuyordun yani, korunuyorsan bunları bilmen gerekir.”

“Ben kimseye değil, kendime güvenirim. O yüzden ben korunuyordum, hapla mapla uğraşmıyordum,” deyince kalbimin kırıldığını hissettim ama ona dik dik bakmaya devam ettim. “Zeliha bunu konuşmamız normal değil. Böyle sorular sormamalısın.”

“Merak ettim sordum.”

“Merak ettiğin şey kalbini kırıyor, farkında mısın bunun?”

“Hiç korunmadığın oldu mu?” diye sordum, kendi canıma kastım mı vardı bilmiyordum ama merak etmeden de duramıyordum. Geçmişini kurcalamam anlamsızdı belki, sorarak aşındırıp eşelediğim o geçmiş canımı muhakkak yakardı ama içimde atıp duran damar da sorulara devam etmem için beni sıkıştırıyordu.

Parmaklarının belimde sıkılaştığını hissettim. “Oldu,” dedi ve kalbim yerinden çıkacak gibi atmaya başladı. Alnını alnıma bastırıp, “Seninle,” diye devam etti cümlesine. Tırnaklarımı bilinçsizce omzuna geçirirken kaşlarım çatıldı ama kendimi sakinleştirmeyi başardım.

“Uzun süreli ilişkilerin oluyor muydu?” diye sordum bu defa. “Bana sevgililerin olduğunu söylemiştin en başta. Hatırlıyorum.”

Bu soru tadını kaçırdı. Gözlerini devirdiğinde, “Ciddi bir şey sordum,” dedim üstüne basa basa.

“Ben bunları neden seninle konuşayım? Üstüne konuşulacak bir şey yok. Ne yaşandıysa yaşandı, bitti gitti. Sen varsın.”

“Ben olduğumu biliyorum zaten. Soruyorum.”

“Oluyordu bir süre görüştüğüm insanlar,” diye geçiştirmeye çalıştı ama buna takılıp kalacağımı kendisi de iyi biliyordu. Beni tanıyordu.

“Hiç uzun süre bir şeyler hissettiğin biri oldu mu?”

“Zeliha.”

“Söylesene.”

“Nereden nereye çektin konuyu amına koyayım ya.”

“Söylemediğine göre olmuş.”

“Olmadı güzelim,” dedi dik dik bakarak. “Olmadı yavrum.”

“Niye tek seferde söylemiyorsun o zaman?”

“Çünkü geçmişimi konuşmak istemiyorum, geleceğimi seninle yaşamak istiyorum.”

Bakışlarımı yüzünde dolaştırıp, “Hiç mi bir şey hissettiğin biri olmadı?” diye sordum. “Olmuş olabilir.”

Öfkelenmeye başladığını hissettim ama bana karşı sabırlı davranmaya devam ediyordu. “Benim kalbim seninle atmaya başladı. Senden önce göğsüm boştu, sessizdi, ıssızdı, boş bir bedenin içinde yalnızdım. Ne ruhum vardı ne kalbim. Anlamıyorsan heceleyerek, aklının içine kazıyana kadar üzerine basa basa, bağırarak anlatmamı ister misin? Yalan söylüyor gibi bir halim mi var benim?”

“Yalan söylüyorsun mu dedim ben sana?” Hissettiğim kıskançlık altında ezilerek ondan uzaklaşıp suyun içinde süzüldüm. Arkamdan baktı ama bana doğru gelmedi. Bikinimi düzeltip taşın kenarlarına tutunarak sudan çıktım. Üzerimden akan suyun ağırlığı yüzünden yürümekte güçlük çektiğimden ağacın kalın gövdesine tutundum. Suyun içinde duruyor, beni izlemeye devam ediyordu ama arkamdan gelmeye tenezzül etmiyordu.

Birden kafamın içinde bir şimşek çaktı ve öfkeyle ona dönüp, “Yerinden kıpırdamıyorsun, ne oldu? Birini mi hatırlattım sana? Canın sıkıldı da olduğun yerde durup onu mu düşünmeye başladın?”

Ateş püskürmeme şaşırdığı kesindi. Yüzünde mimik oynamadı ama gözlerine sinen öfkeyi gördüm. Burnundan soluyarak bana dik dik bakmaya devam etti. Konuşmaması iyice fıttırmama neden olunca, “Dur orada, düşün, sudan çıkınca da alır telefonunu ararsın. Sesini özlemişsindir,” dedim öfkeyle. Yaptığım şeyin çok saçma olduğunu biliyordum ama kalbim patlayacak gibi hissediyorken, içimde kıskançlık bir fırtına gibi esiyorken daha farklı davranabilmemin imkanı da yok gibiydi.

“Bana bak sen delisin ha,” dedi Gurur dehşet içinde.

“Ben mi deliyim?” Burnumdan soluyarak güldüm. Bana dik dik bakmaya devam ediyor, istifini bozmadan suyun içinde duruyordu. “Aklına birilerini getirdiğim için kusura bakma reis.” Yerdeki elbiseme uzanıp kumaş parçasını yerden aldım. Islak vücuduma elbiseyi geçirirken beni izlediğini hissediyordum ama artık öfkeden mi yoksa bıçak gibi içimde dolanan kıskançlıktan mı bilinmez gözümü değdirip ona bakmıyordum.

“Zeliha saçma sapan hareketler yapma, dur durduğun yerde. Benim asabımı bozma,” dedi Gurur sonunda. Sesinde sabrın sonuna geldiğini belli eden bir tını vardı. Omzumun üzerinden suyun içine baktım. Yüzerek taşın önüne kadar geldi, büyük elini taşın üzerine koyarak kendini yukarı çekti ve büyük vücudundan hızla akmaya başlayan suların nehire düşüşünü izledim. Ayağını yukarı atarak, “Ne oluyor sana?” diye sordu, üzerime yürümeye başladığında homurdanarak sırtımı döndüm ve ağaçların arasında ilerlemeye başladım. “Bana bak.” Arkamdan geliyordu ama ona bakmaya niyetim yoktu. “Beni peşinde köpek gibi koşturtmayı kes de kafanı çevirip bana bak.”

Birden bileğimi yakalayınca öfkeyle ona döndüm, ıslak saçlarım havada bir kırbaç gibi uçuşup onun göğsüne çarptığında gözlerimiz birleşti.

“Sen şu an saçmaladığının farkındasın değil mi? Soruyu soran sensin, aldığın cevaplara kurulan sensin, olmayan şeyleri olmuş gibi kafaya takan sensin. İyi misin sen?”

“Niye içimi rahatlatmıyorsun o zaman?” diye bağırdım kendimi tutamadan. “Ölür müsün iki güzel söz edip, söylediğim her şeyi reddederek beni buna inandırsan? Belki ben senin ağzından tek ve eşsiz olduğumu duymaktan bıkmıyorum! Belki duymak istiyorum ben!”

“Lan her an söylüyorum zaten!”

“Hala inat ediyorsun bak,” diyerek bileğimi sertçe geri çektim ama eli de benimle birlikte gelerek karnıma çarptı. “Ya bıraksana!”

“Bırakmıyorum. Saçmalamayı keseceksin.”

“Kesmezsem ne yaparsın gidip o kızı mı ararsın?”

“Lan o kız kim?” diye bağırdı öfkeyle.

“Ben mi bileceğim bunu? Sen bileceksin!”

“Zeliha bak kafamı şu ağacın içine geçirene kadar alnımı vuracağım şimdi ağaca,” diye tısladığında ona kayıtsız gözlerle baktım.

“Yap, bana ne?”

“Yapamaz mıyım sanıyorsun?”

“Buyur yap,” diyerek bileğimi dokunuşundan kurtarıp sırtımı ona dönerek restoranların olduğu alana doğru yürümeye başladım.

Gurur, “Hasbinallah lan!” diye bağırdı, tekrar arkamdan yürümeye başladı ama bu kez uzanıp bana dokunmadı. “Ya ne oluyor ne oluyor?”

“Git başımdan.”

“Bir yere gidersem sülalemi siksinler,” dedi sertçe, hala arkamda yürüyordu.

“Peşime takılma sapık gibi. Pislik.”

“Sapıklığın hasını az önce yapmamışız gibi konuşma benimle, pisliği gösteririm sana,” diye tehdit savurdu arkamdan ama dönüp ona bakmadan yürümeye devam ettim.

“Ahlaksız it.”

“Kimmiş lan ahlaksız? Hangimiz daha ahlaksız? Konuşturma beni istersen.”

“Geçmişte olup bitenleri anlatmamak için sağır, dilsiz numarası yap ama konu ben olunca dilin dışarı kilim gibi serilsin tamam mı oğlum?” diye bağırarak ona dönmemle, yüzünde alık bir ifadeyle bana bakması bir oldu.

“Zeliha şu an ben seni hiç anlamıyorum,” dedi dehşet içinde.

“Anlamazdan geliyorsun, işine öyle geliyor çünkü. Defol git, takip etme beni polisi ararım.”

Duraksadı. “Ne?”

“Git,” diyerek önüme dönüp tekrar yürümeye başladım.

“Sen regl mi olacaksın?” diye sordu arkamdan yürümeye devam ederken.

“Şimdi de hormonlarıma mı laf ediyorsun?”

“Şu an beynim yetmiyor benim sana kızım.”

“Nereden kızınım ben senin?” diye ciyaklayarak bir kez daha ona doğru döndüm.

“Lan sen harbi kırıksın ha,” diyerek yükseldi birden kendini tutamadan.

“Kes.”

“Az önce sen bana oğlum dedin lan.”

“Sus.”

“Sustur.”

“Ağzının ortasına şamarı bir koyarım, dilini kaybedersin,” diye homurdandım.

“Ya sen o boyla bana vurabileceğine inanıyor musun gerçekten?”

Tam üzerine yürüyecektim ki Yener birden omzumdan tutarak, “Kız Bismillahirrahmanirrahim, bir saat yalnız bıraktık koca katili olacak raddeye mi getirdi seni bu adam?” diye sordu.

“Bırak be beni,” dedikten sonra omuz silkerek onun da dokunuşundan kurtuldum. “Al birini vur ötekine.”

“Aa, ben ne yaptım be?” diye sordu Yener şok içinde.

Gurur eliyle deliymişim gibi işaret yaparak, “Bırak, doktor kendi haline bırakın dedi,” diye homurdandı.

“En azından doktor beni kendi halime bırakmanızı söylemiş, seni kontrolden geçirseler direkt beyaz gömleği tersten giydirirler hayvan!” diye bağırıp Yener’i iterek ayaklarımı yere vura vura onlardan uzaklaşmaya başladım.

Restorana kafamda ateşle girdiğimde Cenan tek kaşını kaldırarak bana baktı ama aldırış etmedim. Sandalyeye oturup burnumdan soluyarak etrafa bakmaya başladım.

Muşta, “Ne oldu güzelim?” diye sorduğu an, gözlerimi yavaşça kaldırıp Muşta’yı bile duraksatacak bir bakış gönderdim.

Benden önce kaç kız geldi o tesise? Kaç kızı bağrına basıp güzelim dedin diye ona da yükselmek istesem de tek yaptığım Muşta’ya dik dik bakmak oldu.

“Dört bin lirayla girdiği bahisten kazancı dört lira olarak çıkmış gibi bakıyor,” dedi Zafer sessizce.

Bakışlarım bu kez Zafer’e çevrildi.

“Eğer durum böyleyse, ben toparlarım. At benim hesaba dört bin, kazancını kırk bin yapayım. Böyle de eminim kendimden,” dedi ciddi bir sesle.

“Ne anlatıyorsun birader sen?” diye sormamla, Zafer’in duraksaması bir oldu. Yaman ve Oğuzhan aynı anda kafalarını çevirip bana garip garip baktılar.

Gurur yanımdaki sandalyeyi çekip oturduğunda homurdanarak kollarımı göğsümde toplayıp bakışlarımı nehre çevirdim. Gurur’un derin bir nefes aldığını duydum, masadaki tüm gözler ikimize çevrildi ama en çok da Gurur’a baktıklarını, sorunun ne olduğunu sorar gibi kaş göz yaptıklarını hissedebiliyordum.