31. GELİNCİĞİN BEYAZ BAKIŞLARI

🎧: Dedublüman, Günü Gelir

GURUR MERT ÇALIKLI

Ona ne zaman âşık oldum?

Dağdaki beyaz gelinciğin bakışlarını hatırladım.

Zaman, bir kaset gibi geriye sarmaya başladığında, o hayatımın tam olarak neresinde hayatımın ta kendisine dönüştü?

Büyük adımlarım dağın karlarına gömülürken o gelinciğin hareketsizce, karların arasına pusmuş beni izlediği ânı hatırlıyorum. Sevimliydi, ona benziyordu, gözleri kocamandı, ona benziyordu, bakışlarında hem korku hem de merak vardı, bu da tıpkı ona benziyordu.

Ona ne zaman âşık oldum? Tam olarak nerede hayatıma girdiği için lanetler okuyacağını düşünüyorken, onu hayatımın tamamına döndürdüm?

Yatağımda uzandığı, derin bir uykuda olduğu an mı? Onunla alay ederken aslında içimin ona dair tüm özelliklere gittiğini ondan saklamaya çalıştığım o an mı? 

Gözlerinde lens var diye o derin kahveleri göremeyişimin beni çıldırmanın eşiğine getirdiği anda mı? 

Çok daha öncesinde mi? 

Ağlayarak gözlerimin içine bu dünyada sevemeyeceği tek insanmışım gibi baktığında, bunun beni kahrettiği o anda mı? 

Onu tehdit ederek yanımda tutarken gözlerimin içine bakıp gülümseyerek isteğiyle yanımda kaldığını hayal ettiğim anda mı? 

Hangi anda? 

Ona ne zaman âşık oldum bilmiyordum, sanki ona her zaman âşıktım.

Onu tanımadığım anlarda bile, sanki yüreğim onu tanıyordu, ben onu arıyordum ve ona âşıktım.

Gelinciğin önünde diz çöktüğümde, kulaklarını geriye yatırıp tehlikeli miyim yoksa zararsız mıyım bunu anlamak istiyor gibi bana dikkatle baktı. Bunu ona benzettim. Gözlerini bana dikişini, hırçın bakışların ardında titreyen ruhunu gördüğüm o ânı hatırladım. Bileğime doladığım zincir dikkatini çekti, o zincirle ona zarar vermeyecektim ama yine de korktuğunu hissettim.

“Ona benziyorsun,” dediğimde, kaçmak için hazırdı ama durmadım, elimi ona uzattım, istese beni paramparça edebilirdi, tatlı suratına rağmen ısırığının ne kadar şiddetli olacağını biliyordum ama yapmadı, korkusuna rağmen, korunma içgüdüsüyle dolmasına rağmen beni ısırmadı. 

Bunu da ona benzettim. 

Kelimeleriyle beni öldürme gücüne sahip olduğu anlarda bile susup, gözlerimin içine sakince bakıyordu; tıpkı bu gelinciğin beni ısırmak yerine ellerimin arasında savunmasızca beklemesi gibi.

Zaman beni Isparta’nın dağlarından itip merkezine sürükledi, bir evin içine girdim, ev zamanla benim evime dönüştü, yanımdaki yabancıysa tanıştığımız o karanlık geceden ve öncesinden beri zaten benim kaderimde olan kadındı. 

Dağda beni ısırmak yerine bana korkarak bakan gelinciği sevdiğim geceden çok sonrasında, bir gece o evin içinde dolaştığımı hatırlıyorum. Salona girdiğimde, orada, salondaydı, cenin pozisyonunu almış uzanıyordu, çok kilo kaybettiği için bedeni iyice küçülmüş görünüyordu. Kilolu olduğu dönem ne kadar güzelse, şimdi de öyle güzeldi ama kaybettiği kilolar canımı sıkıyordu, eriyip gidişini izlemek felaketti ve buna sebep olan ona yaşattıklarımdı, bu yüzden vicdanım harlanmış, kalbimin içinde kömür gibi yanıyordu.

İki büyük adım sonunda salonun içindeydim. Ayaklı lambadan yayılan kızıl-turuncu ışık saçlarına yansıyor, saçları sanki kızılmış gibi parlıyordu; ışık öyle garipti ki çillerini bile yüzünden silip kaybetmişti. Sinirlendim. Çillerini göremediğim için ışığa sinirlendim. 

Bunun hastalık seviyesinde olduğunu hissedinceyse durdum, sendeledim ve çaprazında duran berjere oturup onu izlemeye koyuldum.

Mırıltıya benzer bir ses çıkarıp kolunu yüzünün altına aldı ve yanağını koluna bastırıp dizlerini karnına doğru çekti. Şimdi olduğu yerde çok daha küçük görünüyordu. Gülümsedim. Gülümsememek imkânsızdı. Ama sonra durdum, içim sızladı. İçimin sızlamaması imkânsızdı. Ona ne yapmıştım? Onu neyin içine çekmiştim? Onu nasıl bu kadar üzmüş, yıpratmış, hayatını mahvetmiştim? Mahvolan sadece benim hayatım değildi, onun hayatını kendi hayatımın önüne koysam da koymasam da ben aslında en çok onu mahvetmiştim.

Onun uyuduğu uykuların tamamı benimle olsun istiyordum. Bensiz uyuduğu uykular ona sadece dinlenmiş hissettirsin, doymuş hissettirmesin. Benimle uyuduğunda hem dinlenmiş hem doymuş hissetsin; ruhu beni istesin, ruhu bensizken titresin. Bir yatağın üstünde dursun, ona geleceğim ânı beklesin. 

O derin uykudayken bunları düşünmek kafamı allak bullak etti, gözlerimi ondan çekmedim, düşünceler de zihnimden hiç çekilmedi.

Onun canının benim canımdan kıymetli olduğunu, onun canı yandığında benim canımın parçalandığını bilseydi ne hissederdi bilmiyordum, belki bunu bilmesi beni bir çocuğu utandırır gibi utandırıyordu, belki de bunu ondan sırf bu yüzden saklıyordum.

Gülümsedim ve zaman bir yel değirmeni gibi dönerek büyük kollarıyla beni başka bir anının içine savurdu.

Onu düşünmeyi durduramadım.

Onu düşünmeyi hiçbir zaman durduramadım. En başından beri. Onu ilk gördüğüm andan beri, onu her gün düşündüm. Onu her an düşündüm. Onu düşünmeyi tek bir an bile durduramadım.

“Zelzele’m, sen benim yüreğimin eşisin,” dediğimde başka bir anının içindeydik, bu kez kollarımda uyuyordu, artık ben onun sığındığı limandım, artık o benim uykularımın sahibiydi. “Bunu yüreğinin eşiğinde durup o eşikten geçemezsem ölecekmişim gibi hissettiğimde anladım.” Uyuyordu, benim koynumda, yüzü boynumda uyuyordu ve ben bunu söylediğimde, beni duymuyordu. Bir gün bunu ona söylediğimde, çok yakında parmağına bir yüzük takacağım demekti, bu cümleyi bir gün o gözlerime bakarken kuracaktım ve çok değil, bir süre sonra sadece yüreğimin değil, benim de eşim olsun isteyecektim.

Gülümsedim. 

Yel değirmeni bir kez daha döndü, kolların rüzgârı beni başka bir anımızın içine sürükledi.

Gözlerimiz birbirine dokundu.

Gelinciğin beyaz bakışları, diye düşündüm. 

Ona gülümsedim. O da bana gülümsedi. 

Ona âşıktım. 

Onu ilk kez gördüğüm andan beri belki de ben ona âşıktım.

ZELİHA ÖZDAĞ

Bir adamın gülümsemelerinin altında çok büyük acılar saklanabileceğini Gurur’u tanıdığımda öğrenmiştim. 

Hep gülüyordu, hep şakalar yapıyordu, her zaman eğlenceliydi ama bazen bakışları boşluğa düştüğünde, o bakışlarda çok şey görürdüm; öfkeyi, yalnızlığı, acıyı, kederi, travmalarını. 

Babası hayatını mahvederken kendi hayatının ortasında bir yabancı gibi durmuş, mahvedilen hayatını sahneye alkış tutarak bakan bir seyirci gibi izlemişti. Tüm hayatı mahvolmuştu, tüm hayatı mahvolurken bir seyirci olmuş, koltuğa oturmuş, o sahneye dağıtılan çocukluğunu sessizlik içinde izlemişti ve hepsinden acısı, buna rağmen gülümsemeyi hiç bırakmamıştı.

Şimdi burada, tam karşımda, onun hayatını çalan, çocukluğunu paramparça eden adam duruyordu ve bu hayatta en sevdiği insan, o adamın elini tutuyordu. 

Zamanın kolları etrafa çarparak saniyeleri kül gibi dağıttığında, Gurur’un bakışlarındaki enkaz mıydı yoksa yıkım mıydı? Yıkılan Gurur muydu yoksa yıkımı var edecek olan mı Gurur’du? Enkazın altında kalan mı Gurur’du yoksa enkaz olup üzerine çökeceği kişiye bakan mı Gurur’du?

“Abi,” dedi Eylül, zamanın kolları bir defa daha savruldu ve bu defa dağılan anılardı.

Gurur, bir dağ gibi dimdik durdu ama belki de o dağın içine oyulmuş mağaraların tamamına parçalanan kayalıklar düştü, o mağaralar yıkıldı, kaya parçalarıyla doldu, kapandı; dağ kendi içinde parçalandı ama dışarıdan dimdik kaldı. 

İşte Gurur öyleydi, bir dağ gibiydi. 

Onu seviyordum ve bu kalbimin en yüksek mertebesiydi. Onu korumak istiyordum ama bu kollarımla, fiziksel gücümle başarabileceğim bir şey değildi; ruhumu ona siper etmek, kalkanı olmak, onu gelebilecek tüm hasarlardan kendimi önüne atarak korumak istiyordum.

Gurur’un dudaklarından dökülecek ilk kelimeyi beklediğim sırada, “Biz geldik!” diye şakıdı her şeyden habersiz olan Eylül. Gurur’un dudaklarında yeşerebilecek her kelime, böylece bir mezar toprağının içine diri diri gömülmüş oldu. 

Eylül’ün gözlerine sinmiş, tüm yüzüne yayılmış mutluluğu yok etmekten, büyük avuçlarının içinde un ufak etmekten eminim ki korkuyordu ama Eylül’ün bilmediği bir şey vardı, benim bildiğim, kalbimi yakan bir şey… Çocuk Gurur da çok korkmuştu ve en büyük korkusu burada, evimizin kapısında dikiliyordu.

“Uzun zaman oldu, çat kapı geldik gibi oldu ama… Abi bak, geldi, sonunda burada. Artık sadece mektuplar ve telefonlar yok, o da burada,” dedi Eylül heyecanla. 

Kafasında kahraman olarak konumlandırdığı bir canavardı, bir canavarın elini tutuyor, o canavar inimize girdi diye mutlu oluyordu. Bir yanım Eylül’e kızdı, bir yanım ise hiçbir şeyi bilmeyen küçük bir kız çocuğu olduğu gerçeğini bana fısıldayıp durdu.

Emsal’in bakışları Gurur’a saplandığında, mutfağa koşmak, tezgâhtan bir bıçak almak, o bıçağı onun gözlerine hiç durmadan, o bakışların bir daha Gurur’a dokunmayacağına emin olana dek saplamak istedim. Eğer Eylül burada olmasaydı, bunu yapabileceğime neredeyse emindim. Ama artık karşısında o küçük erkek çocuğu yoktu, artık karşısında dağlara gölgesini seren bir komando vardı, yetişkin bir adam vardı, gücün sahibi vardı, tek bir bakışıyla dağ yıkabilecek türden bir adam vardı. 

Sırtına balerin sapladığı, müzik kutularını gördüğünde donuklaşmasına neden olduğu, bacağını koparmakla tehdit ettiği o ufak oğlan çocuğuna değil, Dağcı Komando Gurur Mert Çalıklı’ya bakıyordu.

Bakışlar fırtına etkisi yaratabiliyorsa eğer, Gurur’un gözleri şu an seldi, heyelandı, tayfundu, kıyametti.

“Oğlum,” dedi Emsal. Saatler durabilseydi o an dururdu, saatler geriye doğru dönebilseydi, o an dönerdi; anılar duvarlara kan gibi sıçramıştı, hiç şahit olmadığım ama kalbimi kavuran onlarca sahne duvarlarda kan gibi kayıyor, her biri zihnime mıh olup kazınıyordu.

Gurur’un gözlerini tek bir an kırpmadan ona baktığını gördüm. Fırtına koptu, bir şehir yıkıldı, yer küre sarsıldı ama bunu benden ve Gurur’dan başkası hissetmedi.

“Baba, biliyor musun, Zeliha abla abimin sevgilisi,” diyerek içeri giren Eylül, beraberinde Emsal’i de evimize çektiğinde, nefesimi tuttum ama Gurur hiçbir şey yapmadı, sadece öylece durdu ve Emsal’in içeri girmesine göz yumdu. “Gerçi şu an araları biraz limoniymiş ama. Bence bunu hallederiz, değil mi?” Eylül sevimli bir gülümsemeyle bana baktığında, Emsal salonun ortasında durup omzunun üstünden Gurur’a doğru baktı.

“Bana bir hoş geldin yok mu, oğlum?” Gülümsemesini görmek istemesem de göz ucuyla da olsa buna tanıklık etmek midemi altüst etti. Emsal’in gözleri bana çevrilirken Gurur’un yüzüne çizilen ifadelere bakmaya cesaret edemedim. “Olur öyle küslükler, düzelirler. Pek de güzelmiş, maşallah.” İçten gülümsemesi beni şoka sokunca duraksadım, iğrençti, çok iğrençti, ondan fena hâlde tiksiniyordum.

“Hoş geldin,” dedi Gurur. Sesi tekdüzeydi, hislerini gizlemişti, hisleri sanki ortadan kaldırılmış bir insandı ve bir gün cesedi kıyılara vuracaktı. Gurur, metal gibi parlayan buz sıcağı gözlerini kız kardeşine çevirip, “Keşke haber verseydin abim,” dedi düz bir sesle.

“Ani oldu, değil mi?” Eylül utanarak gülümsedi. “Biraz heyecanlanmıştım da. Özür dilerim.” Emsal’in koluna sokulup utangaç bir şekilde yanağını babası denen itin koluna bastırdı. “Heyecanımı mazur görsen olur mu?” Gözlerini bana çevirdi. “Doğru söyleyin, barıştınız mı? Lütfen öyle olsun. Ne diye kavga ettiniz ki?” Eylül dudaklarını bükünce, Gurur dişlerini sıkarak kardeşine baktı. 

Ona kıyamıyordu. Ona o kadar kıyamıyordu ki kıyılan kendisine dönüşüyordu.

Birden bu durumdan inanılmaz nefret ettiğimi hissettim ama Eylül’e kızamadım, babasıyla ilgili gerçekleri bilmiyordu ve babasını seviyordu. Ben de babamı çok seviyordum, onu boş bir sayfadan daha temiz buluyordum, kalbim ona duyduğum inançla doluydu ve kendimi tek bir an Eylül’ün yerine koyduğumda, ona öfkelenmek imkânsızdı.

“Bu konular şu an konuşulması gereken konular değil, Eylül,” dedi Gurur, sesi duygulardan uzak olsa da hissettiklerini görebilmek karnıma sancılar ekti.

Emsal, “Sanırım sevgili oğlum beni gördüğüne sevinmedi,” dediğinde, Eylül üzgün gözlerini babasına çevirdi.

Gurur ruhsuzca gözlerini yumup geri açtı, bu sadece bir iki saniyelik bir zaman dilimini kaplamış olsa da gözlerini kapattığında yeniden maruz kaldığı anıların onu yaraladığını hissettim.

“Bu aralar gördüğüme sevindiğim kimse yok. Yani sana özel bir durum değil.” Gurur’un bomboş bir sesle kurduğu cümle, Eylül’ün bakışlarının abisine çevrilmesine neden oldu. Abisine suçlayıcı değil, kırgın baktı ama sonra bu cümleyi aramızda geçenlere yormuş olacak ki sessizce bakışlarını abisinden kaçırdı.

“Sanırım araları cidden bozuk,” dedi Emsal şakacı bir tavırla Eylül’ün başının üstüne başını yaslayarak. “Abinin burnundan soluyuşuna bakacak olursak, evet.”

Gurur ağır adımlarla salonda ilerledi, ben de sessizce salona girdim. “Barışırlar,” dedi Eylül umutla, bu tek kelimelik cümle, bakışlarımın ona çevrilmesine neden oldu. Saf bir gülümseme yüzüne yerleştiğinde, içimdeki kuyunun biraz daha derinleştiğini hissettim. Gözlerini açıp babasının abisine yaşattıklarıyla yüzleştiğinde ne hissedecekti merak ediyordum. “Onlar birbirlerini çok seviyorlar, baba. Onları biraz izleme şansın olursa bunu görürsün. Abim kaybolduğunda Zeliha ablanın ne hale geldiğini gördüm, birlikte kaza yaptıklarında da…”

“Kaza mı?” diye sordu Emsal, sanki bu durumdan haberi yokmuş gibi. Endişeli bakışlarını Gurur’a çevirdi. “Kaza mı yaptın?”

Gurur tekdüze bir sesle, “Geçti gitti,” dedi.

“O süreçte annemden durumu sakladık, sana ulaşmayı denedim ama başaramadım,” diye açıkladı Eylül.

Emsal, “Annene söylememen iyi olmuş,” dediğinde, Gurur’un çenesi kilitlendi, dişlerini sıkmasıyla yüzü kemiklerle dolu karanlık bir mahzene dönüştü. “O çok korkaktır, eminim çok korkardı.”

Gurur’un çocukluğuna ait bir anı, benim hatıralarımda hiç var olmamış olsa da bir şekilde kafamın içinde yer edindi. O anıda, Gurur’un annesi korkuyla bir noktaya bakıyordu ama baktığı yeri göremiyordum, hayallerimde güzel bir kadındı, korku çehresini ateşe verdiğinde bile çok güzeldi. Sonra bir kemer sesi duyuldu ve görüntü kayboldu; korkunun kokusunu aldım ama korkuya neden olan görüntüleri göremedim.

Zihnimin gerilerinden babamın sesi, “Yaralarınla yüzleşmeden onlara kabuk bağlatamazsın,” dedi. “Kanamaya devam eder.”

Gurur’u izlemeye devam ettim. Yarasıyla yüzleşmediği sürece o kan, yarasından usulca sızmaya devam edecekti. Bu belliydi. Gözlerimi Emsal’e çevirdiğimde, Emsal gülümsüyordu. Bu gülümseme, bir yaradan ne kadar yoğun şekilde kan akabileceğinin kanıtı gibiydi.

“Benimle gel,” dedi Gurur birdenbire. Babasına söylediği bu şey, Eylül’ün duraksayıp ikisi arasında gidip gelen bakışlarına endişeyi ekti.

Emsal, bu normal bir baba oğul konuşmasıymış gibi gülümseyerek başını salladı ve Gurur ile birlikte holden geçip mutfağa doğru giderlerken sessizlikle ikisini izledim. Bir zar atılmıştı, zarın üste gelen kısmında kaç nokta vardı göremiyordum ama bir sonraki zar atıldığında, kimin kazandığı ortaya çıkacaktı; zarın Gurur’un avucunda olduğunu biliyordum ama o zar onu hangi sonuca götürecekti işte bunu bilmiyordum.

Eylül, “Sanırım gerçekten konuşmaya ihtiyacı var,” dedi saf saf. Dönüp ona sessizlikle baktım, nasıl bu kadar el değmemiş olabiliyordu anlayamadım. Eğer Emsal’i tanımasaydım, olanları bilmeseydim, ben de Eylül gibi mi hissederdim? Gurur’un konuşmaya ihtiyacı olduğunu mu düşünürdüm? Bunu bilmiyordum. Eylül bana yaklaşırken, “Neler oldu?” diye sordu. “Ayrılmadınız, değil mi? Buna inanmak istemiyorum.”

“Bunları konuşmak istemiyorum, Eylül,” dediğimde gözlerimin içine buruk bir şekilde baktı.

“Abim seni seviyor,” dedi. “Daha önce kimseyi sevmediği kadar. Hatta eminim, senden başka kimseyi sevmedi.” Tam yeniden ağzını açacaktı ki telefonunun melodisi ortamdaki kelimelerin tamamını parçalamaya yetti. Çantasından telefonu çıkarıp ekrana baktıktan sonra, “Cesur,” diye mırıldandı.

“Üst katta konuş istersen,” dediğimde bana duraksayarak baktı. Neden diye sorgulayacağını düşündüm ama başını sallayıp merdivenlere yönelirken telefonu açıp kulağına götürdü ve o gözden kaybolana dek sessizce basamakları izledim.

Ağır adımlarla hole yönelirken aslında bunu yapmakla yapmamak arasındaydım, tereddüt, kanımın rengini belirlemişti. Gurur’un o canavarla aynı havayı soluması bile kalbimi sıkıştırmaya yetiyordu. Koridorda geçmişe ait bir canavardan kaçıyor gibi değil, o canavarın üzerine yürüyor gibi ilerledim.

Tam mutfağın önünde durdum, hafif aralık duran kapıdan içeri baktığım takdirde görebileceklerimden korkuyordum ama ruhum, onu o canavarla yalnız bıraktığından mıdır bilinmez, acı çekiyordu.

Uzun süren bir sessizliğin ardından, “Hangi cesaretle?” diye sorduğunu duydum Gurur’un, sesindeki bariz tehdit, bacaklarımdaki dermanın çekilmesine neden oldu. “Sen hangi cesaretle burada, benim evimde, benim karşımdasın lan?” Kısık sesle, Eylül duyulmasın diye verilen bir savaşla sorulan bu soruyu taşıyan o ses, aslında her ne kadar az duyulsa da büyük bir tehdidi içinde taşıyordu. Sorusu bir bıçaktı ve ortaya koyulmuştu, Gurur alacağı tek bir cevapla birlikte o bıçağı bıraktığı yerden kavrayıp alacak ve karşısındakine saplayacaktı.

“Seninle bir derdim yok. Histerik davranmayı bırak,” dedi Emsal, kanım bir defa daha çekildi. “İçeride Eylül varken bana hiçbir şey yapamayacağını ikimiz de biliyoruz, oğlum.” Alay edercesine kurulmuş bu cümlenin içine aslında birçok korku gizlenmişti. Kuşku içini kemiriyor olsa gerekti. Eylül’ün varlığı Gurur’u durdurur sanıyordu ama içinde bir yerlerde, Gurur’un durdurulamayacak güce ulaştığını da biliyordu.

Gurur’u göremesem de dağları devirecek soğukluktaki bakışlarını hayal edebildim. Yüreğim ağzımda çarpıyordu. Ona bu hisleri eken o rezil insanın canı parmaklarımda solsun istiyordum.

“Buradasın ve bu yaptığın ilk hatalı seçim değil. Eylül’e güveniyorsun, ona ne kadar güveniyorsan, bana o kadar güvenme.” Gurur’un yere düşen adımının sesini duydum. “Bir gece baba, bir gece ansızın, ecelin olup üzerine çökebilirim. Çökeceğim demiyorum, çökebilirim diyorum, bu bile senin her gece başını yastığa korkuyla koymana yetiyor olmalı. Bana baktığında ne görüyorsun? Gördüğün her şeyin bin katıyım. Bu eve geldin, evime girdin, karşıma geçtin, gözlerime bakıp benimle alay edebileceğini zannettin ama bilmediğin bir şey var, bu eve attığın adım senin ömründen uzun yıllar olarak kesildi. Ne kadar yaşayacağı belirsiz bir canlı için oldukça cesur mu yoksa aptalca bir hareket mi bu? İzleyelim, görelim.”

Emsal’in uzun süren sessizliğinden, birbirlerine kenetlenen bakışlarını görmeden de hayal edebiliyordum. Gurur’un kelimelerinin onda büyük ölçüde korku yaratmış olduğunu biliyordum çünkü Gurur sessizken bile Emsal ondan korkuyor, ona saldırıyor, onu yok etmenin planlarını yapıyordu. Şimdiyse Gurur hiç olmadığı kadar gürültülüydü, karşısındaydı ve cümlelerin silah yerine kullanabildiğini o adama kanıtlıyordu.

“Zaman seni kocaman bir adama çevirmiş, oğlum,” dediğinde Gurur’un bakışlarını hayal edemedim. Son kelimenin ruhunu bir taş olup ezdiğini biliyordum ama ifadesi gözlerimin önünde belirginleşemedi. Sıkılı dişleriyle babasına baktığını hissediyordum, hepsi buydu. “Ama yine o zaman, seni kocaman bir adama çevirirken, bir zamanlar karşımda titreyerek duran o küçük erkek çocuğunu yok etmeyi becerememiş. Ben sana bakınca yetişkin bir adam ve hâlâ benim yansımam olan küçük bir canavar görüyorum. O canavarı büyüttün, benden saklayarak bugüne dek getirdin ve şimdi karşındayım. Canavarınla tanışmama izin ver.” 

Söyledikleri kafamın içinde uçsuz bucaksız düşünce girdapları yaratırken kaşlarımı çattım. Emsal derin bir nefes aldığında Gurur hâlâ sessizdi. 

“Gurur,” dedi Emsal tek nefeste. “Büyümüş, kendine bir balerin bulmuşsun ama unuttuğun bir şey var, sen hâlâ tek bacağı kopuk bir kurşun askersin ve masalın sonu asla değişmez. Senin gibi canavarlar, balerinleri kendilerinden sadece kaçırırlar. Tıpkı şimdi olduğu gibi. Eylül ayrıldığınızı söyledi. Sana daha fazla katlanamamasına şaşırmadım, ona şöyle bir baktım da, kimse senin gibi hasarlı bir parçayı istemezdi, öyle değil mi?” Bu soru, benim içimdeki yırtıcının dişlerini çıkarmasına neden olduğu gibi Gurur’un içindeki canavarın da zincirlerini zorladı ve bir patırtı sesi duyuldu. Korkuyla geriledim, sonra o sesin sebebini merak ederek aralık kapıya yaklaştım.

Gurur, büyük avucunun içine babasının boğazını almış, başparmağı babasının çenesini tehditkârca ezerken babasının nefesini kesmek ona zevk veriyormuş gibi ruhsuz gözlerini Emsal’in gözlerine dikmişti. Emsal, tezgâha yaslı hâlde, şokla Gurur’a bakarken, bu atağı beklemediği düpedüz belliydi. Eylül evdeyken böyle bir şey olmaz sanıyordu ama olmuştu. Kırması Gurur için oldukça kolay olan boynu, Gurur’un parmaklarının arasındaydı.

“Bana bak,” dedi Gurur gözünü bile kırpmadan babasının gözlerinin içine bakarken. “Senin kim olduğunu biliyorum, senin yürüdüğün karların üzerinde sadece senin ayak izin var sanıyorsun ama ben senin ayak izlerine basarak iz bırakmadan senin arkandan geliyorum. Bu gözlere iyi bak. Sırtında balerin saplı çocuk muyum? Rakı şişesini kırıp boğazına dayadığın çocuk muyum? Bak lan. Sırtında bir şeyleri kırıp durduğun, arkadaşlarının önüne sunduğun, soğukta yalın ayak sokakta bıraktığın, kasığına bıçak soktuğun çocuk muyum?” Bir an irkildim. Yüzü babasının yüzünün sınırlarına girdi. “Haklısın. Ben hasarlı bir parçayım, senin oğlunum, aynaya bak ve yapabileceklerini hatırla, yapabileceğin her şeyin bin katını yapabilirim çünkü senin daha korkutucu olan, nefret dolu yansımanım.”

Emsal’in boğazından kayan yutkunuşu gördüm, o yutkunuş canını yakmış olmalıydı çünkü Gurur’un büyük eli hâlâ onun boğazına sarılıydı.

“O kız mı seni terk etti yoksa sen mi onu?” diye sorduğunda, nefes alamıyor oluşuna rağmen can çekişerek sorduğu bu soru, Gurur’u duraksattı. Gurur iyi bir oyuncuydu, yüzüne yerleşen parçalanmış ifadenin bilerek derisinin üzerine yayıldığını ve gözlerinde sahne almaya başladığını biliyordum. Emsal istediğini almış gibi sırıttı. “Bakışlarından anlıyorum ki o seni terk etmiş. Tam da düşündüğüm gibi. Seninle ne kadar da benziyoruz. Sonunda her zaman terk ediliriz, oğlum.”

“Annem seni neden terk etti, biliyor musun?” Gurur bu soruyu sorduğu anda, Emsal’in bakışlarına karanlık çöktü. Gurur, babasının kulağına yaklaştı ve sinsice, “Çünkü gavatın tekisin, baba,” diye fısıldadı. “Sapık, ezik, aşağılık kompleksi olan, bu hayatta sevgiyi bir kez olsun tatmamış, sevilmemiş, sevmemiş, babası tarafından bile örselenmiş, hiçbir zaman ölen kardeşinin gördüğü değeri görmemiş, ucubenin tekisin. Bense kadınım için ölürdüm. Kadınıma değen gözleri deşer, yuvalarından çıkarırdım. Baba, sen baba sevgisi görmediğini iddia edip her sapkınlığını buna bağlayan bir ucubeyken, ben senin evinde büyüyüp adam olabildim.” Geri çekilip babasına gülümseyerek baktı ama bu gülümseme, ruh hastalığının eşiğiydi; psikopatçaydı. “Sana bakıyorum, yansımama ve aynanın hatalı olduğunu görüyorum. Ne yazık baba, sen benim aynamsan, seni sadece lunaparklardaki şaka aynalarına benzetirdim çünkü sen asıl beni yansıtamayacak türden birisisin. Bana bak da gözlerin adam nedir görsün.”

Emsal’in boğazını bırakıp alaycı bir tavırla parmaklarını babasının çenesine koyup çenesini yana itti. Emsal’in başı yana çevrildiği için artık yüz ifadesini göremiyordum ama hareketsizdi, hiçbir atakta bulunmuyordu, Gurur’un söylediklerini sindirmek için mi susuyordu yoksa korkusundan mı, işte bunu bilmiyordum.

“Değersiz hayatını elinden almam için ayağıma kadar geldin ama kız kardeşime travma yaratmayacağım. Senin bozuk kanın, benim damarlarımı yeterince ağrıttı, onun damarlarına yük etmeyeceğim ulan seni.” Emsal’in yüzüne öfkeyle bakmaya devam etti. “Ama sonunda, tüm kanıtları topladığımda, senin kimliğin artık kaçışın dahi olmadığında, benim bıçağım senin içine ak girecek al çıkacak.”

Emsal’in dudaklarına karanlık bir tebessüm yerleşti. “Ne kanıtı?” diye sordu. Vatan haini olduğunu oğlunun da dudaklarından duymak istiyordu çünkü bir askere kötü hissettirmenin yolu, ona aynı kandan birinin ihanetini hissettirmek olurdu. “Söylesene, ne kanıtı? Söyle oğlum, ne olduğumdan şüpheleniyorsun?”

Gurur’un dudakları yukarı kıvrıldı. “Seni yok etmek benim için çok kolay.”

“Neden yok etmiyorsun?”

“Kim bilir, belki seninle biraz oynamak istiyorumdur.” Gurur geri çekildi. “Şimdi ne yap ne net, ben sakinliğimi yitirmeden, şuradaki bıçağı alıp senin soluk boşluğuna binlerce kez saplamadan evimden git. İyi bir bahane bul ve defol git.”

Emsal, “Eylül olduğu sürece bana elini bile sürmezsin,” dediğinde, “Sürmem mi?” diye sordu Gurur sertçe. “Az önce son nefesin parmaklarımın arasında asılı duruyordu. Öyle kesin konuşma, puşt.” Gurur bir adım uzaklaştı. “Evimden gidiyorsun. Kız kardeşimle arandaki mesafeyi artırıyorsun, bitmiş olsun olmasın, eski olsun olmasın, sevgilimden de uzak duruyorsun. Biten ilişkim hakkında senin o amcık ağzın açılamaz, sikerim o ağzını senin.” Gurur derin bir nefes alıp, yüzüne ruhsuz bir gülümseme ekledi. “Şimdi o küçük beynini çalıştır da siktir olup gidebileceğin bir bahane uydur, bunu yaparken sakın küçük kızımı inciteyim deme.”

Emsal bir şeyler söylemedi, sadece oğlunun gözlerinin içine baktı. Söyleyeceklerinin sonu olabileceğini hissettiğini gördüm. Bir adım geri çekildim, ardından bakışlarım holün öteki ucuna çevrildi ve Eylül’ün merdivenlerden inmeye başladığını fark edince hızla salona yöneldim.

Eylül’ün tedirgin bakışları önce koridora, sonra da bana dokundu ve “Hâlâ oradalar mı?” diye sordu, sesi de bakışları kadar tedirgindi.

“Evet,” dedim. “Neden bu kadar tedirgin görünüyorsun?”

Sorum bakışlarının daha da karmaşıklaşmasına neden oldu. “Onlar pek iyi anlaşamıyor,” dedi, bana kendini açıyor oluşuna şaşırdım. Madem bunu görüyordu, neden babasını buraya getiriyordu? Gözlerine bunu sorar gibi baktığımda, “Kendimi bildim bileli abim, babamdan uzak bir insandı,” dedi her şeyden bihaber olduğunu göstererek. Muhtemelen Gurur o işkenceleri görürken Eylül henüz bir bebek bile değildi. Yaşını düşünecek olursak, evdeki kâbuslardan bihaber olması çok da garip gelmiyordu. Emsal onu sağlam zehirlemişti. Eylül, sessizce bana doğru ilerledi. “Babam da abilerim de birbirlerine karşı çok sessizler. İyi bir şey yapmak istedim. Onları yan yana getirirsem, sizin ayrılığınız hakkında abime akıl verir, baba-oğul olabilirler, sizin aranızı düzeltirken ikisinin arasını da düzeltmiş olurum diye düşündüm. Çok mu çocukça bir düşünceydi? Belki de bencilceydi.”

Eylül gözlerini boşluğa çevirdi, ona karşı içimdeki şefkati tutamadım. Elimi omzuna koyduğumda yeniden bana baktı. “Aralarının neden bozuk olduğunu bilmeden aralarına girip köprü olmaya çalışman hem bencilce hem de çok düşünceli bir davranış,” dedim. “Ama bırak da bunu kendi aralarında çözsünler. Çözülecek bir durumsa, zaten çözeceklerdir, değil mi?”

“Tek istediğim, abime destek olmasıydı. Olmak da istiyordu. Yol boyunca sizi anlatmamı istedi, ilişkinizi dinlerken mutlu görünüyordu. Sonunda abimi mutlu edecek biri olduğu için gerçekten mutluydu,” dedi Eylül, bir an öfke içimde büyüdü ve soğuk bir şekilde elimi geri çekip Eylül’e hissiz gözlerle baktım. Hiçbir suçu olmamasına rağmen içimde asıp kesmeye başlayan o hâkimin sesini durduramıyordum.

“Bence abinle babanın arasına girme,” dedim sessizce.

Eylül gözlerimin içine dikkatle bakarak, “Senin erkek kardeşin ve baban arasında böyle duvarlar yok, olsaydı sen de benim gibi davranırdın,” dedi. “Orada durup yapma demek kolay.”

Cümleleri yumuşak olsa da altında bıçaklar saklıydı, yine de bunu umursamadan sakinliğimi koruyarak onun gözlerine bakmayı sürdürdüm. Eylül göz kontağımızı kesip arkama baktığında, koridordan bize doğru ilerleyen kişinin Emsal olduğunu biliyordum.

“Acil çıkmam gerekiyor,” dedi Emsal yumuşak bir gülümsemeyle. “Zeliha olmalı ismin, seninle tanıştığıma çok sevindim. Umarım yeniden karşılaşırız.”

Ona sadece baktım. Tiksinti kanımın içinde dolaşan bir iğne gibiydi. Eylül huzursuzca, “Baba,” dediğinde bakışlarım ona çevrildi. “Bir şey mi oldu?”

Emsal iki adım sonra Eylül’ün önündeydi. Avuçlarını kızının yüzüne yaklaştırıp, küçük yüzünü avuçladığında içimdeki bulantı hissi soluk boruma yükseldi. Eylül her şeyi öğrendiğinde, yıkım çok büyük olmayacak mıydı? Gurur yıkımı geciktirmeye çalışarak alınacak hasarı daha da büyütmüyor muydu? Birden Eylül’ün çok büyük bir haksızlığa uğradığını hissederek içimdeki merhamet duygusunun pençeleri arasına alındım.

“Abim mi git dedi?” diye sordu babasına sessizce.

“Neden böyle bir şey istesin ki?” Emsal zehirli fakat dışarıdan sıcak görünen gülümsemesiyle kızına baktı. “Hayır, sadece işim var. Tekrar geliriz, olur mu? Zaten bir süreliğine buralarda olacağım.”

Eylül buna inanmamışa benziyordu. Aslında inanmaması gereken bu değildi. Eylül’ün tenine zehir yayan parmaklarına baktım. Şefkat, bir babadan kızına bulaşan şifa gibi görünüyordu ama hayır, bu şifa değildi, bu şifa sanılan şey bir gün Eylül’ü kendi içinde öldürmeye başlayacaktı. Vicdanım göğsümün içinde susturması zor bir çocuk gibi tepinmeye başladığında gözlerimi onlardan ayırdım.

Emsal, “Benimle mi geleceksin, abinle mi kalacaksın?” diye sorduğunda Eylül duraksadı.

“Geleceğim. Beni aşağıda bekler misin?”

“Tabii, çok gecikme olur mu?” Emsal gülümseyerek bana dönünce içimdeki iğrenti hissine rağmen yumuşak bir şekilde ona bakmaya çalıştım. “Seni tanıdığıma çok sevindim. Tekrar görüşmek isterim. Aranızdaki sorunları halledin, olur mu? Oğlum için ne kadar kıymetli olduğunu kızımdan dinledim. Ona iyi geliyorsun, sana çok ihtiyacı var, onu yalnız bırakma.”

Tüm bu cümleler, söylemeye çalıştıklarının tam tersini yansıtıyordu. Oysa kafasının içindeki karanlığı görebiliyor, sesindeki yalanların altına gizlediği doğruları duyabiliyordum. Gurur’a iyi gelen her şeyi onun elinden almak istiyordu, onu yalnız bırakmak, mahvetmek, yok etmek istiyordu. Bir babanın oğlu için istemeyeceği her şeyi, o oğluna yapan kişi olmak istiyordu. Bunu gördüğümü biliyormuş gibi bana daha derin bir gülümsemeyle baktığında, olduğum yere çöküp kusma ihtiyacıyla dişlerimi sıktım.

Emsal evden çıkıp gitti, Eylül geride bizimle kaldı ve kaosun ayak seslerini duymaya başladım. Gurur mutfaktan çıktığında, Eylül hâlâ babasının bıraktığı yerde, yüzünde memnuniyetsiz, hatta kırgınlık dolu bir ifadeyle abisine bakıyordu. Gurur bunu fark etti ama tepki vermedi, sessizce Eylül’ün önüne kadar yürüdü, elini Eylül’ün yüzüne uzatıyordu ki Eylül, bir adım geri çekilip, “Neden?” diye sordu. Gurur da ben de bu sorunun uzun hâlini görebiliyorduk ama Eylül durmadı, gördüğümüzü duymamızı da sağladı. “Tek istediğim ikinizin arasını düzeltebilmekti. Babamla da. Zeliha ablayla da.” Gözlerini abisinden çekmedi. “Babamı o kadar kısıtlı görüyor, o kadar kısıtlı haberini alıyorum ki tek bir an mutluluğumu sana göstermek istedim, babamız burada demek istedim, bak demek istedim, sadece benim için değil senin için de geldi dedim ama Cesur da sen de duvarlarınızın arkasına geçip beni ve babamı dışarıda bırakmayı seçtiniz. Yıllardır olduğu gibi.” 

Zehirli kelimelerin Gurur’a neler hissettirdiğini bildiğim için mi kalbim bu kadar kırılmıştı? Yoksa Gurur’un kalbi mi göğsümün altındaydı da kırılan kalbinin ağrısını ben hissediyordum?

Gurur tek kelime etmedi, sadece havada asılı kalan elini indirip kız kardeşinin gözlerinin içine bakmaya devam etti. “Sana destek olmak istedi. Seni mutlu eden biriyle aranı düzeltmek istedi.” Eylül bu cümleleri kurarken abisine saf bir kırgınlıkla bakıyordu ama bu kırgınlık, içimdeki vicdanı beslemiyor, aksine öldürüyordu; artık gözlerimde sadece öfke vardı ve bunu durdurabileceğimi zannetmiyordum. Eylül başını iki yana sallarken, “Onu kapı dışarı ettin, değil mi? Ona neler söyledin kim bilir? Aranızda geçenleri tam olarak bilmiyor olabilirim ama sana yaklaşmaya çalıştığını biliyorum. Sana baba olmaya çalışıyor.”

Gurur buna da cevap vermedi, sadece kız kardeşinin gözlerinin içine bakmaya devam etti.

“Anlıyorum, belki de kırgınsın, gidip gelmediğine kızgınsın, arayıp sormadığına kırgınsın ama…” Eylül sustu, bir süre bekledi, ardından derin bir nefes aldı. “Ona bir şans vermiyorsun. Çabalıyor. Sık sık ortadan kaybolsa bile iyi bir baba olabilmek için uğraşıyor.” Sevginin bir insanın gözlerini nasıl kör ettiğini, işte tam da bu kelimeler zihnime öfkenin hatlarını çizerken daha iyi anlamıştım.

Gurur susmaya devam etti.

“Hiçbir şey söylemeyecek misin abi?”

Gurur, “Seni dinliyorum,” dedi sadece.

“O kadar uzun zaman onsuz kaldım ki… Ara sıra sesini duyarak, bazen mektuplarını okuyarak. Bazen yüzü bile silindi gitti gözümün önünden. Düşündüm abi, çok düşündüm. Acaba benden bu kadar uzak durmasının nedeni sen misin diye düşündüm ve bunu düşündüğüm her gece kendimden nefret ettim. Çünkü sen her zaman hem abi hem baba oldun bana ama babam bana yaklaşamadı çünkü sınırlarımı sen çizdin, dikenli teller ördün etrafıma. O ise dikenli tellere rağmen geliyor, kanamak pahasına bize doğru yürüyor ama sen hâlâ onun yollarına mayın döşemek derdindesin.” 

Eylül’ün söyledikleri kanımı dondurduğu için birden bir adım öne çıktım ama Gurur, elini arkaya atıp büyük avucunu şefkatle karnıma bastırıp beni durdurdu. Eylül, Gurur’a öyle dikkatli bakıyordu ki bu teması fark etmedi bile. 

“Abi, babam senin düşmanın değil, onu yeniden kaçırma, yeniden hayatımdaki silik bir gölgeye dönüşmesine neden olma. Bunu kaldıramam. Anlıyor musun? Seni suçlamayı ve biraz daha onsuz kalmayı kaldıramam.”

“Eylül,” dedim Gurur’un beni şefkatle durduran eline aldırış etmeden. “Sence de biraz aşırıya kaçmıyor musun? Bu cümleler sağlıklı bir şekilde kurulmuş cümleler değil çünkü.”

Eylül’ün gözleri bana çevrildi. “Seninle değil, abimle konuşuyorum. Araya gireyim deme sakın.”

“Benimle konuşurken, onunla da konuştuğunu var say, Eylül,” dedi Gurur ilk kez, bu, Eylül’ün söylediklerine sustuğu süre zarfı boyunca konuştuğu ilk andı.

“Söylediğim hiçbir şeye verecek cevabın yok ama ona söylediğim şeylere onun yerine cevap veriyorsun, öyle mi abi?” Eylül’ün sesini yükselten bu durum, Gurur’un sakinliğindeki yaprakların birini bile oynatmadı. “Sen ayrıldığın kadını bile babamın, benim önüme koyabiliyorsun. Bunu anladım.”

Bir şey söyleyemedim. Karışmamam gerektiğini bildiğim hâlde atakta bulunduğum için pişmanlık göğsüme huzursuz gölgeler yaymıştı ama bu duruma susmak çok zordu; Gurur’a böyle hissettirilen bir ortamda susmak çok zordu.

“Senin ayrıldığın dediğin kadını hâlâ seviyorum ben, bir ilişki bitince ertesi gün o kişiyi sevmeyi bırakmazsın,” dedi Gurur sertçe. “Senin yerin ayrı, onun yeri ayrı. Ne o senin önüne geçmeye çalışır ne de sen karşımda durup onun önünde olman gerektiğini haykırabilirsin. Karşındaki kız sana kötü tek bir kelime etmedi. Sinirle kurduğun cümleler beni değil, seni de rahatsız edecek, gördü de dur istedi. Ama sen çeneni havaya dikip ona bu cümleleri kurabiliyorsun, onun önünde bana onunla ilgili bunları söyleyebiliyorsun. Ben seni böyle yetiştirmedim, sen kalbin kırıldığında kalp kıran bir çocuk değilsin. Hiç olmadın. Kendine gel.” Eylül duvara toslamış gibi abisine bakakaldı. “Yarın öbür gün hayat bu Eylül, belli olmaz, arkamda duran bu kız yanımda durur, karım olur, senin de yengen olur, ona nerede konuşması, nerede susması gerektiğini söyleyemeyeceğin bir pozisyona düşersiniz, benim olduğu gibi senin de ailen olur, bilemezsin. O yüzden pasif agresif hâllerine bir an evvel son ver, Zeliha’yla da bir daha o tonlamayla konuşayım deme abim.”

Eylül, abisinden ilk kez böyle şeyler duyuyormuş gibi sessizce, şaşkınlığını gizlemeden abisini izlerken, ben de maruz kaldığım bu cümleler karşısında elim ayağım, tüm gücüm çekilmiş gibi hissediyordum. Nabzım, vücudumun her noktasında ölümcül bir virüs gibi hızla dolaşıyordu. Bir yanım, Eylül’e böyle sert konuşmasına üzülüyor, bir yanım ise kurduğu cümlelerin anlamları altında bir buzun güneşin dokunuşları altında eridiği gibi usul usul eriyordu.

“Sen biten ilişkine bile ihtimaller diziyorsun ama babama dair hiçbir ihtimalin yok, abi,” dedi Eylül hayal kırıklığıyla. Bakışları bana çevrildiğinde, o gözlerde nefret göreceğimi sansam da öyle olmadı. “Özür dilerim, Zeliha abla,” dedi içtenlikle. “Benim amacım seni üzmek değildi, kırmak hiç değildi. Sesimin tonunu ayarlayamadım, kusura bakma.” Bir şey söyleyemeden Eylül’e bakmaya devam ettim, o da benden bir şey duymayı bekliyor gibi görünmüyordu. Eylül’ün bakışları tekrardan abisine döndüğünde, “Kafan bu kadar doluyken çocuksu isteklerimle, bencilliklerimle seni zor durumda bıraktıysam özür dilerim,” dedi ama bu cümle, bana kurduğu içten cümlenin aksine sitem yüklüydü. “Bir daha olmaz.”

Eylül kapıya yöneldiğinde Gurur onu durdurur diye umdum ama umduğum gibi olmadı. Eylül kapıyı açıp dışarı çıktığında Gurur olduğu yerde hareketsiz duruyor, kız kardeşinin gidişine dahi bakmıyordu. Eylül kapıyı kapattığı anda Gurur’un önüne geçip, gözlerinin içine bakmaya çalıştım ama bana değil, boşluğa bakıyordu. Parmaklarımın ucunda yükselip çenesine dokundum, köşeli çenesi seğirirken gözlerini usulca bana doğru indirdi. Gözlerimiz birleştiğinde, içindeki yangını gözlerinde gördüm. Ela gözleri geçmişin gölgeleri tarafından boğuluyor, bakışları benden yardım dileniyordu. Birden bu bana saf, içimi delip geçen kahrolası bir ızdırap hissettirdi.

“Geçti,” diyebildim, geçmediğini bile bile. 

Bana gülümsedi, geçmediğini bilmeme rağmen onu dindirmek istememe mi gülümsedi yoksa saf mı olduğumu düşündü bilmiyordum ama gülümsemesi içimde çok derinlere dokundu. Parmaklarımın ucunda biraz daha yükselip, kollarımı onun boynuna sardığımda başta ellerini kaldıracak hâli yokmuş gibi öylece durdu, sonra büyük avuçlarını belime yerleştirdi ve güçsüz bir şekilde bana sarıldı. Kafasında ne yapması gerektiğini tartıyor muydu? Yoksa sadece hisleri tarafından ele geçirilmiş, kanıyor, yanıyor ve için için tükeniyor muydu? Parmaklarım ensesinde dolaşırken onu bu hayatta yoran, üzen, tüketen her şeyi yok edebilmeyi diledim. Onu tüketen, yok eden, üzen şey bensem, kendimi bile usulca onun hayatından siler, yok ederdim.

“Sen yanımdasın, sen yanımdayken biliyorum ki geçecek, en geçmeyecek dediklerimi bile geçiren varlığın, biliyorum Zelzele’m, bunu da geçirecek.”

Parmaklarım ensesinde tüy gibi dolaşırken, “Maruz kaldığın her şey adına özür dilerim,” dedim. “Durduramadığım her şey benim de içimde dağ oluyor ama senin içindeki dağları görünce kendi dağımdan bahsetmeye utanıyorum.”

“Bu gecenin yaşanacağını biliyordum,” dedi kısa bir sessizliğin ardından. “Bir sonraki hamlesinin benim kolumu bacağımı kopartmaya çalışmak olacağını biliyordum. Buna hazırlıklıydım.” Eylül’ün gözlerindeki kırgınlığa, sesindeki suçlamaya hazır değildi. Hazır olduğu şey bu değildi. Sessizce ona sarılmaya devam ettim. İhtiyacı olan buymuş gibiydi ama biliyordum, aslında iyileşmek için yeniden doğup, yeniden çocuk olmaya ihtiyacı vardı.

“Keşke seni her şeyden korumanın bir yolunu bulabilseydim,” diye mırıldandım elimde olmadan. Bu, yüzünü boynuma saklamasına neden oldu ve bu hareketi bana çok masum, çok saf hissettirdi; sanki tam şu an gerçek bir çocuktu ve o çocuk bana sığınıyordu.

“Sen yanımdayken daha kolay,” dedi. “Bunu bildiği için seni benden almak istedi. Senin benim zaafım, benim düşkünlüğüm, benim saplantım ve tamamıyla hayatım olduğunun farkına varmış. Beni öldürmektense seni elimden almanın beni daha çok bitireceğini, yok edeceğini biliyor. Ama sen yanımdasın. Ona rağmen buradasın. Bunu başaramadı.” Sessizce, tane tane konuşması göğsümdeki ağrıyı artırdı. Ona duyduğum şefkatin beni öldürebilecek kadar kuvvetli olduğunu ve o şefkatin altında ezildiğimi hissettim. “Sen yanımdayken her şeyle savaşabilirim, bu sorun değil, sorun değil.”

“Eylül, söyledikleri için pişmanlık duymaya başlamıştır bile. O seni çok seviyor, sadece abi gibi değil, baba gibi de görüyor,” dediğimde sessizleşti. Ensesinin üstünde ilerleyen parmaklarım kumral saçlarının arasına süzüldü. Saçlarını içimdeki sevgiyi parmak uçlarımda hissederek okşarken, “Hiçbir şeyi bilmiyor, Gurur,” diye fısıldadım. “Eğer babasının nasıl bir canavar olduğunu bilseydi böyle olmazdı. Sen ve Cesur, o canavarı görmüşsünüz, o ise hep babasını görmüş. Ona gerçekleri borçlusunuz ama biliyorum, bu gerçekler söylemesi öyle kolay şeyler değil.”

“Ona bunu yapamam.”

“Ama…”

“Bir gün o iti yok ettiğimde, Eylül babasının bir yerlerde yaşadığını bilerek yaşayabilir, onu hiç görmeden, sesini duymadan da sevebilir ama olup biteni bilirse, Eylül ölene dek iyileşemez. Çünkü ne kadar bir erkek çocuğu olsam da biliyorum, bir kız çocuğunu babasından başka hiçbir erkek yıkamaz.”

“Eylül’ü kullanıyor,” dediğimde, “Kullanıyor belki ama aynı zamanda Eylül’ü seviyor,” dedi ve bu şaşkınlığımı besledi. Parmaklarım saçlarında daha derine ulaştığında, “Benim ve Cesur’un aksine, Eylül’ü çocuğu olarak benimseyip bağrına basabilmişti,” diye mırıldandı.

Ne diyeceğimi bilemediğimden sustum, o da sustu ve birbirimize yaslanmış hâlde öylece durduk. Kollarımı usulca gevşettiğimde o da yavaşça geri çekildi. Bir adım gerileyip kafamı kaldırdım ve gölgelerin devrildiği gözlerine baktım.

“Senin için yapmamı istediğin bir şey var mı?” diye sorduğumda, dudaklarına buruk, zayıf bir gülümseme çizildi. Dikkatle gözlerimin içine baktı.

“Varlığın yetiyor.”

“Benden bir şey iste,” diye direttim. “Sana çay yapayım mı? Ya da kahve.”

Bir adım yaklaşıp elini bel boşluğuma yerleştirerek beni kendisine çekince bedenlerimiz birbirine yaslandı. Artan nabzımla kafamı kaldırıp şaşkına dönmüş hâlde ona baktım. “Ne istediğim belli değil mi? Bunu sana sık sık hissettirmiyor muyum?” diye sordu, bakışlarına sinen o karmaşanın içinde tutkuya dair gölgeler de gördüm. Tam dudaklarımı aralayacakken, bel boşluğumdaki parmaklarını hareket ettirip tenime tüy gibi dokunuşlar bırakarak, “Kahve,” dedi gözlerimin içine baka baka. “Kahve olur.”

Beni serbest bıraktığında bile dokunuşlarının şaşkınlığını zihnimde ve tenimde hissetmeye devam ettim. 

Gözlerimiz birbirinden ayrılmadı. “Kahve?” dedi sorar gibi, başımı hızlıca salladığımdaysa bu çocuksu hâlim onu gülümsetti. Bu, belki de bu gecenin ilk içten gülümsemesiydi. Yavaşça ondan uzaklaşıp mutfağa yöneldiğimde arkamdan gelmedi. Sessizlik içinde ona bir kupa kahve hazırladım, salona döndüğümde koltuğun ucuna oturmuş, şehre çöken karanlığı ve o karanlığı bıçaklarından geçiren sokak lambalarının yarattığı aydınlığı izliyordu. Beni fark etmedi, tam önüne geldiğimdeyse kafasını kaldırıp dalgın gözlerle gözlerimin içine baktı.

Kahve kupasını elimden alırken, “Ayrılığımıza inanıyor,” dedi, bu cümleyi başta algılayamasam da yanındaki boşluğa oturduğumda artık neyden bahsettiğini biliyordum.

“Bunu nasıl anladın?”

“Gözlerinde gördüm. Çocukluğumdan beri onu analiz etme konusunda iyiyimdir. Şüphelerini saklayamaz, hissettiklerini ve korkularını saklamak konusunda da tam bir kalastır. Çözmesi zor bir karakter değil, aksine, benim için o bir çocuk oyuncağıydı ve ben çocukken ondan başka oyuncağım yoktu. Onu çözmek benim için oyun oynamak gibi bir şeydi yani.”

“İnanması bizim için iyi,” dediğimde başını salladı.

“Durmayacak,” dedi. “Senden bir şeyler istemeye devam edecek çünkü benim canımı yakmaya ihtiyacı var.”

Kaşlarım çatıldı. “Bu oyunu sonlandırmak senin elinde.”

Gurur derin bir nefes alıp kahve kupasının içindeki durgun kahveye baktı. “Eylül’ü onun yokluğuna hazırlamam lazım, bunun yanında içinde olduğu şebekeyi de çökertmenin yolu, ona kazandığını hissettirmekten geçiyor. Birden üzerine çullanırsam arkasında bıraktığı pislikler can yakmaya devam edecek. Sadece intikam odaklı ilerleyemem, bu benim onuruma, gururuma ters. İnançlarıma, koruduklarıma, içtiğim antlara ters.”

Sessizce başımı sallayıp bacaklarımı yukarı çekerek bağdaş kurdum. Bir süre hiç konuşmadı, sadece kahvesini içti ve dalgın gözlerini tek bir noktaya sabitleyerek düşündü. Kahvesini bitirdiğinde bir elini dizime yerleştirdi, dizimi okşadı ve “Ver bakayım şunları,” dedi, neyden bahsettiğini anlayamadan bacaklarımı kucağına çekti ve bileklerime, dizlerime masaj yapmaya başladı. Anlam veremediğim bu hareketi anında bedenimi gevşetmiş olsa da yüzümdeki şaşkınlık uzun süre kaybolmadı.

“Neden?” diye sorabildim parmakları dizlerimde, dizlerimin altında ve bileklerimde ritmik bir şekilde hareket ederken.

“Sen bana kahve yaptın, ben de sana masaj yapıyorum. Bir sana hizmet, bir de vatana.” Gülümseyerek bana bakıp göz kırptı, bakışlarımı kaçırıp dizlerime indirdim ve o masajına devam ederken sadece ellerini izledim. “Ne o?” diye sordu birdenbire. “Utandırdım mı seni yoksa?”

“Yoo.”

“Gözünü kaçırıyorsun, bakmıyorsun hiç. Utanmışsın demek ki. Çok mu utandın?” Dudaklarında muzip bir gülümsemeyle bacaklarıma masaj yapmaya devam ederken sorusuna bir cevap alamayacağını biliyor olmalıydı. “Isırırım seni he, yüzün de pancara döndü saniyesinde. Boynuna kadar kızardın, bordoya doğru gidiyorsun.”

“Sen de inadına devam ettirme o zaman.”

“Benim hoşuma gidiyor senin kızarıp bozarman, neden devam ettirmeyeyim ki?”

Gözlerinin içine baktığımda, çocuk gibi saf saf bana baktığını görünce yanaklarım daha da ısındı. “Koca dana.”

“Baştaki koca kelimesinden yola çıkarak karım olmak istediğin kanısına varıyorum şu an ya.”

Bacağımı kırıp karnına vurunca gülerek aniden üzerime abandı, bacağım karnının altında kalınca yüzümü buruşturdum ama geri çekilmedi. Dudaklarını yanağıma bastırıp geri çekilirken bir an için bakışları yeniden durgunlaşmıştı.

“Çok yorgun görünüyorsun, komando,” dediğim an gözleri daldığı boşluktan süzülerek bana doğru geldi. “Seni uyutmamı ister misin?”

“Çok yorgunum,” diye itiraf etmesini beklemediğim için yutkundum. “Beni senden başka hiçbir şey uyutmazmış bu gece.”

“Başka gecelerde de seni benden başka bir şey uyutamaz ki.” 

Kendimden emin bir şekilde kurduğum cümleyle beraber, birden ayağa kalktı ve hiç beklemediğim bir anda beni kucaklayıp sırtına attı. Artık bu koca bedenin beni birden sırtlamasına alışmaya başladığımdan sesimi çıkaramadım. Bir elini kalçama koyup hafifçe kalçama vurduğunda, bu bana kısık bir çığlık attırdı.

“Öyle bilmiş bilmiş konuşursan seni mideme indiririm,” dedi üst kata uzanan basamakları ben sırtındayken tırmanırken.

“Midene indirmeden önce benim beynimi ağzıma indireceksin galiba ya, başım döndü böyle,” diye söylendim.

“O kadar hoşuna gidiyor ki seni sırtlayıp götürmem, hiç boşuna ağız yapma bana, şu an sırtımda sıvı formuna geçtin.”

“Senin canın benim erimemi istemiş, bunlar hep iftira.”

“Hadi oradan, dilli düdük. Bir şeyleri gizlemeye çalışırken o dilin hemen dışarı çıkıyor. Az önce utançtan sesin çıkmıyordu. Dilsiz Yener’e dönüşmüştün.”

Kalçasına vurma isteğiyle dolsam da yapmadım çünkü bunu yaparsam bana daha fazlasıyla karşılık vereceğine emindim. Yatak odasına girdiğimizde beni un çuvalıymışım gibi yatağa fırlatınca ciyakladım, bu ona keyifli bir kahkaha attırdı. Kalbimin yumuşadığını hissettim, kahkahasını duymak bana ilaç gibi gelmişti ama merak ediyordum, bu gece ben ona ilaç olabilecek miydim?

Yatağın ortasına gidip gözlerimi ona çevirdiğimde, üzerindekini sıyırıp çıkardı, bakışlarım koca bedenine takılıp kalınca burnundan sert bir nefes vererek gülüp, “Çok mu dikkatini çekiyorum?” diye sordu. “O ceylan gözlerini benden tek bir an ayıramıyorsun. Büyülendin galiba sen, Zeliha.”

“Sen sana büyüleneyim diye hep bir şov hâlindesin canım, ne yapayım, daha fazla yerlere yatma diye büyülenmiş taklidi yapıyorum.”

Gözlerini devirerek gülüp altındakini bir anda indirince nefesim kesildi. Onu örten siyah bir iç çamaşırı dışında hiçbir şey kalmamıştı. Gözlerim uzun, kalın, kaslı ve damarların sarmaşık gibi sardığı bacaklarına kaydı. Bakışlarım usul usul kasıklarına dek geldiğinde, bana doğru bir adım atıp dizini yatağa bastırdı ve yatak onun koca cüssesinin baskısıyla çöktü. Gözlerimiz birbirine değdiğinde, o inanılmaz çekim işte yine oradaydı.

“O ağzını kapat, sinek girer, bir şeyler illaki girer,” diye fısıldayınca dudaklarımın aralık olduğunu fark edip sertçe yutkunarak dudaklarımı birbirine bastırdım. Gülümsemesinin karanlık gibi koyulaştığını fark ettiğimde bana biraz daha yaklaştı, diğer dizini de yatağa koydu ve şimdi iki bacağının arasında, onun altındaydım.

“Sen böyle içinde olduğun odayı, üstünde yattığın yatağı falan cennet mi yapacaksın ya?” diye sorunca gözlerimi kaçırdım ama çenemi tutup bakışlarımı ona çevirmemi sağlayınca göz temasımıza engel olamadım. “Cevap?”

“Bana sarasın mı geldi senin bu gece?”

“Benim senden başka kimseye sarasım gelmiyor.” Aniden yana doğru devrilip yanıma uzanınca sertçe yutkunup tavana baktım. Gurur, “Gel, sarayım bir seni, kendime geleyim, şöyle bir kokunu içime çekeyim, mis,” diyerek kolunu yana doğru açınca, usulca ona doğru dönüp yanağımı göğsüne bastırdım. Çıplak göğsü soğuktu, teni mermer gibiydi, serinliği hep hoşuma gidiyordu. Yüzünü saçlarıma soktuğunu hissettiğim an damarlarımda akan kan değil, saniyelerdi, zaman içime ona ait anıları akıtıyordu. “Mis,” diye fısıldadı burnu saçlarımın arasında gömülü duruyorken. “Bak, nasıl iyi geldin bana gördün mü? Bütün stresimi, sinirimi, içimi siken her duyguyu dağıttı kokun.”

“Salak,” diye mırıldandım.

“Ettin beni,” diye devam ettirdi.

“Ağzın açıldı yine, dilin dışarı çıktı pabuç kadar.”

“Çok hoşuna gitmediğini bilsem susacağım da eriyorsun be kızım…”

Çenemi göğsüne bastırıp ona alttan bir bakış attığımda, o da gözlerini indirip bakışlarıma karşılık verdi. “Sen hiç konuşmadan sadece yanımda durduğunda erimiyorum da sanki,” dememle kaşlarını kaldırması bir oldu. Dudakları bu kez daha sahici bir kıvrımla yukarı büküldü.

“Ağza bak ağza, yerim o ağzı, yutarım,” deyince yanaklarımın mümkünmüş gibi daha da ısındığını hissettim. “Çok konuşma da uyut beni hadi.”

“Dandini dandini dastana diye ninniye başlamamı falan mı bekliyorsun?”

“Hiç fena olmazdı bu arada,” dediğinde güldüm.

“Seni ayağıma yatırıp sallayayım bir de istersen.”

“Dur şimdi kırılan bacaklarınla uğraştırma bizi…” Bana muzip gözlerle baktı. “Ama istersen, yani huzurlu bir uyku uyuyayım istiyorsan, emzirebilirsin beni. Sadece seçenek sunuyorum.”

“Pislikleşme,” diye söylendim.

“Bir memeyi çok görmeni de unutmayacağım, Zeliha Özdağ.” Elimde olmadan kahkaha atıp yanağımı tekrar göğsüme bastırdığımda, büyük avucunu yüzüme koyup parmaklarını tenimde gezdirerek, “Benimle uyu, olur mu?” diye sordu. “Çünkü yorgunluğumu alacak en büyük şeylerden biri de senin dinlendiğini bilmek olurdu.”

“Uyurum,” diye fısıldadım. “Seninleyken ne zaman uyumadım ki?”

Bu cümlem, her nedense ona derin, içli bir nefes aldırdı. Parmakları saçlarımın üzerinde zihnime emanet edilmeyi bekleyen masallar gibi dolanmaya başladığında, ikimiz de gevşemiştik. Yaşanan her şeyin bu odanın kapısının ardında kaldığını hayal ettim, nefeslerimiz birbirine karışırken bu hayal, içimdeki huzuru besleyip büyüttü. Uykuya çekildim, uyku bizi birbirimize karışırken içine çekti.

Ne kadar uyudum bunu hatırlamıyordum, gözümü açtığımda şehrin üzerine şafak yağıyordu. Yüzüm Gurur’un göğsündeydi, saçlarım terden alnıma ve onun terleyen göğsüne yapışmıştı. Bakışlarımı odanın içinde dolaştırırken gözlerimin önündeki puslu görüntü uzun süre kaybolmadı, görüntüler netleştiğinde yavaşça doğruldum.

Üzerimi değiştirdim ve kirli kıyafetlerimi banyodaki kirli sepetine koyduktan sonra alt kata indim. Giydiğim yeni eşofmanın cebine koyduğum telefon titreyince bir an duraksayıp elimi cebime attım. Ayça’dan bir mesaj görmeyi beklemediğim için kaşlarım anında çatıldı.

Ayça Sarıhan: Zel, uyuyor musun?

Saat sabaha çok yakındı ama insanların uykularının derinlerine gömüldüğü zamanlardan birindeydik. Bu saatte böyle bir mesaj atması beni endişelendirdiğinden hemen cevap gönderdim.

Zeliha Özdağ: Şimdi uyandım. Bir sorun mu var?

Ayça Sarıhan: Gurur’un yanında mısın? Sorunlarınızı çözdünüz mü yoksa? Çok sevindim ama sevindiğimi sakın ona söyleme.

Zeliha Özdağ: Hayır, bir şeyleri düzeltmedik. Sen neden bana yazdın, bir sorun mu var?

Ayça Sarıhan: Aşağı insene, parkta oturalım biraz. Olur mu?

Zeliha Özdağ: Tek başına parkta mısın?

Ayça Sarıhan: Hayır, evin önündeyim, tek başıma gidemedim, korktum biraz. Korktuğumu da birine söyleme, özellikle o Domestos Bakterisi sevgiline söyleme. (Sevgilin diyorum, biliyorum ki barışacaksınız)

Zeliha Özdağ: Geliyorum.

Montumu giyip evden çıktığımda, kafamı kurcalayan şey, Ayça’nın neden bu saatte böyle bir mesaj attığıydı. Genelde kendini kötü hissettiğinde yalnız olmayı tercih eder, hissettiklerini insanlardan gizlerdi. Gecenin bu saatinde onu uyutmayan, uyutmadığı gibi sığınacak bir liman aratan o konu neydi, merak ediyordum.

Onu Gurur ile yaşamaya başlamadan önce onlarla kaldığım binanın önünde buldum. Gözlerini yere indirmiş, ellerini montunun ceplerine sokmuş öylece duruyordu. Sokak lambasının altındaydı, tekir bir kedi de hemen yanında uzanmış tüylerini yalıyordu. Başka biri olsa belki eğilir kediye dokunur, kediyle oynardı ama Ayça öyle değildi, saplandığı boşluğa bakarken hiçbir şeyle ilgilenmezdi, kalbi sevgi dolu da olsa o sevgiyi sevdiği hiçbir şeye gösteremezdi. Durgun bir su gibiydi ama o suyun altında aslında vahşi bir nehir sürükleniyordu.

Beni fark edince omzunun üstünden bana baktı. Ellerini ceplerinden çıkarmadan kediyi arkasında bırakarak bana doğru yürümeye başladı. Parka kadar hiç konuşmadan, yan yana yürüdük. Parktaki banka oturduğumuzda sessizlik yaklaşık iki dakika sürdü. Sonunda derin bir nefes alıp, “Beni biliyorsun, hislerimi hiç göstermem, yani insanları önemsesem ya da onlara kırılsam bile bunu saklarım, hep böyle biriydim,” dedi, bu cümledeki tüm kelimeleri içtendi, onun öyle biri olduğunu biliyordum. Başımı salladığımda bir süre sustu. “Biraz vicdan yaptım,” diye fısıldadı. “Birini ne zaman kırsam, kırıldığım anlardaki gibi susamıyorum, içim çok konuşuyor, dışımın da konuşası geliyor. Bunu da biliyorsun, değil mi?”

“Biliyorum,” dedim. “Peki kimi kırdın?”

Ayça birkaç saniye sustuktan sonra, “Artık arkadaş olmaya başladığımıza inandığım birini kırdım, biri de onu kırdığımı bana gösterdi,” dedi.

“Konuyu en başından anlatmanda bir problem var mı peki?”

Ayça gözlerini boşluğa çevirip bir süre sustu ve sonra kelimeler usulca dudaklarından dökülmeye başladı. O kelimeler, beni ait olmadığım bir anın içine, sanki o an oradaymışım gibi önüne kattığı rüzgârla birlikte hızla savurdu.

AYÇA SARIHAN

Kalabalığın içinde gözlerimiz birbirine dokunduğunda, bana baktığında, gördüğü kişinin ben olmadığımı biliyordum. 

Bunu garipsemedim çünkü onu ilk gördüğüm andan beri, baktığı her yüzde birini aradığını hissetmiştim ama bugün, bu kalabalıkta, gözlerimiz birbirine değdiğinde, baktığı ben olsam da gördüğü yemin ediyorum ki ben değildim.

Ona doğru yürümeye başladım. Kalabalık usulca dağıldı ve tam önünde durduğumda ikimiz de sessizdik. Gözlerimin içine uzun uzun, o gözlerde başka birini arıyormuş gibi baktı. Aradığını bulamayınca kaşları çatıldı.

“Dövme çocuk, buldum seni,” diye takıldım, morali düzelsin istedim çünkü ona baktığımda yürüyen bir cenaze görüyordum, ayakları üzerinde duran kara bir tabut gibiydi.

“Beni niye arıyordun?” diye sordu.

“Sıkıldım.” Gözlerimi yan tarafımızda duran kitapçıya çevirdim. “Aslında kitap bakacaktım.”

Bir süre afallamış gibi yüzüme bakmaya devam etti. Onu bu kadar sarsan neydi merak etmiyor değildim, ne kadar ilgilenmiyor gibi yapsam da insanların hikâyelerini merak eden biriydim, eşelemesem de duymak, bilmek isterdim.

“Kafan çok dolmuş,” diyerek kitapçıya doğru döndüm. “Gel de biraz kitaplara bakalım. Yetişkin içerikli dergileri karıştırdığını kimseye söylemem, merak etme.”

Cümlem onu güldürür sandım ama sanki beni duymadı bile. Başını salladı sadece, sonra da benimle birlikte kitapçıya girdi. Rafların arasında bir süre sessizlik içinde dolaştık. İlgimi çeken bir kitabın önünde durduğumda bana eşlik ederek o da durdu, ben kitabı alıp incelemeye başladığımda raftaki bir başka kitabı eline aldı ama ilgilenmediği her hâlinden belli oluyordu.

Öylesine bir soru sorma ihtiyacıyla, “İlk dövmeni kaç yaşında yaptırdın?” diye sorduğumda gözlerim hâlâ kitap sayfasındaydı.

“On beş,” dedi. “Senin dövmen var mı?”

Kitabı tutan elimi havaya kaldırıp kazağımı hafifçe sıyırarak bileğimdeki dövmeyi gösterdiğimde, “Bu hangi dil?” diye sordu.

“Latince.” Yan gözle ona bakarken kazağımın kolunu aşağı çektim. “Kendini cehennemden kurtar, anlamına geliyor.”

“Fena değilmiş,” diyerek gözlerini elindeki zerre ilgisini çekmediğini bildiğim kitaba çevirdi. “Başka dövmen yok sanırım.”

“Ben senin gibi her yerimi damgalama fırsatı bulamadım maalesef.”

“Fırsat bulsan yaptıracak mıydın yani?”

“Belki,” dedim omuz silkerek. “Ama senin kadar abartmazdım.”

Bir an durulduğunu hissettim, sessizlik her yanını sardı. Bakışlarımı omzumun üzerinden ona çevirdiğimde bu sessizliğin nedenini öğrenme arzusu karnımı pençelemeye başlamıştı. “Senin zevkin sonuçta,” diye bir zarf attım ortaya. “Kendini böyle seviyorsan, mesele yok.”

“Kendimi,” diyerek başını sallaması duraksamama neden oldu. Kitabı rafa yerleştirip, kahverengi gözlerini bana çevirdiğinde, ikimiz de sessizdik ama onun gözlerinde anlatılmaya başlanmış yarım kalan bir hikâye vardı.

“Ne? Kendini böyle sevmiyor musun?” diye sordum çenemle dövmelerini işaret ederek.

“Kendini böyle sevmiyor musun derken biraz ötekileştiriyor gibisin,” dedi anlam veremediğim bir soğuklukla. “Ben kendimi böyle seviyorum, evet,” dedi. “Ama önemli olan benim kendimi böyle sevmem değildi.”

“Anlamadım?”

“Hiç.” Yüzünü raflara çevirip sessizce kitapların sırtlarını incelemeye başladı. “Hiçbir şey.”

Onu neşelendirmek ister gibi, “Boş ver, böyle aynı mafyalara benziyorsun, bir mevzu çıkarsa seni çağırırım ve herkesi korkutursun,” dediğimde gülümseyeceğini sandım, dudağının kenarı anlık yukarı kıvrıldı ve sonra o kıvrım bozguna uğrayarak düzlüğe kavuştu. Yine de neşelendiğini hissettim. Gülümsedim. “Tabii kız babalarının da korkulu rüyası olursun. Tam serseri damat şekli.”

Girdap durdu, zaman yüzünde durdu, hikâyesi zamanın içinde akıp gitti ama Girdap, o hikâyeden bir adım gidemedi. Yüzünde hikâyesini gördüm. Kahverengi gözlerinden taşan o geçmiş, bakışları aniden bana döndüğünde artık bana ait bir hikâyeymiş gibi içinde hissetmeme neden oldu.

Gözlerimin içine öfkeyle mi baktı yoksa kırgınlıkla mı bilmiyordum, sadece içimde bir yerlerde derinden yukarı fırlayan o pişmanlığın boğazıma dek yükseldiğini hissettim. Dudakları bir şeyler için aralanmadı, sadece gözlerimin içine baktı ve birden bana sırtını dönüp kitapçının çıkışına doğru yürümeye başladı.

Tek kelime edemeden arkasından bakakaldım ama onu kırdığımı, bir şekilde onun hayatına ait bir domino taşını çektiğimi ve onu yeniden yıktığımı hissettim. 

Arkasından bakakaldığım o saniyelerde, rafın arkasından birinin, “Sen birazcık patavatsız olabilir misin, Tarçın?” diye sormasıyla irkildim ve o anda, rafın diğer ucundan biri eğildiği yerden doğrularak dik konuma geldi. Elinde tuttuğu mangayla bana bakan, yüzü dövmeli çocuktu; sanırım adı Ecevit’ti.

Koyu kahve, siyaha yakın gözleri gözlerime saplandığında, donuk suratında herhangi bir duyguya rastlayamadım. Gözlerim elinde tuttuğu manganın kapağına çevrildi, daha sonra bakışlarımı elimde duran mangaya indirdim ve ikimizin de aynı mangaları tutuyor olduğumuzu fark ettim.

“Sen bizi mi dinliyordun?” diye sordum çatık kaşlarla.

“Ha?” Şaşkına dönmüş bir şekilde kaşlarını kaldırdı. “Sadece mangaları kurcalıyordum.”

“Orada sessizce dinliyordun.”

Tekrardan, “Ha?” diye sordu. “Ben burada manga ararken rafın arkasına gelip çene çalmaya başlayan sizdiniz.”

Bir süre yüzünü izleyip, “Neden patavatsız dedin?” diye sordum. 

“Bazı şakalar, bazı insanları güldürmez, onların yarasını kanatır.” Gözleri anlık olarak elimde tuttuğum, onun elindekiyle aynı olan mangaya kaydı. Birkaç saniye mangaya baktıktan sonra gözlerini tekrar benim gözlerime yöneltti. “Ve sen, onun yarasını kanatacak bir şaka yaptın.”

Sessizliğin kanımın içinde bir hastalık gibi ilerlediği o ânı hatırlıyorum. Yüzü dövmeli çocuk, gözlerimin içine bakıyor, ben susuyor olmama rağmen sustuklarımı görüyordu sanki. Pişmanlık içime birdenbire değil, yavaşça çökmeye başladı ve o an emindim, gece bana uyku uyutmayacak kadar gürültülü bir vicdanla başa çıkmak zorunda kalacaktım.

Yüzü dövmeli çocuk, elinde mangayla dönüp gidiyordu ki birden durdu, omzunun üstünden bana baktı ve “O mangayı al, Tarçın,” dedi. “Pişman olmazsın.”

ZELİHA ÖZDAĞ

Şafak, göğün sınırlarını yakmaya devam etti.

Ayça, “Sence,” diyerek yeniden söze girdiğinde, Girdap’ın yüzü gözümün önündeydi, “ondan özür dilemeli miyim? Özür dilersem daha çok kafasına kakmış gibi olur muyum? Ya da neden özür diliyorsun, ne biliyorsun ki der mi? Yüzü dövmeli çocuk birden kafasını kaldırıp öyle deyince ne yapacağımı bilemedim.”

“Konuyu tamamen bilmediğin için özür dilemen garip olurdu.”

“Ama birine kötü hissettirmiş olma ihtimali bile midemi bulandırıyor,” dedi Ayça ikilemde kalmış bir hâlde. “Dövmeli yüzlü çocuk, öyle bir patavatsız dedi ki konuya tam olarak hâkim olmayışıma rağmen vicdanımın sesi hâlâ kulaklarımda çınlıyor.”

“Dövmeli yüzlü çocuğun adı Ecevit.”

“Ben dövmeli yüzlü çocuk diyeceğim,” diye homurdandı.

“Bence Girdap’a havuçlu kek yapabilirsin, tabii ki içine siyanür koymamak şartıyla,” dediğimde Ayça sırıtarak bana baktı.

“Yok kız, siyanürü Domestos Bakterisi sevgilin için saklıyorum.” Montunun önünü birleştirip derin bir nefes aldı. “Kekle çözülecek bir konudur umarım.”

“Konuyu bilmediğini düşündüğü için kekle çözebilirsin,” dedim. “Senin bu huyunu hep sevmişimdir.”

Turuncu kaşlarını kaldırıp bana yandan tedirgin bir bakış yolladı. “Hangi huyummuş o, domuşuk?”

“Merhametin, vicdanın,” dediğimde gözlerimin içine kayıtsızca bakmaya devam etti. “Ne zaman birini üzdüğünü hissetsen, uykularına savaş açarsın ve sonunda kelimeler kafanın içinde susamayacağın kadar gürültü yapmaya başlar.”

“İnsanlar genelde donuk olduğumu söyler, Zel.”

“Öyle görünmek suç değil. Seni tanıdığımdan beri hep böylesin. Hatırlıyor musun? Reyhan diye bir kız vardı, çok açık sözlü davrandığın ve doğruları söylediğin için onu üzdüğünü fark edip yine böyle geç saatte parkta almıştın soluğu. Üstelik Reyhan sana alınmamıştı bile çünkü senin yapının böyle olduğunu biliyordu. Sen aslında kocaman bir kalp taşıyorsun ve bunu saklamak için işte tam da böyle bakıyorsun.” Parmağımı iki kaşının ortasına bastırarak çatık kaşlarını gevşetmesini sağladım. Ona gülümsediğimde, o da bana içten bir gülümseme sundu.

Ayça, parmağımı tutup iki kaşının arasından uzaklaştırdıktan sonra başını omzuma yaslayıp burnunu çekerek, “Seni de uykundan ettim,” diye fısıldadı. “Zaten o elektrik direği adamla aranız kötü, bir de benim karın ağrımla uğraşıyorsun.”

Vicdan azabı içimde bıçak gibi dolanırken güç bela gülümseyip başımı onun başının üstüne yerleştirdim. “Dostlar ne hâlde olurlarsa olsunlar, birbirlerinin hâllerini önemserler,” diye fısıldadım. “Sen de karnın ağrırken benim karın ağrıma çok koştun.”

“İyi ol, Zeliha. Sen iyi olmayı o kadar çok hak ediyorsun ki…” diye fısıldadığında, çenemi başının üstüne bastırıp, parkın öteki ucundaki salıncaklara baktım. Ruhum ıssızdı, kelimeler sessizdi. “Neler yaşadın anlatmasan da bir şeylerin yaşandığını, kolay olmadığını, sussan da canının acıdığını bildim, hep hissettim. Gurur sana zarar veriyor diye düşündüğüm anlarda Gurur’a diktiğim gözlerim, ondan sana akan büyük bir aşk gördü, şefkat gördü, güzel olabilecek her duyguyu gördü. O yüzden sustum ve bekledim, iyileşmeni izledim. İyi ol lütfen, sen iyi olmayı çok hak ediyorsun. Siz birlikte olmayı çok hak ettiniz.”

Sussam da hiç söylemesem de onların bir şeyleri gördüklerini, hissettiklerini biliyordum ama bunu Ayça’nın ağzından bu kadar net ilk duyuşumdu. Cevap veremedim çünkü ne yalanlamak istiyordum ne de alenen bunu doğrulayabilirdim. Hissettikleri yeter de artardı, hissetmesi benim için büyük bir armağandı.

Bir süre yan yana, sessizlik içinde oturduk. Parktan ayrıldığımızda, binanın önüne gelene kadar okulda olup bitenlerden bahsettik, hocaları çekiştirdik ve eskiden olduğu gibi eğlendik. O gece yaşanmadan önce olduğum Zeliha’nın kalp atışlarını yeniden göğsümün derinliklerinde hissettiğim, maziye gülümseyen bir andı.

“Sen yine onun yanına mı geçeceksin?” diye sordu Ayça, eskiden evimin olduğu binanın girişinde durup bana baktı. “Sanırım öyle yapacaksın.”

İkilemde kalsam da “Evet,” dedim.

Gülümsedi. “Tamam o zaman. Sen binaya girene kadar burada durup bekleyeyim mi? Sen girince ben de girerim.”

“Yok yok, gir sen,” dedim gülümseyerek.

Ayça başını sallayıp kapıya doğru yürürken sırtımı ona döndüm, otomatik kapının açılırken çıkardığı sesi duyduğumda sokağın öteki ucuna doğru yürüyordum. Siteye girecekken, hızlı adımlarla bana doğru gelen kişiyi fark etmek bir an dehşete kapılmama neden oldu. Hiç beklemediğim bir anda beni dirseğimin altından kavrayıp kolumu sıkarak güvenlik kulübesinin arkasındaki duvara yasladığında, şaşkınlığım dudaklarımdan acıyla karışık bir inilti olup döküldü. Emsal’in, Gurur’unkine çok benzeyen ama bu benzerliğe rağmen onunkinde sadece gaddarlığı gördüğüm gözleri yüzüme bıçak gibi saplandığında kalbim yerinden çıkacakmış gibi çarpıyordu.

“Ne yaptığını sanıyorsun sen?” diye sorarken sesimde korku olmasa da yüreğim korkuyla sıkışmıştı. Beni duvara biraz daha bastırdığında, “Bırak!” dedim sertçe. “Senin derdin foyanı ortaya çıkarmaksa eğer sana gerek yok, bir çığlığıma bakar!”

“Kes o sesini, beni dinleyeceksin,” dedi yıkıcı bir sesle. Gözlerini bomboş sokakta gezdirdikten sonra yeniden bana baktı. Güvenlik kulübesinin arkasında kaldığımız için binaların kör noktasındaydık ama yoldan geçecek birinin ilgisini çekmememiz imkânsız olurdu. “İyi gidiyorsun ama yeterince iyi değilsin. Senden beklediğim daha sağlam bir performanstı. Etkin sandığımdan büyük, onu kukla gibi oynatabilirsin,” dedi aceleyle. Bir an içimdeki nefret kamçı gibi içimde şakıdı, izini de ben taşıdım, acısını da ben yaşadım.

“Senin derdin onu kukla gibi oynatmak. Benim tek bir derdim var, o da sevdiğim adamı senden korumak. Dediğini yaptım, beni rahat bırak artık.”

Gözlerini kısıp, “Şu an derdim başka,” dediğinde duraksayarak ona baktım. “Eylül mahvoldu. Bundan hoşlanmadım. Benim küçük kızım seni seviyor, abisiyle birlikte olmandan mutluluk duyuyor. Ve sizin ayrılığınız onu üzdü.”

Gözlerinin içine ne istediğini anlayamadığımı alenen gösteren bir ifadeyle baktığımda, “Eylül sizin barıştığınızı sanacak,” deyince, “Sen bizi kuklan mı sanıyorsun?” diye bağırdım öfkeyle.

Kolumu daha sert kavrayınca tenimdeki acı müthiş bir öfkeye dönüşerek damarlarımda alev misali akmaya başladı. “Bu dünyadaki hiçbir şey, kızımdan önemli değil,” dedi sert bir sesle. “Gurur’un seninle birlikte olduğunu görmek istiyorsa, öyle olacak.”

“Hiçbir şey olmamış gibi barışmamızı mı istiyorsun?”

“Hayır,” dedi. “Onunla hâlâ birlikteymişsiniz gibi yapacaksınız. Birlikte olmayacaksınız.”

O korkunç farkındalığın zihnime su damlaları gibi düşmeye başladığını hissettiğimde, gözlerimi Emsal’in iğrenç ruhunu gizlediği gözlerine dikmiştim.

“Eylül biraz bile umurunda değil,” dememle bakışları donuklaştı, şaşkınlık kirpiklerine karanlık gölgeler gibi çöktü. “Sadece bunun Gurur’un daha çok canını acıtacağını keşfettin. Sen elimi Gurur’un göğsüne sokup içini deşeyim istiyorsun. Birlikte gibi davranalım ama birlikte olamayalım, onun gözünün önünde kalayım, ona sonsuz ızdırap vereyim, aklını karıştırayım ve canını acıtayım istiyorsun. Bırak şu kızını düşünen baba ayaklarını. Senin gibi canavarlar, sadece kendilerini düşünürler.”

“Vay canına,” diye fısıldayıp yüzünü yüzüme yaklaştırdığı anda nefesimi tuttum. Çılgınlığın gözlerine çizdiği parıltıları izlemek midemi bulandırdı. “Uzun zamandır beni bu kadar çıplak gören birine rastlamamıştım.”

Gergin bir şekilde başımı duvara bastırıp, tedirginlikle, “Korkunçsun,” diye mırıldandım.

“Kesinlikle,” derken delirmiş gibi gülümseyerek başını salladı. “Kesinlikle ben senin görüp görebileceğin en korkunç şeyim.”

“Kendini bilmen güzel.” Dudaklarıma kirli bir gülümseme yerleştirdim. “Evet, sen bir şeysin. Bir insan değil, bir paçavra.”

Emsal’in gözlerinde öfkeyi de gördüm, tatmin duygusunu da. Bunun onu neden tatmin ettiğiyle ilgili net bir fikrim yoktu, bir insanı korkunç olmak, insandan sayılmamak, canavar olarak adlandırılmamak nasıl tatmin eder, keyiflendirirdi? Onu keyiflendiriyordu bu durum.

“Neyi merak ediyorum, biliyor musun?” diye sorduğumda, bunu gerçekten merak ettiğini o korkunç gözlerinde gördüm. “Senin gibi bir pisliğin kanını nasıl bu kadar berrak taşıyan üç çocuğun oldu?” Bir an sorduğum sorunun onu gerçekten şaşırttığını gördüm. “Senin gibi bir herifin nasıl oldu da Gurur gibi, taşıdığı adı yaşatan bir oğlu oldu?”

Tükürür gibi sorduğum bu sorunun, gözlerindeki şaşkınlığı sildiğini gördüm, o şaşkınlık yerini usulca karanlığa bıraktı. “Zeliha,” dedi adımın üstüne basa basa. “Unutma ki bir canavarın dünyaya taşıdığı her parçası ona aittir, onun gölgesidir, odur. Gurur’a tüm kalbinle inanıp güvenirken onun bir zamanlar bir katil olduğunu düşündüğünü, ondan korktuğunu, hatta tiksindiğini unutuyorsun. Oysa eminim o kalbinde bir yerlerde ve zihninde hâlâ senin ona korkuyla bakan gözlerini taşıyor. Sen bir zamanlar ona canavar olduğunu haykıran kadınken şimdi karşıma geçmiş bana onu savunuyorsun. Unutma, uygun şartlar sağlandığında herkes biraz canavardır.”

“Ben onu tanıyarak onun mükemmel yanlarını keşfettim, senin canavar yanın ise seninle yıllarını geçiren insanların sende gördüğü, bildiği yanındı. Düşünsene, yıllar boyunca bir arada olduğun hiç kimse tarafından sevilmedin. Hiç kimse o aslında böyle biriymiş diyemedi senin için çünkü sen tam da en başta düşündükleri gibi biriydin. Gurur mutlu olmalı çünkü onu tanıyan herkes, onun ne kadar mükemmel olduğu gerçeğiyle yüzleşiyor. Senin aksine.”

“Ona bu kadar âşıksın demek,” diyerek geri çekilip gözlerimin içine dikkatle baktı. “Büyük kayıp. Senin gibi dişli bir kadın, onun gibi hâlâ içinde büyütemediği, korkak bir çocuk taşıyan o adamla olmamalıydı.”

“Ben senin hiç çocuk olamayan oğlunun içindeki insanlığa âşığım.” Parmağımı sertçe onun göğsüne bastırıp onu itekledim. “Gurur senin en az yüz gömlek üstün.”

Emsal bir adım geri çekilince parmağım havada kaldı. Aramızda düşmanlık dolu bir bakışma uzadı ama sonunda derin bir nefes aldı ve “Söylediğimi yap,” dedi. “İnsanlara barışmışsınız gibi gösterin. Bunu ona sen teklif et. Şu yaşlı anneannen midir babaannen midir nedir, onun çok üzüleceğini, Eylül’ün de üzüldüğünü, bir süre böyle devam ettirip insanları yavaşça ayrılığınıza hazırlayacağınızı falan söyle. Konu Eylül olunca hemen tamam der zaten.”

“Ya bunu yapmazsam?”

Emsal’in gözleri kısıldı. “O zaman yaratacağım kaosun başrollerinden biri olmaya hazır ol.”

Derin bir nefes alıp, “Bunun bir parçası olmak istemiyorum artık,” dedim.

“Olacaksın, Zeliha. Ben senden ne olmanı istersem, bu süreçte sen tam da o şey olacaksın.” Birkaç kalp atışı sonrasında Emsal, “Söylediğimi yap, yoksa kaos kaçınılmaz olacak,” diyerek sırtını bana döndü. Sırtı bana dönük hâlde birkaç saniye durduktan sonra, “Zeliha,” diye tekrardan cümleye girdi. “Ben de bir zamanlar başka bir yol var mı, daha farklı bir adam olabilir miyim diye düşünmüştüm.” İçime çöken huzursuzluğun içimden taşarak tüm bedenimi kapladığını hissettim. “Evlendim, bu işleri tamamen çığırından çıkardı ve evlendikten sonra, bir kadını sevdiğimi düşündükten sonra, iyileşmedim, her şey daha da karman çorman oldu ve içimde yeni bir ben doğdu. Çocuklarım olduğunda fikirlerim değişir, kalbim yumuşar, zarım incelir sandım ama bu olmadı. İçimde günbegün büyüyen bir hırsla yavaşça kendimi ve kendi ateşimle çevremdeki insanları yaktım. Bir insanın ne kadar gaddarlaşabileceğinin, iyileşmenin ne kadar sahte olduğunun kanıtını görmek istiyorsan bana bakabilirsin. Evlilik de aşk da bir çocuğu sevmeye çalışmak da hiçbiri beni kurtarmadı. Bazı insanlar böyledir, kötü bir mayaya bulanık su dökersen, elde edeceğin hamurdan iyi bir ekmek yapamazsın. Benim mayamla, benim suyumla yoğurulmuş bir hamuru önüne almış, ondan iyi bir ekmek olur sanıyorsun ama unutma, Gurur benim oğlum.”

“Kötülüğüne nedenler biçmeye çalışmak yerine kendini kabullen. Dünyaya bıraktığın her parça kötü sanıyorsun ama o parçalar sadece sana ait değil. Ne Gurur sana ait ne de diğer çocukların. Sen tek başınasın ve kendinden sorumlusun. Sen kötülüğü kendin seçtin. Dönüp onlara baktığında, senin tam tersin olduklarını hiç mi göremedin?”

“Sana daha fazla laf anlatmaya çalışmayacağım, çocuk. İnsanların iyi yanlarını keşfetmeye çalıştığın sürece, onların sadece iyi yanlarını görmeye başlarsın. Karanlığı görmeyi reddeden biri için ışıklar hiçbir zaman sönmez.”

Emsal’in ensesine bakarken sertçe yutkunup kaşlarımı çattım. Kendini inandırdığı her şey, karşısındakilerin de inandıklarına dönüşsün istiyordu. Ben, Gurur’un dipsiz, karanlık gecelerinden çıkan kadındım, onun sabahını da biliyordum, şafağını da biliyordum. Ben Gurur’u ondan daha iyi tanıyordum.

“Sana söylenenleri yap,” diyerek ellerini paltosunun ceplerine soktu ve adımları karanlığın içine hızlı bir şekilde düşmeye başladı.

“Ölümün senin kurtuluşun olurdu,” diye fısıldadım beni bıraktığı yalnızlığın içinde. “Sen ölümden daha karanlık bir sonu hak ediyorsun, Emsal.”

Bir süre hareket etmeden beni bıraktığı yerde bekledim. Duruşumu nihayet dikleştirebildiğimde bacaklarımdaki derman çekilmişti, bir adım atsam yıkılacakmış gibi hissediyordum. Tüm bu olup bitenler, bir süre öncesine kadar normal bir hayat yaşayan biri için çok zordu. Bazen tükenmenin bir adım gerisinde hissediyordum, o adımı atsam kendi içimde ve dışımda yanan her şeyin ortasında öylece küle dönüp kaybolacaktım sanki.

Siteye girdiğim anda, güvenlik kulübesinin içinde oturan adamın bakışları beni buldu. Beni tanıdığı için yüzüne samimi bir gülümseme yayıldı ve onu gücendirmemek için her ne kadar hâlsizlik tenime ölüm gibi çökmüş olsa da ben de ona gülümsedim.

Eve ulaşana kadar boşlukta gibiydim ama evin içine girdiğim ve onun eve yayılan parfümünün kokusunu soluduğum an gevşedim. Üst kattan alt kata kadar gelen su sesinden anladığım kadarıyla çoktan uyanmıştı. Olup biteni, Emsal’in yeni planını ona anlatmadan önce, ona bir kahvaltı hazırlama isteğiyle mutfağa yöneldim.

Ben kahvaltıyı hazırladığımda Gurur çoktan alt kata inmişti. Üzerinde yuvarlak yaka, yeşil asker tişörtü, altında kamuflajla mutfağa girdiğinde tezgâhın önünde durmuş, tabağa kızarttığım patatesleri koyuyordum. Dudaklarına anlık şefkat dolu bir gülümseme yerleşti, ardından büyük kollarını belime sarıp boynumu öperek, “Ne o?” diye sordu alayla. “Karım olma düşüncesine adapte mi ettin kendini iyice? Sabahın köründe kahvaltı hazırlamalar falan.” Burnundan sert bir nefes vererek güldü. “Patates bile kızartmışsın. Sabahları kızarmış patatesi annem yapıyor onu ziyarete gittiğimde,” deyince içimi bir şeyin burktuğunu hissettim. “Severim,” diye mırıldandı.

Beni kendine doğru çevirdiğinde kollarımı kaldırıp onun boynuna sardım. Kahvaltı hazırlarken kazağımın kollarını sıvadığımı, onun gözleri tek bir anlığına dirseğimin iç kısmına kaydığında hatırladım. Bakışlarım onun gözlerini takip ederek dirseğimin iç kısmına dokunduğunda, şaşkınlık gözlerimi hızla esir aldı. Dirseğimin iç kısmı morarmıştı. Gurur’a baktığımda öfkenin hızla çehresini sardığını gördüm, bakışlarını bana çevirip ne olduğunu öğrenmek isteyen gözleriyle gözlerime baktığında afallamış hissediyordum.

“Bu ne?” diye sorup kollarını belimden çekerek bileğimi yakaladı, elimi ensesinden çekerek kazağımın kolunu biraz daha yukarı sıyırdı ve dirseğimin iç kısmına yayılmış morluğa baktı. “Bu ne?” diye sordu bir kez daha, bu kez sesi buzdan daha soğuk, ateşten daha sıcaktı; sesi felaketi müjdeleyen ayak sesleri gibiydi. Gözlerimde her şeyi görmüş gibi, “Bunu sana o amına koyduğumun evladı mı yaptı?” diye sordu kükrer gibi.

Sakince, “Anlatacağım,” dediğimde gözlerindeki öfke daha da büyüdü.

“Hangi ara yapabildi bunu? Sizi tek bir an yalnız bırakmadım.” Aniden geri çekilip kapıya yönelirken, “Amına koyacağım onun!” diye bağırdı.

Arkasından gidip mutfağın kapısının önüne geçerek onu durdurdum. “Sakin olur musun?” diye sordum yine aynı sakinliği koruyarak. “Geç şuraya, kahvaltı yaparken konuşalım.”

“Başlarım kahvaltısına,” dedi hırlar gibi.

“Gurur,” dedim kelimelerin üstüne basa basa. “Geç şu masaya.”

“Bunu sana nasıl yaptı?” diye sordu gözlerini gözlerime saplayarak. Ne bir adım geri gidiyordu ne de gözlerini gözlerimden çekiyordu.

“Anlatacağım dedim sana değil mi?” Sinirlerim boşalmak üzereydi, gözlerine öfkeyle baktığımda bir anlığına duraksadı. “Gurur, ben bunu senden saklayacak değildim zaten. Senden her şeyi saklarmışım gibi bakma bana. Kahvaltı hazırladım, oturup bir şeyler yiyelim, bir anlığına her şeyi kapı dışarı edelim istedim. Sonrasında kursağımızda kalacağını bile bile sana bir şeyler anlatacaktım zaten. Otur şu masaya.”

Dişlerini sıktı, dilini yanağının içinde gezdirirken bir bana, bir dirseğimin içindeki morluğa bakıyordu. Gergin bir şekilde kazağımın kumaşını aşağı çekiştirip morluğu kapattıktan sonra elimi kaldırıp masayı işaret ettim. “Hadi.”

Gurur burnundan sert bir nefes verdi, gözlerini sıkıca yumduğunda bunun kendisiyle arasında geçen kanlı bir savaşın yansıması olduğunu biliyordum. Gözlerini açıp tekrar bana baktığında hâlâ öfkeli görünüyordu ama yine de söylediğimi yerine getirdi, masaya dönüp kendine bir sandalye çekerek oturdu.

Karanlık bir gökyüzü gibi beni altına alan bakışlarından kaçamadım. Karşısına otururken niyetim onu sakinleştirmek değildi, niyetim onu olabilecek her şeye hazırlamaktı. “Şafağa doğru Ayça mesaj attı,” dediğimde bakışlarındaki dikkat, tenimin üzerindeki deriyi sıyıracak kadar keskindi. “Birlikte dışarıda oturduk. Siteye girecekken onu gördüm, beni kenara çekti.”

“Onu gördün, seni kenara çekti?” dedi sorar gibi. Gözleri yeniden dirseğimin içine kaydı ama kumaş orayı kapattığından bir şey göremedi. “Sana dokundu, üzerine canını yakıp sana iz bıraktı,” dedi hiddetle. “Onun canını almak farz oldu. Bu ilk değil. Seni kaçırdı, canını acıttı, korkuttu, sana bunları yapamaz. Kimse benim sevgilime bunu yapamaz.” Oturduğu yerden kalkıyordu ki bileğini kavrayıp onu durdurdum. Kafamı kaldırıp gözlerimi gözlerine diktiğimde bir anlığına durdu.

“Gurur,” dedim çatık kaşlarla. “Şu an ona saldırabilecek pozisyonda değiliz. Ne konuşmuştuk? Şimdilik onu her şeyi kazandığına inandıracaktık, değil mi?”

Aniden masaya doğru eğildi, yüzlerimiz birbirinin sınırlarına girdiğinde, “Senin canını kimse yakamaz,” dedi. “Kimse sana dokunamaz.”

“Kırmızı görmüş boğa gibi burnundan nefes verip durma. Her şeyin bir sırası var. Bunu bana öğreten sen değil miydin?”

“Sırasını sikerler,” dediğinde bileğini daha sert kavradım.

“Eylül’ü kullanmak istiyor.”

“Ne?”

“Sana daha fazla işkence edebilmek adına, Eylül’ü kullanmak istiyor. Eylül’ün ayrılığımızdan çok etkilendiğini, insanlara barıştığımızı söylememiz gerektiğini söyledi. İnsanları barışmışsınız gibi kandırın diyor yani. Bunun nedeni apaçık ortada, seninle beni yan yana tutacak ki sana daha fazla acı verecek.”

“Senin benim yanımda olman, benim için sadece ödül olur. Bilmiyor muymuş bunu?”

“Ayrıyken ödül olmaz,” dediğimde gözlerini kıstı.

“Sen benim karşıma düşmanım olarak geçsen, ben yine seninle göz göze geldim diye ödül almış bir it gibi hissederim amına koyayım, bunu bilmiyor musun? Hadi o amın evladı bilmiyor, sen bilmiyor musun?”

“Demek ki o bilmiyormuş,” diye mırıldandığımda çenemi tutup başımı havaya kaldırdı ve bana daha derin baktı.

“İşime gelir herkese barıştığımızı duyurmak biliyor musun? Böylece bu evden çıkıp gitmek zorunda da olmazsın. İki adım uzağımda olmana rağmen tüm gece ne yapıyor acaba diye kafayı yemek zorunda da kalmam.”

“Oturup bir şeyler ye,” dedim çenemi parmaklarının arasından kurtararak. “Senin için hazırladım o kadar.”

“Senin benim için bir şeyler hazırlayan parmaklarını yerim ulan,” dedi. “Ama önceliğim gırtlağım değil benim. Sensin.” Geri çekilince duraksayarak ona baktım. Mutfaktan çıktı, bir an nereye gittiği konusunda küçük bir panik yaşasam da elinde bir poşetle içeri girince o panik yerini sakinliğe devretti. Poşeti masanın üzerine koyup sandalyesini sürükleyerek benim sandalyemin yanına çekti. “Ver bakalım kolunu,” diyerek poşeti açarken gözlerimin içine bakıyordu.

Kumaşı yukarı sıyırıp dirseğimin iç kısmını açarak ona uzattım. Kremin kapağını açıp buzdan soğuk jeli dirseğimin içine sıkınca ürpererek geri çekilmeye çalıştım. “Hay sikeyim,” diye mırıldanıp parmaklarını jelin üzerine bastırarak jeli tenimde ısıtmaya başladı. “Üşüdün değil mi öyle aniden sıkınca? Kafamı sikeyim.”

“Sorun yok,” dediğimde gözleri dudaklarıma dokundu.

Bakışları yeniden dirseğimin iç kısmına inerken, “Özür dilerim,” dedi.

“Neden özür diliyorsun ki?”

“Benim yüzümden bir sürü şeye maruz kalıyorsun. Bir şey de yapamıyorum. Gidip kafasına sıkamıyorum, hayatını sikemiyorum, bu morarıklığın hesabını ona sorup canına okuyamıyorum.”

“Senin bir suçun yok ki. Onun gibi birinin varlığının suçlusu sen değilsin.” Gülümseyip diğer elimi kaldırdım, onun kumral saçlarına avucumu bastırdığımda gözleri tekrardan gözlerime tutundu. O dirseğimin iç kısmına hafifçe jel sürerken ben onun saçlarını okşadım ve bu süre zarfında gözlerimiz tek bir an olsun birbirlerinden ayrılmadı.

“Sana yemin ediyorum, ant içiyorum,” demeden hemen öncesinde bana sokuldu, parmağı hâlâ dirseğimin iç kısmında duruyordu. Başını iki göğsümün arasına bastırdı ve gözlerini yumduğunu hissettim. “Bunun hesabını öyle bir soracağım ki. Bu morluk silinip gidecek, iki güne izi kalmayacak ama o, senin tenine parmaklarını bastırmanın hesabını öyle bir ödeyecek ki bir ömür izini taşıyacak.”

Dudaklarımı kumral saçlarına bastırıp bir süre bekledikten sonra geri çekilip, “Patatesler soğuyacak,” dedim. “Bak ararım, seni Şebnem teyzeye şikâyet ederim. Oğlun kahvaltı yapmadan evden çıkıyor derim.”

“He,” diyerek geri çekilip bana baktı. “Annemi arayacaksın, beni şikâyet edeceksin, he?”

“Ararım,” dedim çenemi havaya dikerek.

“Utancından felç geçirirsin, kimi yiyorsun sen?” Sırıttı. “Hem teyze deme, teyze anne yarısıdır, benim annem tam anne olmak istiyor belki Allah Allah…”

Gözlerimi kaçırıp, “Çok adisin,” dediğimde gülerek cebinden telefonunu çıkardı ve “Hadi arayalım Şebnem teyzeni,” dedi.

Panikle, “Ne? Bu saatte mi? Saçmalama!” diye bağırdığımda sırıtışı daha da büyüdü.

“O bu saatlerde uyanır. Namazını kılar, evleri havalandırır, Türk kahvesi yapıp oturur ve radyo dinler pencerenin önünde,” dedi.

“Yine de arayacak mısın?” Bileklerini sıkıca kavradığımda başını geriye atarak kahkaha attı. “Ay, hayır, beni kandırıyorsun şu an. Arayacağından değil, değil mi?”

Aniden arama tuşuna basınca gözlerim irice açıldı. Hoparlörü açtı ve telefon çalmaya başladığında hâlâ onun bileğini sıkıca tutuyor, kocaman olmuş gözlerle ona bakıyordum. Bir iki çalışın ardından telefon aniden açıldı ve bir gülme sesinin ardından narin, güzel bir kadın sesi etrafa yayıldı.

“Canım benim,” dedi hattın öteki ucundaki ses. “Uyanmışsın annem,” diye devam etti o narin, güzel ses.

“Uyandım annem,” dedi Gurur gözlerini gözlerime dikerek. “Gelinin kahvaltı hazırlamış bana.” Bir an ağzım kocaman aralandı, Gurur gülmemek için dudaklarını birbirine bastırınca burun delikleri genişledi.

“Sana inanamıyorum,” dedim sadece dudaklarımı oynatarak. “Öldüreceğim seni.”

Keyif dolu bir kıkırtı sesi hoparlörden yayılarak tüm mutfağa dolduğunda gözlerimi telefona indirdim. “Bu saatte kalkıp kahvaltı mı hazırlamış? Kurban olurum ona,” dedi annesi, bir an şaşkınlıkla gözlerimi kırpıştırdım. “Ellerine sağlık canımın.”

“Kızdırdım onu biraz anne,” dedi Gurur gözlerini yüzüme dikerek. “Seni arayıp Şebnem teyzeme şikâyet edeceğim dedi, kahvaltı yapmadan çıkıyormuşum evden.”

“Şebnem teyzesi kurban olsun,” dedi Şebnem teyze telefonun öteki ucunda neşeli neşeli gülerek. “Arasın, niye aramıyor beni? Hem sen kahvaltı etmeden mi çıkıyorsun evden?”

“O bana kahvaltı hazırlar da ben kahvaltı yapmadan çıkar mıyım?” diye sordu Gurur, tekrar göz göze geldik, bu kez alaydan uzak, ciddi gözlerle bakıyordu bana.

“Yanında mı şu an? Ver sesini duyayım bir,” dedi Şebnem teyze, gözlerim yuvalarından çıkacak gibi irileşirken ellerimi Gurur’un bileğinden çekerek iki yana sallamaya başladım.

Gurur sırıtarak, “Hoparlöre aldım annem, duyuyor şu an seni,” dediğinde gerçekten tansiyonumun düştüğünü hissettim.

“Ayy,” dedi hattın öteki ucundaki ses heyecanla. “Baştan söylesene be oğlum.” Bir süre sustuktan sonra, “Zeliş,” dedi ve şaşkınlık tekrar tüm hücrelerimi ateş gibi sardı.

Boğazımı temizleyip, “Şebnem teyze,” dediğimde Gurur’un dudaklarında şefkatli bir tebessüm oluştu.

“Güzelim, nasılsın?” diye sordu bana sevecen bir şekilde. “Üzüyor mu o hayta oğlan seni?”

“Anne, ben de duyuyorum he,” dedi Gurur.

“Sus, kızımla aramıza girme,” diye söylendi Şebnem teyze.

“İyiyim, çok teşekkür ederim, siz nasılsınız?” diye sorarken heyecanla karışık başka bir duygu midemi bulandırıyordu. Utanç mıydı neydi bilmiyordum ama elim ayağım çekilmişti. “Üzmüyor beni hiç.”

“Üzmez, o sana kıyamaz hiç. Ben de iyiyim güzelim benim, çok şükür.” Biraz bekledi. “Böyle telefondan tanışmak istemezdim ben de ama vallahi çok merak ediyordum seni, sesini. Gurur bir fotoğrafını yollamıştı. Maşallah, kırk bir kere maşallah, pek güzelsin, Allah seni kanlı canlı karşımda görmeyi de nasip eder inşallah.”

Yüzümün artık bordo renginde olduğuna emindim. O kadar sıcak kanlı, enerjisi yüksek bir kadındı ki hayret etmiştim. Yaşadığı kötü hayata, ruhuna sinmiş izlere rağmen sıcaklığı insana kendini yuvasında gibi hissediyordu. Onu görmeden, hattın öteki ucundan gelen narin sesini duyarak bile böyle hissedebilirdiniz.

“Isparta’ya gelmeyi planlıyor musunuz?” diye sorduğumda, “Hiç ummadığınız anda kalkıp geleceğim,” dedi gülerek. “Siz de gelin ama.”

Ne diyeceğimi bilemeyerek Gurur’a baktığımda, Gurur, “Geliriz,” dedi.

“Tutmayayım ben sizi, kahvaltınızı edin,” dedi Şebnem teyze neşeli bir sesle. “Kızımı da üzme, uzun bacaklarını çıra diye yakarım senin.” Elimde olmadan güldüğümde Şebnem teyzenin de güldüğünü duydum. “Zeliş, seni tanıdığıma çok mutlu oldum. Telefon numaramı kaydet, konuşalım, olur mu? Kendine iyi bak.”

“Ben de çok memnun oldum,” dedim gülümseyerek. “Kaydedeceğim efendim, siz de kendinize iyi bakın lütfen.”

“Sizli bizli konuşma canımın içi,” dedi Şebnem teyze gülerek.

“Annem, ararım yine seni ben,” dedi Gurur. Gülerek gözlerimin içine baktı. “Görüşürüz.”

Telefonu kapattığı an, avucumun iç kısmıyla omzuna vurup, “Yaptığın düpedüz adilikti,” dedim homurdanarak.

“Dur bir bakayım nabzına,” diyerek parmağını boynuma bastırıp güldü. “180, bayılacaksın şimdi, sakinleş…”

Eline vurup ittiğimde hâlâ gülüyordu. “Hiç de komik değil. Kadın muhtemelen salak olduğumu düşünüyor.”

“Kızım niye salak olduğunu düşünsün? Asıl evladını salak olarak görüyordur kadın. Çünkü salak ettin beni.”

Gözlerimi devirerek oturup tabağıma yiyecek doldurmaya başladığımda, sandalyesini eski yerine sürükleyip karşıma oturdu. Birlikte sessizce kahvaltı yaptık. Masayı toplamama yardım etti, tabaktaki kalıntıları birlikte çöpe boşalttık ve yine birlikte bulaşıkları makineye dizdik.

Evden çıkmadan önce dirseğimin içini öpüp gözlerime baktı ama bir şey söylemedi. Evden çıktığında, yalnızlık beni yine düşüncelerin içine sürüklese de artık eskisi kadar çökmüş hissetmiyordum. Emsal, kaosu yaratacak olan kişinin kendisi olduğunu sanıyordu muhtemelen ama bilmediği bir şey vardı, biz asıl kaosu başlatmak üzereydik.

⛓️

“Ben size ne dedim?” diye sordu Devran dişlerinin arasındaki kürdanı çevirirken. “Ben size bunlar ayrılmadı demedim mi? Dedim. Teşekkür ederim, övgülerinizi daha sonra kabul edeceğim.”

Bir süre Devran’ın keyiften dört köşe olan suratına boş boş baktım. Televizyonda akşam haberlerini veriyorlardı, haberleri sunan spiker ruhsuz bir sesle karşısındaki ekranda hareket eden metni okuduğu sırada odanın büyük kapısı sertçe açıldı ve Yener yere düştü. 

Adnan’ın sesini duydum. Şöyle diyordu: “Ulan seni Allah’ın doksan dokuz ismiyle döveceğim!”

Yener’in arkasından Adnan da içeri girdi ve tam elini kaldırıyorken gözlerini kaldırıp, masanın öteki ucunda dehşetle onlara bakan bana baktı. Yener ellerini yüzüne siper etmiş kendini darbeden koruyordu, Adnan’ın bana kitlendiğini fark edince bir an ellerini yüzünden çekip, yattığı yerden yavaşça bana doğru baktı.

“Zeliha, seni her başım dara düştüğünde Yüce Rabbim gönderiyor olabilir mi ya?” diye sordu Yener hayretler içinde.

“Zeliha, özür dileyerek ve artık ailemizden bir parça olduğunu varsayarak, rica etsem şu köpeği dövmeye devam edebilir miyim?” diye sordu Adnan ciddiyetle.

“Zeliha, kurbanın olayım kurtar beni, öldürecek beni, dozer gibi üzerimden geçecek. Ben küçücük kaldım bunun altında görmüyor musun?”

Oturduğum yerden kalkıp, “Adnan, sana hiç yakıştıramadım doğrusu,” dediğimde Adnan elini indirip bana mahzun bir bakış attı. “Hiç şiddet yanlısı birisi olduğuna da inanmak istemiyordum ama ne istiyorsun el kadar komandodan?”

Yener, “Ha?” diye sordu önce, sonra da “Evet,” diyerek Adnan’a döndü. “Ne istiyorsun el kadar komandodan ya?”

“Yazık değil mi?” diye sorarak elimi Yener’e uzattığımda, Adnan utanmış gibi başını önüne eğdi. “Senin dengin bile değil. Fiziksel olarak ona mı yetiyor gücün?”

“Evet, bana mı yetiyor gücün?” diye sordu Yener olayı dramatize ederek elimi tutup ayağa kalkarken.

Adnan, “Ama Zeliş,” dedi çekingen bir sesle. “Ranzamın tavanına ayıp bir fotoğraf yapıştırmış.”

“Ne yapıştırdın?” diye sordum Yener’e dönerek.

“Bir şey yapıştırmadım ya.”

“Yalan atma, satılık,” diye homurdandı Adnan. “Söylesene ne yapıştırdığını. Benim terbiyem müsaade etmiyor.”

“Senin terbiye de attığım porno linklerine tıklamaya müsaade ediyor sadece ha,” dedi Yener, Adnan tam ona tekrar saldırıyordu ki aralarına girip Adnan’a kınayıcı bir bakış attım, Adnan yine başını önüne eğdi. 

“Gördün mü, Zeliha?” diye sordu Yener arkama saklanıp, omzumun üstünden Adnan’a korkarak bakarken. “Hep böyle yapıyor bana. Saldırıyor hep.”

“Söylesene lan ranzamın tavanına ne yapıştırdığını!”

“Penis küçültme reklam afişini çıktı alıp yapıştırdıysam bu senin egonu tatmin etmeliydi hayvan!” diye bağırdı Yener ve o an, odanın öteki ucunda sakince dosyaları inceleyen Muşta’nın başı usulca havaya kalktı. Muşta’nın gözleri bize çevrildiğinde, Yener, “Bu da mı buradaydı ya? Ama olan hep mi bana oluyor ya?” diye sordu mırlar gibi.

“Siz iyice zıvanadan çıktınız,” dedi Muşta, çivit mavisi gözlerini tek bir an olsun bizden ayırmadan. 

Bir adım geri çekilip, “Beyler, size dedi,” diye mırıldandığımda, Gurur sırtı duvara yaslı hâlde kollarını göğsünün üzerinde toplamış sırıtarak beni izliyordu.

“Zeliha’nın bizi dolar karşısında güçsüzleşen lira gibi bir köşeye atması benim ruhumu incitti az önce,” dedi Yener sessizce.

Adnan, “Bu beni bile yaraladı,” dediğinde onlara yandan bir bakış attım. “Demir elli kuruş gibi hissettim kendimi.”

“Maliyetin varlığından daha pahalı,” dedi Yener.

“Hiç kusura bakmayın, sizi severim ama sizin için kendimi ateşe atmam.”

“Boş verin şimdi Zeliha’nın size ettiği ihaneti,” dedi Devran oturduğu yerde daha da keyifle yayılarak. “Bu ikisi barışmış. Zaten hiç ayrılmamışlardı bence ama neyse.”

Yener, “Harbi mi lan?” diye sordu heyecanla.

“Bunun böyle olacağını biliyorduk zaten,” dedi Adnan. “Çok uzun süre ayrı kalamazlardı. Sizin adınıza çok sevindim.”

“Ee, bunu kutluyor muyuz o zaman?” diye soran kişi Ecevit’ti, bakışlarımı ona çevirdiğimde önündeki dizüstü bilgisayarın kapağını indirip bakışlarını Gurur’a çevirdi. “Shot atmıyoruz bayağıdır.”

“İyi fikir,” dedi Yener parmağıyla Gurur’u işaret ederek. “Tekilalar benden. Toplanalım, takılalım.” Gözlerini bana çevirdi. “Kızları da çağırırsın.”

Kızları çağırırsın derken o kızlardan kastı nedense sadece Simge’ymiş gibi geliyordu.

“Yapalım,” dedi Gurur, bakışlarımız birleşti. “Ne dersin? Kızlar ister mi?”

“İsterler. Uzun zamandır içmiyoruz zaten.”

“O zaman bizim evde toplanırız.”

Bu durumu daha gerçekçi yapabilirdi. Barışmamızın kutlandığını düşünecek olan Emsal’in, amacına ulaştığı için keyifleneceğine bile emindim. Bir süre evdeki toplanma hakkında konuştular. Sonunda toplantı odasından çıktığımda Gurur hâlâ o odadaydı ama Girdap da benimle birlikte çıkmıştı. Koridorda ilerlediğimiz sırada sırt çantamdan Ayça’nın onun için yaptığı kekin içinde olduğu kabı çıkarıp ona uzattım.

Şaşırarak, “Bu ne?” diye sordu.

“Ayça’dan küçük bir özür hediyesi.”

“Özür mü? Ne özrü?”

“O da ne için özür dilediğini bilmiyor ama seni kırdığını hissetmiş. O böyledir.” Gülümseyerek kabı salladım. “Kabul etmeyecek misin? Etmeyeceksen, bir boğa burcu olarak seve seve senin yerine mideye indiririm.”

Girdap içten bir gülümsemeyle bana bakıp, “Ben çok iştahlı biri değilimdir,” dedi ama yine de kek kabını elimden aldı. “Birlikte yiyelim, olur mu?”

“Olur.”

“Bahçeye inelim hadi,” diyerek çenesiyle koridoru işaret etti ve birlikte bahçeye indik.

Cam bahçedeki masaya oturduğumuzda sessizliği dikkatimden kaçmamıştı. Kabı açıp içinden bir dilim kek aldıktan sonra, “Umarım içine siyanür koymamıştır ya,” diye alay edince kıkırdadım.

“Yok, bunu Gurur için planlıyor, rahat ol.”

Kaşlarını kaldırıp, “Çok rahatladım,” dedi.

“Ayça henüz anlamasa da ben anlıyorum, tam olarak kalbini açamasan da kalbini görebiliyorum.” Bir dilim kek alıp gözlerimi onun kahverengi gözlerine sabitledim. “Son zamanlarda daha durgunsun. Kozanı yırtıp çıkacağına o kadar inandık ki sana zaman tanımak bize daha kolay geldi ama sen gün geçtikçe o kozanın etrafını daha sağlam zarlarla örüyorsun sanki.”

Bir süre sustu. Kekten bir ısırık alıp ağır ağır çiğnedi, yuttu ve kafasını kaldırıp bana baktı. “Denedim,” dedi. “Onu unutmayı yemin ederim denedim.”

“Bence ona tutunuyorsun. Anılarınıza, birlikte olduğunuz anlara, onunla ilgili her şeye tutunuyorsun. Onu unutmayı denedin belki ama istemedin. Sen onu unutmak istemiyorsun.”

“Onu unutmayı nasıl isterim, Zeliha? Aklını mı kaçırdın? Onu unutursam yaşamın anlamını unutmuş olurum. Onu unutursam, işte o zaman gerçekten ölmüş olurum. Yaşadığımı, nefes aldığımı, kalbimin attığını hissettiren tek şey onun varlığı. Onu unuttuğum gün ben bunları da kaybedeceğimi biliyorum.” 

Yuttuğu lokma boğazında ateşe dönmüş gibi kaşlarını çatıp, bakışlarını bahçenin köşesindeki boşluğa çevirdi. 

“Onun peşinden koşacak yüzüm yok, artık onun hayatına dahil olamam, onu kovalayamam, bana uzatmayıp benden sakladığı elini tutamam, ben bir daha onun hayatında bir zamanlar sevdiği Girdap olamam ama onu da unutamam. Hayatına saygısızlık edemem, kararına saygısızlık edemem, evliliğine saygısızlık edemem ama unutamam onu. Onu unutmak saygısızlık etmenin ta kendisiyse bile, ben saygısız olmayı da kabul ediyorum ama onu unutamam.”

“Geri dönüşü olmayacak bir yola girdiğinizi düşünüyorsun,” dediğimde başını sallayarak bu cümleyi onayladı. “Peki sen geri dönüşü olmadığına inandığın o yolda neden kaybolmuş bir şekilde dolaşmaya devam ediyorsun?” 

Sorum onu gülümsetti, benimse içimi sızlattı, belki gülümsüyor olmasına rağmen onun da içini sızlatmıştı.

Keki ağzına götürdü, bir lokma almak için ağzını açtı ama sonra o lokmayı almadan ağzını geri kapatıp derin bir nefesi burnundan dışarı bıraktı. 

“Engellemek isteyen tarafımla, unutmak istemeyen tarafım arasında yaşamaya devam ediyorum,” dedi. “Onu unuttuğum gün, öldüğüm gün olacak. Yaşamaya merakı olmayan biri için bunu bilip onun anılarına tutunuyor olmak epey trajikomik olsa gerek.”

“Bu senin suçun değil.”

“Bu kimsenin suçu değil. Onu suçlamıyorum. Ona kızgın hissetmiyorum. İçimde bir yerlerde ona kızması gereken bir çocuk var, o çocuk bile onun ismini söyleyerek ağlıyor bana. Ona o kadar kızamıyorum ki onun yerine kendime kızacak, kendimi suçlayacak, suçumu bilmeden kendime ceza kesecek kadar… Ona hiç kızamıyorum.”

“Birine kızmak isteyip hiç kızamamak çok kötü olsa gerek.” 

Bütün var oluşu, tek bir kadına bağlı gibiydi. Varlığını o kadına bağlamıştı ve şimdi o varlık, büyük bir yıkımın içindeydi; bu yıkımı durdurmak için de tek çaresi o kadındı. Artık o kadın yoktu ve yıkım hiç durmayacaktı, bunu biliyordu; bunu bilerek nasıl yaşayabiliyordu? İçimde sonsuz bir hüzünle onu izlerken vereceği cevaptan korkuyordum. 

Sessizliği saniyelerin dakikalara dönüşmesiyle son buldu.

“Ruhumu ateşe verdi desem ona haksızlık olurdu,” diye girdiği söz beni duraksattı. “O ruhumla birlikte tüm dünyamı, elimi attığım her yeri, her zerremi, aldığım nefesi bile ateşe verdi ve evet, kızmıyorum ona, sanki bu en doğal hakkıydı onun. Sanki bu hakkı ona veren bendim. Sanki ben ondan önce doğmuş olmama rağmen, onun için doğmuştum. O beni yaksın, beni yaşatsın, beni öldürsün, beni söndürsün, bana istediği her şeyi yapsın diye vardım. Tüm yaşantım ondan ibaret gibi hissediyorum.” Keki ağzına götürmeden önce burukça gülümsedi. “Ateş etrafında yakmadığı hiçbir şey kalmadan sönmezmiş. Belki de o sönmesin diye sürekli yanmayı seçen benimdir.”

“Çok şanslı ve aynı zamanda çok şanssız,” dediğimde gözlerime baktı ama tek kelime etmedi, sadece kekten bir parça daha ısırdı. “Çok şanslıymış çünkü öyle bir sevgiye sahipmiş, böyle bir sevgiyi hissederek yaşamış. Çok şanssızmış çünkü hâlâ böyle bir sevgiye sahip olmasına rağmen o sevgiyi ne yaşayabiliyor ne de hissedebiliyor.”

Lokmasını güçlükle, boğazına bir şey takılmış gibi yuttuktan sonra, “Sence bunu umursuyor mudur?” diye sordu. “İma yapmıyorum. Umursamıyor demeye çalışmıyorum. Sadece merak ediyorum, Zeliha. Sence bunu umursuyor mudur? Artık beni yaşayamıyor olmayı, beni hissedemiyor olmayı… Beni… Umursuyor mudur?”

“İçimden bir ses umursadığını söylüyor,” dedim. “Çünkü hiçbir kadın, bu denli sevildiği bir yerin varlığını hiç unutmaz.”

“Hiç unutmasın isterdim, evet. Acımasızlık mı bilmiyorum, kalbi ağrısın hiç istemiyorum ama beni de unutmasın istiyorum.”

İçindeki sevgiyi değiştiremezdi, bu sevgiden kaçamazdı, kalbi o gün geldiğinde seçimini yapıp içine o kadını almıştı ve şimdi o kan kussa da kalbi o kadını dışarı kusamıyordu. Onu sevdiği gerçeğini ne değiştirmek istiyordu ne de o gerçekle hayatına devam edebiliyordu. Ona baktığımda kendi hayatının içine sıkışmış, boğulan, canı acıyan bir insan görüyordum.

“Hiç başka biri olmadı mı ondan sonra?” diye sorduğumda kaşlarını çatıp, bu düşünce midesini bulandırıyormuş gibi dudaklarını büktü.

“Hayır, elbette olmadı.”

“Sen mi istemedin yoksa için mi almadı?”

“Benim kalbim ona dönük duruyorken, ellerim, gözlerim, sesim, yüzüm, tenim başkasına dönmüş ne fayda?” diye sordu dürüstçe. “Kimsenin günahını almak istemiyorum. Kalbim başkasına bakıyorken, gözlerim bir başkasına baksın istemiyorum. Ben gözlerimi yumdum, kör bir adamım. Kalbimle baktığım bir kadın varken, başka bir kadının gözlerine bakmak sadece birinin günahına girmek olurdu.”

“Sen gerçekten çok değerli bir adamsın.” Keki kabın içine geri bırakıp başımı salladım. “Her erkek senin gibi olabilse keşke. Çoğunlukla insanlar yaralarının üzerini örtebilecek bir yara bandı ararlar, Girdap. Sen öyle değilsin. Sen, kim ne derse desin, doğru olanı yapıyorsun. Kimsenin duygularıyla oynamıyor, kendi duygularına ihanet etmiyorsun. Bu nereden bakarsan bak, çok karakterli bir hareket.”

Gülümseyişi gözlerine ulaşmasa da gülümsedi. “Seninle konuşmak bana iyi geliyor,” dedi içtenlikle. “Benden küçük olmana rağmen, harbiden ablamla konuşuyormuşum gibi iyi hissettiriyorsun. Sen kesinlikle insanların güvenli alanısın, Zeliş. Gurur çok şanslı bir adam.”

“Çok gevezesin,” diye homurdandım utanarak. Çenemle kek kabını işaret ettim. “O kekleri bitirmezsen, Ayça bu kez siyanürlü kek yedirir sana, haberin olsun.” 

Oturduğum yerden kalkıyordum ki “Zeliş,” dedi Girdap.

“Hım?”

“Şu kutlama zımbırtısına Simge’yi de getir, olur mu?” diye sordu. “Yener pek belli etmese de bu aralar durgun, Simge’yle alakalı diye düşünüyorum. Sanki aralarında bir şey geçmiş de o yüzden bu ıssızlığa bürünmüş gibi. Saçma sapan davranarak kafasını dağıtmaya çalışıyor aklınca. Belki yan yana gelirlerse, aralarında bir husumet varsa düzelir.”

Gülerek, “Sizin de Ayça ile aranızdaki husumet düzelir belki,” dediğimde sırıttı.

“Benim o deli cadıyla aramda husumet yok, eğer olsaydı bu kez kesin yastığıma zehir sürer, Cennet Kalfa’ya döndürürdü beni.”

Bahçeden içeri Gurur girince sohbet bir anlığına dağıldı. Ayaklanıp ona doğru yürüdüğüm sırada o da bana doğru geliyordu. Beni kollarının arasına çektiği an güvenli bölgemde olduğum hissiyle doldum. Büyük eli belime yerleşti ve güçlü kolu beni sardı. Gözleri Girdap’tayken, “O ne?” diye sordu merakla. “Ne zıkkımlanıyor bu zibidi?”

“Ayça ona kek yapmış.”

Gurur bir an kaşlarını havaya kaldırıp bana, sonra da Girdap’a baktı ve “Yedin mi? Yemediğini söyle,” dedi telaşla. “Birader, içinde siyanür olabilir.”

Girdap ile aynı anda, “Onu senin için planlıyor,” dediğimizde Gurur ürperdi.

“O turuncu portakal cinine ne yaptım ben ya?” diye söylendi. Ardından kulağıma eğildi ve sessizce, “Ne ayak bunlar?” diye sordu. “Ayça düne kadar bu çocuğu Cennet Kalfa yapmakla tehdit etmiyor muydu?”

Dirseğimle boşluğuna vurup sırıtarak ağzımın içinden konuştum. “Ayça sandığından daha düşünceli bir insandır.”

“Düşünceli tabii. Her gece yatağına uzanıp tavanı izleyerek beni ve arkadaşlarımı nasıl hayatınızdan kolay yoldan, iz bırakmadan ama ortadan kaldırarak çıkarabilirim diye düşünüyor.”

“Bırak gevezeliği de beni okula bırak hadi.”

⛓️

Havasız, gri renkteki odanın içindeki tek farklı renk, koyu renk perdenin yarattığı küçük aralıktan içeri dik bir şekilde düşen güneş ışığıydı. Işık, bir sütun olarak yere devriliyor, ortamın ne kadar tozlu olduğunu gözler önüne serercesine toz parçacıklarını içinde dans ettiriyordu. Kahverengi, derisi kabarıp kavlamış tekli koltukta oturan orta boylu, sakallı, eğri bir burna sahip olan adamın önündeki eski, meşe ağacından masanın üzerindeki dosyalar dağılmıştı, dosyaların içinde farklı günlerde çekilmiş bir sürü fotoğraf karesi yer alıyordu.

Adam sakalını hışırdatarak kaşıdıktan sonra masanın öteki ucundaki adama baktı. Karşısındaki adam, genç bir adamdı, uzun boyluydu ama gri renkli oda onun yüzünü ve bedenini gizliyordu. Genç adam, emir bekleyen gözlerle ona bakıyor, statüsünün düşük olduğunu hissetmesi için koyulaşmış süngeri söküklerle dolu siyah bir sandalyede oturuyordu.

“Çalıklı…” dedi adam hırıltılı bir sesle. “Bu Çalıklı, bizim için büyük bir sorun olacak.”

“Bir sorun çıkacağını zannetmiyorum, efendim.”

Adam, gözlerini genç adama çevirdiğinde, sol gözünün şehlalığı daha seçilir hâle geldi. “Emsal’den haber yok, hiç sorun çıkmayacağını söylese de gözlerinde korkuyu gördüm. Emsal bir dağ sanırdım, çok da güvenirdim ona ama o dağ, kendisinden daha küçük olan bir dağdan korkuyor. Ne yazık, oysa bir zamanlar o küçük dağ, onun eteklerinde değil miydi? İnsan kendi evladından da korkabiliyormuş.” Genç adam, kayıtsızca karşısındaki adamı dinlemeye devam ediyordu. Adam, dosyalardan birini açtı. Dosyanın içinde sekiz fotoğraf karesi vardı. Fotoğraflarda parmaklarını gezdirirken, “Gafil avlamak lazım,” dedi. “Bu herifler zehir gibi. Gözleri bir açılırsa, gecemizin içine daha büyük bir gece ekmeye gelecekler. Ateşimizi söndürecekler, aşımızı alacaklar, başımızdaki çatıyı yıkacaklar ve dağ olup üzerimize çökecekler.”

Genç adam, derin bir nefes alıp oturuşunu dikleştirirken, “Ne yapmamız gerektiğini düşünüyorsunuz?” diye sordu mesafeli bir sesle. Karşısındaki adam statü olarak ondan büyük olsa da genç adamın egosu bu odadan, bu odanın alt katını doldurmuş silahlardan ve hatta dehşet yüklü planların var edeceği sonuçlardan bile daha büyüktü.

Adam, aralarından birinin kadın olduğu sekiz farklı askerin fotoğrafında parmaklarını gezdirirken, “Kaleye içeriden bir darbe indirip, biraz daha zaman kazanmalıyız. Emsal kendi emelleri uğruna bizim emellerimizi saf dışı bırakıyor, üstelik onun yüzünden bunların hedefi olmak üzereyiz. Belki de olduk…” Parmakları, fotoğraflardan birinin üzerinde durdu. “O yüzden…” Gözlerini fotoğraftaki askerin gözlerine dikti ve gözleri usulca kısıldı.

“Aralarından birinin canını istiyorum.”

⛓️

Şehrin en sıcak gecesiydi. Elimdeki poşetlerle sitenin içinde ilerlemeye başladığımda yanımda Çolpan, Biricik, Simge, Nihan ve Ayça da vardı. Simge’nin bu geceye pek istekli olmadığını görebiliyordum, yine de daveti geri çevirmemişti. Eve girdiğimizde Ayça tüm poşetleri Herkül edasıyla toplayıp mutfağa yöneldi, ben de Simge, Nihan ve Çolpan’dan yardım alarak uzun, katlanabilen masayı ortaya çekip açmaya başladım. Biricik de yardım etmek istedi ama nedense ona kıyamadım. 

Pek sağlam bir masa olmamasına rağmen epey uzundu, iş göreceği kesindi. Bu masayı cipinin arkasına atıp buraya getiren Adnan’dı, alkol almak için pikniğe gittikleri zamanlar bu masayı kullandıklarını söylemişti. Adnan’ın tek başına omuzladığı masayı bizim üç dört kişi anca kaldırabilmemiz de epey trajikomikti bu arada. Masanın üzerindeki toz tabakasına bakılacak olursa, uzun zamandır kullanılmıyordu.

Ayça elinde bir bezle salona geri girip masanın üzerini silmeye başladı. “Yas tutmam gerekirken barıştıklarını kutlayacağıma inanamıyorum maalesef,” diye söylenerek masayı silerken Çolpan güldüğü belli olmasın diye dudaklarını sıkıyordu.

“Ee, ne içeceğiz peki?” diye sordu Simge.

“Yener tekila falan almış, buzdolabına bıraktı,” dediğimde Yener ismi onda bariz bir göz devirmeye neden oldu.

“Onlar nerede?” diye sordu Çolpan.

“Hiç bilmiyorum. Malzemeleri bırakıp kayboldular,” dedikten sonra tıpkı masa gibi katlanabilir hâlde duran sandalyeleri açmaya başladım. Bunu yaparken her ne kadar sandalyelere bakıyor gibi görünsem de baktığım yerde gördüklerim çok farklıydı. 

İçimde yanardağ gibi kaynayan, patlayacağı ânı bekleyen hisler vardı bu hisleri uzun zamandır bastırdığım için, yanardağ patladığında felaketin boyutu öngörülenden daha fazla olacaktı. Tek bir an gözlerimi yumdum, üç saniye süren göz yumuşum bana binlerce görüntü gösterdi. Annemi gördüm, çardakta oturmuş meyve soyuyordu ve babam, evin kapısının eşiğinden dışarı bir adım atıp gülümseyerek anneme bakıyordu. Eymen, Antalya’nın karanlık sokaklarında motosikletiyle ilerliyor, kaskının camının arkasında parlayan mavi gözleri gözlerime dokunuyordu. Eylül, kırgın gözlerle bu kez abisine değil, bana bakıyordu. Cesur, kafasını kaldırdı ve bir süredir tek başına oturduğu o karanlığın içinden bana baktı. Üç saniyenin sonunda, gördüğüm son yüz Gurur’un yüzüydü ama yüzü şu anki yaşının çok gerisinde bir yaşına aitti; bir çocuğa aitti. Gözlerimi açtığımda zaman akmaya devam etti, kalbimin içinde de gözyaşları akıyor gibi hissettim ama bunu ne dile getirebildim ne de o gözyaşlarını gözlerime miras edinip insanlara gösterebildim.

“Dalgınsın,” diye fısıldadı Çolpan benim gibi sandalyeleri açarken. Gözlerim anlık ona çevrildi ama bana bakmıyordu, işine konsantre olmuştu. “Ani ayrılığınız ve ani barışmanızla mı ilgili?” Sorusundaki ima beni duraksattı, omzunun üstünden bana baktığında bakışlarında sorgu ya da iğneleme görmedim, sanki bir şeyleri yavaşça çözüyordu ve çözmeye başladığını bana göstermeye çalışıyordu.

Yalan söylemekten yorulduğum için sadece, “Öyle,” dedim. Anlayacaksa anlasın, diye iç geçirdim. Madem ben içimi insanlara açamıyordum, bir kez olsun insanlar benim içimi ben açmadan görsün, beni anlasın istedim.

“Kendine yüklenmeyi bırak. Hiç değilse bu gece bırak,” dedi Çolpan, sonrasında doğrulup hiçbir şey konuşulmamış gibi bana sırtını dönerek mutfağa ilerledi. Kapı zili çaldığında olduğum yerde sıçradım, bu ani tepkim ilk Simge’nin, sonra da Ayça’nın dikkatini çekti ama bir şey söylemediler. Sanırım artık herkes farkındaydı. Yolunda gitmeyen bir şeyler olduğunun, ruhumun ağrıdığının, Gurur ile engebeli bir yolda doğru adımlar atmaya çalıştığımızın ve daha bir sürü şeyin…

“Ben açarım,” dedi Ayça kapıya yönelirken.

Simge’nin son derece dikkat dolu yeşil bakışlarının odağında olduğumu fark ettiğimde yutkunup ona baktım. Gözlerini usulca yumup geri açtı. Bu, sorun yok, demek oluyordu. Gülümsedim. Sorun olmasın diye Allah’a yalvardığımı biliyor muydu? Yalvarıyordum.

Ayça kapıyı açınca şaşkınlık usulca salonuma yayıldı. Kapıda duran kişi Cenan’dı, yüzünde içinde olduğu durum onu da şaşkına çevirmiş gibi afallamış bir ifadeyle bize bakıyordu. Ayça omzunun üstünden bana baktı, ardından tekrar Cenan’a bakıp, “Hoş geldiniz,” dedi, ne diyeceğini bilemediği gün gibi ortadaydı.

“Dide,” dedi Cenan gözlerini bana çevirip, kendini açıklamak zorunda hissediyormuş gibi başını omzuna yatırarak. Ellerini sarı saçlarının üzerinde kaydırıp, “Babam bu gece Zeliha ablamlarda yetişkinlerin eğlendiği gibi eğlenecekmiş, sen de gitmelisin çünkü anne ve babalar her zaman yan yana olmalılardır dedi,” diye mırıldandı. “Babasına da annemi yanına alman gerekiyor diye diretti.”

“Babası bu gece burada mı olacak?” diye sordu Çolpan şaşkınlıkla.

“Babası Muşta,” dediğimde Çolpan öğrendiği gerçeğin onda yarattığı şokla bana baktı.

“Yılan Hikâyesi’ne hoş geldiniz,” dedi Ayça birden kollarını havaya kaldırıp gülerek. Kimse mimik sergilemeyince ellerini yavaşça indirdi ve “Hiç değilse yalandan gülebilirdiniz,” diye homurdandı.

Cenan kaşlarını kaldırıp, “Komandoların dünyasına hoş geldiniz hanımlar,” dediğinde bir an hepimiz suspus olduk.

Ardından Ayça, “Bari buna gülün ya, kadın eşlik etti bana o kadar,” diye söylenince hepimiz gerçekten gülmeye başladık.

“Keşke erkekleri salıp kadın kadına içseydik. Bence bu grubun ciddi bir şekilde birlikte içmeye ihtiyacı var,” dedi Simge yüzünü buruşturarak. “Cenan abla, abla diyorum ama umarım sinirlenmezsin, zaten senin dersinin öğrencisi de değilim, yani otomatik olarak hocam değil, ablam olabiliyorsun. Merak ettiğim bir şey var, bu komandoların telefonları, kartvizitleri olan masajcıların telefonları gibi hiç susmuyor mu cidden?”

Cenan içeri girerken, “Benim komandomun telefonunu susturmayan tek numara, benim numaramdı,” dedi.

Simge, kırlenti alıp yüzüne bastırırken, “Şu şekilde kendimi yok etmeye karar verdim, size iyi eğlenceler!” diye bağırdı, yüzüne kırlent basılı olduğundan sesi boğuk gelmişti.

“Sendeki de şans,” dedi Ayça sırıtarak. “O kadar komandonun içinde git hem en kısasına hem de en ayarsızına…”

Havada uçan kırlent şiddetle Ayça’nın yüzüne çarptı.

“Bugün şamar oğlanı olarak beni mi seçtiniz? Böyle günler için ben Yener var sanıyordu-”

Havada uçan ikinci bir kırlent şiddetle Ayça’nın yüzüne çarptı.

“Sen böyle her Yener dediği-”

Havada uçan üçüncü bir kırlent şiddetle Ayça’nın yüzüne çarptı.

Cenan, Simge’nin yanına oturup, “Sanırım aralarından biriyle ilgileniyorsun,” dediğinde, Simge ürpererek Cenan’a baktı.

“Kim demiş?”

“Kırlentlerin dili olsa, onlar bile anlamış olduklarından hemen söylerlerdi,” diye homurdandı yerdeki kırlentleri toplayan Ayça.

“Aslında ilgi de diyemeyiz,” dedi Simge oturuşunu düzeltip, ciddi bir ifadeye bürünerek. Yeşil, boğazlı bir kazak giyiyordu, kazağın boğaz kısmını oluşturan yünle oynarken, “Sadece arkadaş olmuştuk ama o garip biri ve ben de yeterince garip biriyken, garip olan başka biriyle arkadaşlık bana göre değil,” diye mırıldandı. “Anlaması güç olan şeyleri çekici bulanlar olabilir, ben bulmuyorum.”

“Pekâlâ, onu yeterince çekici buluyorsun demek oluyor bu,” dedi Cenan, sonra da anaç bir tavırla gülümsedi. “Sanırım önce bir kadeh şarap içmemiz gerekiyor.”

Parmağımı kaldırıp, “Sizin için bir şişe şarabım vardı,” diyerek mutfağa yöneldim.

Ayaklarım beni mutfağa götürdü ama düşüncelerimi farklı bir noktaya götüremedi. Kafamın içinde sürekli tekrar eden kelimelerden kaçma isteğiyle buzdolabından bir şişe şarap çıkarıp, kadehleri ince saplarından tutarak mutfaktan çıktım. Cenan, Simge ve Ayça birer kadeh şarap doldurup yerlerine geçtiklerinde sandalyeye oturmuş, yorgun bir zihinle onların sohbetini zihnimin içine almaya çalışıyordum.

Cenan, şarabından bir yudum aldıktan sonra, “Gecenize zorla dahil olmuş gibi oldum, kusura bakmayın,” dedi.

“Ne alakası var? Hiç de öyle olmadı,” dedi Simge gülümseyerek.

“Hakan abiyle nasıl tanıştınız?” diye soran kişi Çolpan’dı, merakla bakan gözlerini Cenan’a dikmiş, hevesle anlatılacak olan hikâyeyi beklemeye başlamıştı. Cenan gülümsedi ama gülümsemesi dudaklarını aşıp ruhuna değmedi, çehresinde bir acının asılı kaldığını gördüm. Çolpan, Cenan’ın nasıl hissettiğini bilseydi, eminim bu soruyu sormazdı.

“Üniversitedeydim,” dedi Cenan. Gözlerini şarap kadehine indirdiğinde, baktığı yerde dalgalanan kırmızı şarap olsa da gördüğünün çok farklı bir şey olduğunu biliyordum. Belki de o şarap kadehinin içindeki şarapta boğulan anılarını izliyordu. “Bir gün kampüse bir yakışıklı gelir, hikâyen başlar işte. Benden bir kalem istedi ve hikâyemiz o noktada başladı.”

“Aynı okulda mı okuyordunuz?” diye sordu Ayça afallayarak.

“Hayır,” dedi Cenan, gülümsüyordu. Sanki bu anılar ona huzur veriyordu. Huzur verdiğini anlamak için kara gözlerini saran yıldızları görmek yeterliydi. “Onun okulda bir işi vardı, ben de onun işinin olduğu o okuldaki basit bir öğrenciydim.”

“Çok romantik,” dedi Çolpan, merakı daha da artmış olmalıydı. “İlk adımı o mu attı?”

“Evet, girişken bir adamdı, kendisinden emindi ve tuttuğunu koparmayı seven bir yanı vardı. Benim gibi sınırları olan bir kadının sınırlarını bile ateşe verebilecek türden bir adamdı.” Cenan, anıların içinde kaybolmuş gibi bir süre susup, şarap kadehinin içindeki kırmızı şarabı izledi, kadehi salladı ve şarap cam duvarlara vurdu; oluşan dalgaları izlerken, hayatını altına alan dalgaları görmüş gibi kaşlarını çattı. “Onu gördüğümde herkes sıfırlandı. Sadece o ve ben kaldık. O, ben ve mavi gözleri. Gördüğüm en mavi gözlü adamdı.” Son cümlesi beni gülümsetti, aynı anda kızların da gülümsediklerini gördüm. “Komik bir cümleydi, kabul,” diye mırıldanıp gözlerini devirdikten sonra şarabından bir yudum aldı. “Ama o yaşlardayken, düşündüğüm tam olarak buydu.”

“Seni görünce kesin çok etkilenmiştir çünkü müthiş derecede güzel kadınsın. Bir adamın seni gördükten sonra unutma ihtimali yoktur,” dedi Simge şarabından büyük bir yudum aldıktan sonra. “Muşta abinin aklını başından aldığına kalıbımı basarım.”

Cenan gülümsedi, bu içten bir gülümsemeydi, şarabından bir yudum alıp bacaklarını koltuğun üzerine çekti. Üzerinde beyaz eşofman takımları vardı, bu onu ilk kez böyle rahat, ev hâlinde görüşüm değildi ama diğer insanların yanında ilk kez böyle rahat görünüyordu.

“Başlarda kaçan kovalanır taktiğini denemedi diyemem,” dedi gülerek, bir an şaşırdım. Gözleri bana dokundu. “Evet, öyle bakma, gerçekten denedi bunu. Sonra sert kaya olduğumu fark edince işler tam tersine döndü. O kovalamaya başladı.”

“Abimi sana taktik yaparken hayal edemiyorum,” dedim gülerek.

“Yapıyordu. Otoriter, istediğini alan, tuttuğunu koparan bir adam olmasına rağmen, başta bir süre bir ileri bir geri yaparak kafamı karıştırmaya çalıştı. Ama öte yandan dedim ya, çok da girişkendi. Beynimi allak bullak etmişti. Bir var oluyordu, bir yok oluyordu, bir gün kapımdaydı, üç dört gün hayatta mıydı yoksa yok muydu belli olmuyordu. Aniden yolumu kesmeleri mi dersiniz, bazen beni yok saymaları mı… Baktı yok sayınca umurumda olmuyor,” durup güldü, “çaktırmayın ama yok sayılınca tırlatıyordum. Ama umursamadığımı düşününce direkt üzerime düşmeye başladı.”

“Hakan abi de olsan taktik kovalıyormuşsun, vay arkadaş,” dedi Ayça hayretle, bir elini çenesinin altına koymuş, merakla Cenan’ı dinliyordu.

“Erkekler biraz şeyler…” dedi Çolpan.

“Gereksizler,” diye devam ettirdi Ayça.

“Peki Hakan abinin ilişkileri nasıldı?” diye sordu Simge, bacaklarını koltuğun üzerine toplamış, bedenini Cenan’a doğru çevirmişti. Bir yudum daha şarap alıp derin bir nefes verdi. “Yani çapkın biri miydi?”

“Yok, onun tek hayatı mesleğiydi, yani beni aldatmışsa bile mesleğiyle aldatmıştır,” dedi Cenan gülerek. “Karmaşık bir ilişki hayatı yoktu yani. Başıma birileri bela olmadı. Gerçi o zamanlar yine bizim kampüste bir kız daha vardı, onu çok beğeniyordu ama benimki ona hiçbir zaman pas vermedi.”

“Aslan Hakan abi be, böyle yiğit olacaksın işte, böyle güvenilir, böyle mert, böyle adam gibi adam olacaksın,” dedi Simge gaza gelerek.

Cenan genişçe gülümseyip şarabını dudaklarına götürdüğü anda kapı deliğine sokulan anahtarın sesini duydum, anahtar çevrilince kilitten tok bir ses geldi ve kapı açıldı. Gurur’un arkasından tüm tim içeri girdi. En son Hakan abi girdi ve bakışları Cenan’ın oturduğu yere kayınca bakışlarına yerleşen o tuhaf ifadeyi izledim. Cenan’ın etrafında olmak bile onun tüm dengesini altüst ediyor gibiydi.

“Ohoo, siz bizsiz başlamışsınız hanımlar,” dedi Gurur, Cenan’ın varlığı onu tedirgin eder sanmıştım ama bu durumun onda herhangi bir duygu değişimine neden olmadığını fark ettim. Buz sıcağı bakışlar bana çevrildi. “Gaye gelmedi mi?”

“Hüsrev’in nöbeti varmış, onsuz gelmek istemedi,” dedim.

Yener’in kahverengi gözlerinin bir anlığına Simge’ye dokunduğunu gördüm. Ortamda ilgisini çeken tek bir şey varmış ve o şeyi sonunda görmüş gibi bir bakıştı ama uzun sürmedi, gözlerini saniyeler içinde geri çekti. Simge o bakışlara yanıt vermemişti, hatta belki de Yener’in ona baktığını fark etmemişti bile. Aralarındaki uçurumun büyüdüğünü hissettim ama bu uçuruma rağmen Yener, bakışlarıyla bir köprü kurmayı deniyordu. Aralarında dengesiz ve sallanan, hatta kopmaya meyilli de olsa onu karşıya, Simge’nin yanına götürebilecek bir köprü… 

Derin bir nefes aldığında bu kez ona bakma sırası Simge’deydi ama Yener ona değil, hole bakıyordu. Sonunda boynunu çıtlatarak, “Hanımlara hizmet etme zamanımız geldi, beyler,” dedi ve hole yöneldi. “Şu dolaba attığım tekilaları çıkarma zamanı.”

“Sana yardım edeyim kertenkele,” dedi Ayça, Yener’in arkasından yürürken.

“Arkamdan gelme sebebin umuyorum ki mutfakta beni kıstırıp ekmek bıçağıyla seksen iki yerimden bıçaklamak değildir, katil bebek Chucky Ayça,” diye takıldı Yener, Ayça’ya.

“Yok, bıçakları sevmem. Ben zehir kadınıyım.”

Girdap gülerek, “Evet,” diye seslendi arkalarından. “Genelde yastığa zehir sürer ya da insanları siyanürle zehirleme hayalleri kurar!”

“Haha!” diye bağırdı Ayça, artık onu göremiyordum çünkü hole girip gözden kaybolmuştu.

Hakan abi, masanın etrafına yerleştirdiğimiz sandalyelerden birini çekip otururken, “Dide uyudu mu?” diye bir soru yöneltti ortaya. Sorunun muhatabı, elindeki şarap kadehini dudaklarından uzaklaştırıp Hakan abiye döndüğünde, birbirlerine birkaç saniyelik de olsa son derece dikkatli bir bakış attılar.

“Çizgi film izliyor, bitirdiğinde uyuyacak. Bu onun akşam rutinlerinden biridir. Sen gelince seninle oynadığı için çizgi filmi çok da önemsemiyordu ama bu gece ikimiz burada olduğumuzdan çizgi film izlemek istedi,” dedi Cenan sakin bir sesle.

“Çizgi filmi bitmeden gidip onu bir göreyim,” dedi Hakan abi oturduğu yerden kalkarak. Gurur, kolunu belime sardığında dikkatim anlık dağıldı ve Hakan abinin evden çıktığı ânı izleyemedim. 

Gurur yanağıma sert bir öpücük kondurup, ne oldu dercesine göz kırpınca gülümseyerek omuz silktim ve yanağımı onun göğsüne bastırdım.

“Size ne söylemiştim?” diye sordu Devran keyifle. “Yeni barışan insanlar tripleşir, birbirlerine kötü bakışlar atarlar. Bunlara bak, yeni evli gibiler. Hiç ayrılmadılar.”

“Ay sus be sen de artık, takılmış plak gibisin!” dedi Nihan sonunda patlayarak. “Yatıyoruz kalkıyoruz, tesiste, dışarıda, yemekhanede, her yerde bunu tekrarlıyor, kara papağan.”

Vural, “Nişanlım çok haklı, konuş nişanlım,” dedi.

Biricik kıkırdayarak yüzünü Devran’ın göğsüne saklarken, Devran, Nihan’a kötü bir bakış atarak Biricik’in saçlarını okşadı. “Ulan burada sevgiline giydiriyorlar, sen kafanı göğsüme basıp kanarya gibi cikliyorsun.”

“Aşkım ama Nihan çok haklı,” dedi Biricik, kafasını sevgilisinin göğsünden kaldırıp, masum bakışlarını kara gözlere yönelterek.

“Sen bana aşkım dediğin için seni çok fena öpeceğim ve Nihan’la Vural da siktir olup gidecek hayatımızdan,” dedi Devran ciddiyetle.

Vural, “Birader biz ne yaptık ki şimdi?” diye sordu hayretle.

Yener, elinde iki tekila şişesiyle salona girdiğinde konu dağılmıştı. Ayça da bir tepsinin üzerine dizdiği shot bardakları, tuz dolu bir kâse ve limon dilimleriyle Yener’in hemen arkasından içeri girdi; tepsinin üzerinde bir tane daha yan şekilde koyulmuş tekila şişesi vardı. Yener, masanın başında durup shot bardaklarının ağzını tuzla kaplamaya başladığında Muşta yeniden buradaydı.

“Öyle kuru kuru içmeyelim,” diye bir fikir attı Ecevit ortaya. Bir süredir sessizce ortamı inceleyen Tayfun, ölümcül bakışlarını Ecevit’e çevirdiğinde bu fikirden hoşlanmadığını anlamak için aptal olmak gerekiyordu. “Bunu eğlenceli bir aktiviteye çevirelim. Mesela doğruluk mu cesaret mi oynayalım ya da ben daha önce ile başlayan bir cümle kuralım, daha önce o şeyi yapanlar ya da yaşayanlar tekilayı fondiplesin, yaşamayanlar ya da o şeyi yapmamış olanlar içmesin.”

“Bunun sonucunda Yener çok sarhoş olmasın dikkat edin,” dedi Simge sevimli bir gülümsemeyle. “Her şeyi yaptığına inancım yüzde yüz.”

Yener sakince gözlerini Simge’ye çevirip ona baktı ama bakışlarına karşılık alamadı.

Muşta, “İcat çıkarmayın,” dese de Ayça, Çolpan ve Biricik heyecanla avuçlarını birbirine çırpınca sessizleşip, gülümseyerek onları izlemeye başladı. Sandalyelerin etrafına toplandık ama sayımız fazlaydı, o yüzden iki sandalye eksikti. Biricik, Devran’ın dizine oturdu, ben de Gurur’un dizine oturdum ve sandalyelerin sağlam olmasını diledim.

Girdap, shot bardaklarından birini eline alıp ayağa kalkınca tüm dikkatler ona çevrildi. “Ben,” dedi ve kendi hâline gülerek, “çok büyük bir aşk acısı çektim,” diye devam etti cümlesine. Bu cümlenin ardından tekilayı tuzu yalamadan fondipledi.

Masada shot bardaklarına uzanan kişilere baktım. Sadece Cenan ve Muşta, uzun süren kararsızlıklarının ardından shot bardaklarını aldılar ve bardağın üstündeki tuzları yalarken birbirlerinin gözlerinin içine baktılar. Tekilayı fondipledikleri anda bile gözleri birbirlerine tutunmaya devam etti.

Burada onlar dışında aşk acısı çeken biri yok muydu?

Devran, “Gördünüz mü?” diyerek gerilen ortamın atmosferini yumuşattı. “Gurur ve Zeliha içmediler, yani ayrılmamışlar, yani birkaç günlük de olsa aşk acısı çekmemişler. Rica ederim, her zaman haklıyımdır, teşekküre lüzum yok.”

“Vuraca’m şimdi kafana tekila şişesini, şişirdin bizi be,” dedi Vural aniden değişen bir ağızla, bu Ege ağzı değildi, Trakya ağzına yakın gibiydi ama o da değildi, anlık olarak bu tepkiyi verdiğinde bir roman gibi konuştuğunu fark ettim.

Yener, sessizce Muşta ve Cenan’ın shot bardaklarını tekilayla doldurdu ve kendi shot bardağını eline alıp, “Ben daha önce biriyle hiç ciddi ilişki yaşamadım,” diyerek shot bardağını kafaya dikti.

Simge’nin bakışları ona âdeta saplanmıştı. 

Ecevit, Çolpan ve Ayça da sakince shotlarını fondiplediler. Ayça tiksinerek bir limon dilimi alıp emmeye başladığında, Ecevit’in gözleri anlık olarak ona dokundu, ardından o bakışları usulca geri çekerek Girdap’a çevirdi.

Gurur, tekila bardağını kaldırıp, “Ben daha önce hiç duşa kabine işemedim,” dedi ve işemediğini kanıtlamak istercesine tekilasını kafaya dikti. Ona temiz biri olduğu için teşekkür etmem gerekiyor olabilirdi ama elim shot bardağıma uzanmadığından teşekkür edemedim. Çünkü kucağında duşa kabine işemiş biri oturuyordu.

Gurur ve Muşta dışında kimse shot bardağına dokunmadı. Gurur’un masasında duşa kabine işeyen bir sürü insan oturuyordu.

Gurur, bana yandan bir bakış atıp, “Duşa kabine mi işiyorsun?” diye sordu fısıltıyla.

“Herkes bir kez yapmıştır.”

“Sadece bir kez duşa kabine işedim sorusu sorarım, eğer yine shot atmazsan kaç kez işediğin ortaya çıkana kadar bu soruyu sayıları değiştirerek tekrarlarım.”

Muşta, “Umarım başka duş kabinlerine işiyorsunuzdur, aksi durumda, tesisteki tüm duş kabinlerini yalatacağım size göt laleleri,” dedi sakince. “Kusura bakmayın kızlar, affedersiniz.”

“Canım ya,” dedi Yener gevşek gevşek. “Çok seviyor bizi. Hakaret ediyor ama kıyamayıp sonuna çiçek ismi yerleştiriyor. Çiçekleri gibiyiz gerçekten.”

Simge, shot bardağını havaya kaldırdı ve “Ben daha önce hiç iki kişiyi aynı anda idare etmedim,” diyerek tekilasını fondip yaptı. Yener hariç herkes tekilasını içti ama Yener, sessizce Simge’nin yüzüne bakarken kendi shot bardağına dokunmadı.

“Yener aynı anda beş kişiyi bile idare etmiştir,” diye takıldı Girdap, Yener’in gözleri bu kez Girdap’a çevrildi ve bir insanın sadece gözleriyle, “Senin ben çenenin yayını sikeyim,” diyebildiğini görmüş oldum.

Devran, “Ben birinden hoşlandığımı gizlemek için ona bok gibi davrandım,” dedikten sonra tekilasına dokunmadan Gurur’un gözlerinin içine baktı. Kimse shot bardağına dokunmadı ama Devran ile Gurur birbirlerine kitlenmiş gibi bakarlarken, Gurur kendi shot bardağını dudaklarına dayayıp tekilayı fondip yaptı.

Gözlerimi Gurur’un profiline diktim. Gözleri hâlâ Devran’daydı, birbirlerine kitlenmiş gibi bakarlarken Devran keyifle sırıtıyordu, Gurur ise sobelendiği için rahatsız görünüyordu. Kolumu onun boynuna sarıp başımı başına yaslayınca parmaklarını belime bastırdı ve bu dokunuş, tenimde ateşlerin patlamasına, elektriklerin saçılmasına neden oldu.

“Ondan takılıyordun demek bana,” dediğimde cevap vermedi, parmaklarını tenime daha net, içimi eritecek sertlikte bastırmakla yetindi.

Yener sakince tekilaları doldurmaya başladı. Simge’nin shot bardağına uzanıyordu ki Simge, shot bardağını masanın üzerinden aldı ve Yener’in gözlerinin içine bakarak havaya kaldırdı. Gözleri birbirine mıhlanmış hâldeyken Yener usulca içkiyle bardağı doldurdu. Bakışlarını sona erdiren Yener oldu, Simge ise inatla, biraz da hırsla bakmaya devam ediyordu.

Cenan sakince, “Ben birini yalan söylediği hâlde sevmeye devam ettim,” dedi shot bardağına dokunmadan. Sanki bu bir cümle değildi de soruydu, Muşta’ya yöneltilmiş bu sorunun cevabı, Cenan için hayati bir önem taşıyor olsa gerekti. Muşta’nın çivit mavisi gözleri masanın üzerindeki herkesi yok sayarak doğrudan Cenan’a saplandığında, masada derinleşen o sessizliğin içinde Gurur tekilasını fondip yaptı, utanarak ona baktım ve birkaç saniyenin sonunda ikinci fondip Hakan abi tarafından yapıldı.

Cenan’a hiçbir şey söylemeden cevap verdi.

Belki de ona, sana âşığım, demenin en sessiz yoluydu bu.

Cenan, uzun süre gözlerini abimden çekmedi, ona baktı, tam gözlerinin içine. Abim de ona bakıyordu ve yaprak bile kımıldamayan gecenin içinde, ikisinin arasında bir fırtına büyüyordu.

Beyhan, “Ben daha önce hiç atılmış bir linke tıklayıp dolandırılmadım,” dedi sırıtarak, ardından tekilasını içip meraklı gözlerini Adnan’a çevirdi.

Adnan, yüzünde gergin bir ifadeyle tekilasına dokunmadan bekliyor, onun dışındaki herkes içkisini sırayla içiyordu. Herkesin ona baktığını fark ettiğinde, “Sadece bir defa,” diye homurdandı.

“Nasıl dolandırıldığını da anlatsana, n’olursun,” dedi Yener sırıtarak.

“Kes sesini, kaypak herif.”

“Anlat,” dedi Muşta gözlerini Adnan’a dikerek.

Adnan, “Dolandırıcı kişi bana Yener’in hesabından yazıyordu. Yani ben öyle sanıyordum. Arkadaşlarım arasında Yener’i görüp onun profilini kopyalamış. Ben de bana linki atan kişi Yener sanıp tıkladım işte,” dedi huzursuzca.

“Kanka yalnız o hikâye öyle değil,” dedi Yener, yüzündeki sırıtış daha da derinleşirken.

“Hikâyenin aslını o kadar merak ettim ki,” dedi Biricik.

Devran, yüzünü Biricik’in sarı saçlarına gömerek, “Tıfılım, çok da ahlaklı bir hikâye değil bu,” dedi.

Adnan’ın yüzündeki rengin usul usul kaybolduğunu fark ettiğimde meraktan çatlayacak gibi hissettim. Yener onu öyle bir baskılıyordu ki eğer hikâyeyi anlatmazsa, bu şanlı görevi Yener’in devralacağını anlamış olmalıydı. Yine de ağzını bıçak açmadı, sessizce masanın ortasına bakıyor, tek kelime etmiyordu.

Yener, “Ben her zaman çok faydalı linkler atarım,” dedi böbürlenerek. “Bilen bilir, oldukça bilgilendirici videolar paylaşmamla tanınırım. Adnan’a sık sık bu tür videolar yolladığım ve Adnan da her seferinde ahlak timsali olan, rafine zevklere sahip, hassas ruhunu içinde taşıyan koca cüssesindeki kürek kadar elleriyle o linklere tıklar… O linke de benim öğretici videolardan birinin linki sanıp tıklamış. Allah işte, böyle çarpılmış, cuma günü öyle linklere tıklamayı niyet edersen, sana böyle tıklarlar işte Adnancığım.”

“Ben sadece önemli bir şey atmış olabilirsin sanarak tıkladım o linke,” dedi Adnan. “Haysiyetsiz, hayasız insan. Benim gibi edepli, kendi hâlinde, bir baba figürüne iftira atarken hiç mi vicdanına dokunmuyor bu durum?”

“Hadi tarayıcı geçmişini aç, on dört saat önce sana attığım linke tıklamış mısın tıklamamış mısın hep birlikte görelim o zaman, ahlak timsali baba figürü,” dedi Yener.

Biricik, Devran’a sokulup, “Şey linki mi?” diye sorduğunda, Devran gülmemek için dudaklarını birbirine bastırdı.

“Hanımefendi, hiç ilgisi yok,” diye atladı Adnan. “Şey linki falan değil. İnanın bana.”

“Kardeşim kız şey demiş, porno mu demiş?” diye sordu Yener, Adnan’ı iyice abluka altına alarak.

Adnan utanarak masadaki tüm kadınlara baktı, daha sonra shot bardağını içkiyle doldurup, Yener’in gözlerinin içine bakarak, “Ben daha önce hiç yengemin kuzenini düşünmekten ranzanın demir tavanını izlemeli kafayı kırmadım,” dedi ve tekilayı tek dikişte içti.

İşte şimdi, Yener’in ruh gibi bembeyaz olma sırasıydı.

Herkes, yüzlerinde şaşkın bir ifadeyle tekilasını içerken, Yener de dişlerini gıcırdatarak shot bardağına uzandı ve Girdap sessizce, “Yalancıyı sikmiyorlar tabii,” diye fısıldadı.

Yener, gözlerini Adnan’dan çekmeden tekilasını olabildiğince yavaş bir şekilde yudum yudum içti. Herhâlde yalanları boğazına dolanmıştı…

Çolpan gülerek yeniden doldurulan bardağını kaldırdı ve “Ben âşık olmaktan korkuyorum,” dedi, bunu söyledikten hemen sonra tekilasını içti. Çok kısa bir an, herkes sustu, o sessizliğin sonunda Ecevit, Ayça, Adnan ve Beyhan da Çolpan’a katılarak shotlarını devirdiler.

“Ben,” dedi Gurur, bardaklarımız yeniden alkollerle dolduğunda. “Birine köpek gibi âşığım.” Ve hiç beklemeden, gözlerini gözlerime saplayarak tekilasını fondip yaptı.

Onu takip eden Girdap oldu, Girdap’ı Devran, Biricik, Nihan ve Vural takip etti, ardından sessizlik anlık olarak masayı ele geçirdi. Gurur’un gözlerinin içine bakarak tekilamı fondiplediğimde boğazımı ve kulaklarımı yakan alkol değildi de Gurur’un bana bakışıydı sanki.

Yenilenen o sessizlik, Cenan ile Muşta’nın aynı anda fondip yapmalarıyla çekim dolu bir uğultuya dönüştü.

Birbirlerinin gözlerinin içine sadece birkaç saniye baktılar ama bu bir ömür gibiydi, sanki kaybolan tüm yıllar, birbirlerinin gözlerinden birbirlerinin hayatlarına doluyor, birbirleri olmadan kaldıkları tüm anlara ait açık yaraların üzerleri kapanıyordu. Birbirlerine bakarlarken hem iyileşiyor hem de yaşananlarla yüzleşerek daha da yaralanıyorlardı sanki.

Tayfun, dudaklarında buruk bir gülümsemeyle ilk kez shot bardağını kaldırdığında, çok sık shot atanların dudaklarına sarhoş gülümsemeleri yayılmaya başlamıştı ama herkes hâlâ ayık sayılırdı. Bu gecenin sonunda bizi ne bekliyordu, cidden merak etmiyor değildim.

Tayfun, “Ben terk edildim,” dediğinde bir an herkes gözlerini ona çevirdi, gümüş rengi korkutucu gözlerinde ilk kez buruk bir şeye rastladım ama dudakları, gözlerine yayılan ifadenin aksine tebessümle şekillenmişti; her ne kadar tebessümü de acıyla dolu olsa da. Kızıyla yalnız başına bırakılmış o adama bakarken içimde bir şeylerin sızladığını hissettim.

Muşta acı bir gülümsemeyle shot bardağını dudaklarına götürdü, Cenan yutkundu ama o yutkunuş öyle bir yutkunuştu ki alkolü içen Muşta’ydı da camdan bardağı parçalanmış şekilde yutan Cenan’dı sanki. Cenan da bardağa uzanınca bir an şaşırdım, o da fondip yaptı ve bir gerçek daha yüzüme vuruldu. Giden Cenan olsa da o da terk edilmiş hissediyordu.

Muşta, gözlerini Cenan’a dikip sessizce ona bakarken hissettiklerini gizleyemedi, mavi gözlerinde savaşı gördüm; kendisiyle, aşkıyla, hissettikleriyle ve Cenan’la olan savaşını. Bu savaşın galibi Cenan’dı. Cenan, Hakan abiyi mağlup etmek konusunda ustalaşmıştı.

Girdap, sessizlik içinde tekilasını kafaya dikti.

Tekilalar sürekli olarak bardakları doldurdu, bazıları komik, bazıları sessizli yaratan cümleler kuruldu ve gece daha karanlık bir saate ilerlerken, artık aramızdaki isimlerin çoğu sarhoş, çoğu da çakırkeyif olmuştu. 

Vural, telefonundan İzmir gaydası açıp oynamaya başladığında, her zaman ciddi bir surat ifadesiyle oğullarını izleyen Muşta bile kendini âna bırakmış, Vural’a ağır ağır vurduğu koca elleriyle alkış yapıyordu. Vural sarhoştu, bayağı sarhoştu, portmantoya astığı montunu alıp pantolonuna sıkıştırarak ciddi bir yüz ifadesiyle dans sanatını icra ettiği sırada onun ayık olduğunu söyleyebilecek bir Allah’ın kulunu bile bulamazdınız. 

Cenan bir köşeye oturmuş, elinde şarap kadehiyle yabancı olduğu bu ortamı sakin gözlerle izliyor, Vural’ın resmî bir ifadeyle gerçekleştirdiği dans gösterisine gülümsemeden edemiyordu. 

Nihan, nişanlısının bu hâlinden normal şartlarda rahatsız olabilirdi ama o da çakırkeyif olduğundan Vural’ın alnına yüzlük banknot yapıştırıyor, gülerek ona eşlik ediyordu ama Vural kadar iyi ve profesyonel dans edebildiğini söyleyemezdim.

Bir ara ben de kendimi Gurur’un kucağında kırıtırken buldum, bir eli belimde duruyor, diğer elinde sigarasını tutuyor, duman ela gözlerinin etrafında kıvrılarak süzülürken keyifle beni izliyordu. Bazen o kadar çok kırıtıyordum ki “Yavaş,” diye fısıldıyordu kulağıma. “O öldüğüm kalçayı öyle bastırma lan bana.”

O da sarhoştu ama sarhoşluğunu iyi perdeliyordu. Tüm şişeler bitmiş, kadehlerin dibi görülmüştü ve o da bu gece en çok içenlerden biri olmuştu. Buna rağmen ben onun kucağında şımarık bir çocuk gibi dans ederken, o sakin, ruhumu besleyen gözlerle beni izliyor, bakışları altında beni eritiyordu.

Dudaklarının arasına yerleştirdiği sigarayı ağzından alıp kendi dudaklarıma yerleştirdiğimde, gözlerine yerleşen ilgi kalbimi yakıp kavurdu. Sigaradan uzun bir nefes aldım, gözlerinin içine bakarak içime çektiğim dumanı geri üfledim ve sigarayı yeniden onun dudaklarına yerleştirdim.

“Böyle cesur hareketleri insan içinde değil, yalnızken yap da neler yapıyorum gör,” dedi sinsi bir sesle. Yanaklarımın ısındığını hissettim ama tenimin rengi değişti mi, utandığım onun gözlerinin onun önüne serildi mi bunu bilemedim. Sigarasının dumanını yüzüme üflediğinde artık tenim de yanaklarım gibi yanmaya başlamıştı.

“Gözlerin çok güzel,” dedim kendimi tutamadan, alkolün dilimi çözdüğünü ilk fark edişim değildi. 

Kanında dolaşan alkol miktarını ilk kez gösterecek şekilde gözlerini kısıp, bana bir sarhoşun gözleriyle baktığında kalbim yerinden oynadı. Yüzüme düşen saç tellerini geriye itip, parmaklarını çillerimde, elmacık kemiğimde dolaştırırken cevap vermemişti ama gözlerinden gözlerime kelimeler akıyordu. Arka planda çalan eğlenceli oyun havasını bile duymayacak kadar ona odaklandığımı fark ettim. Eğer şu an evde Muşta olmasaydı, insanların varlığını umursamadan onu öperdim. Gözleri dudaklarıma kaydığında, onun düşüncelerimde dolaştığını, düşündüğüm her şeyi duyabildiğini hissederek daha da kızardım.

Sonunda, “Ben,” dedi, “senin gözlerini gördükten sonra, bir daha başka hiçbir gözü güzel bulmadım.”

“Kendi gözlerine daha sık bakmalısın o zaman,” dediğimde gülümsedi, gülümseyişi bile sarhoştu ve bu beni derinden etkiledi. “Aynanın karşısına geçip, ne kadar güzel gözlerinin olduğunun farkına varana dek bu güzel gözlere bakmalısın.”

“O güzel ağzın öyle bir konuşuyor ki biraz daha konuşacak olursa kimseyi sikime takmayıp yapışacağım, eme eme yiyeceğim, bitireceğim o güzel ağzı,” dedi, kısık sesle kurduğu cümlenin yankısı içimde çığlık kadar gür, kuvvetli ve yıkıcıydı.

Gözlerimi kaçırdığımda burnundan sert bir nefes vererek gülüp, “Ne o?” diye sordu yine fısıltıyla. “Utandın mı? Utandığında daha çok yükseliyorum. Daha bir yiyesim geliyor seni.”

“Çok konuştun,” diyerek sigarasını parmaklarının arasından aldım, tekrar dudaklarına yerleştirdim. “İç sigaranı.”

Sigarayı gözlerimin içine bakarak içine çektiği sırada dudakları izmariti kavrayan parmaklarıma temas ediyordu. Yanaklarımdaki ateşin zihnime sıçradığını hissettim. Onunla yakınlaştığımız tüm anlar, yanaklarımdan fırlayıp zihnime yayılan ateşe kapılarak alev alev yanmaya başladı. Gözlerimiz birleştiğinde onun da o anlardan birini düşündüğünü biliyordum.

Sigarayı dudaklarından çeken ben oldum, dumanı yüzüme üflerken gözlerinden gözlerime ahlaksız lakırtılar döküldü. Dudağının kenarında çiçek gibi açan o yamuk gülümseme aklımı başımdan aldı. Gözlerimi kaçırma gereği duydum çünkü ona biraz daha bakarsam, duramazdım ve onu öperdim. Onu öpme isteği içimde ateş gibi yanıyor, gözlerine her bakışımda kirpiklerindeki fırtına o ateşi savuruyor, körüklüyor, büyütüyordu.

Kucağından indiğimde gözlerini bana dikti. “Su içeceğim,” dediğimde o gözler daha da kısıldı.

“Bana da bir kadeh şarap getirir misin?” diye sordu.

Bakışlarım dudaklarına kayarken, “Getireyim,” dedim.

Gözlerinin içindeki beğeni dolu parıltıdan kaçmak ister gibi sırtımı ona dönüp kalabalığı aşarak mutfağa yöneldim. Vural artık kendini kaybetmiş gibi göbek atıyordu, Nihan ona eşlik ediyor, Ayça da ondan beklenmeyecek bir şekilde kâğıt peçeteleri para destesi gibi tutmuş, Nihan ile Vural’ın başından aşağı saçıyordu. Gürültünün içinde ilerlerken kafamın içindeki kaosun zincirlerinin gevşediğini hissettim, karanlık hole saptığımda göğsümde yeniden huzursuz bir his büyümeye başlamıştı. Ne zaman yalnız kalsam, bu huzursuzluk göğsümü kederle mi kaplayacaktı?

Mutfağın aralık duran kapısından içeri girmemle, aspiratör ışığının altındaki iki gölge, tüm dikkatimi parçalara böldü. Tezgâhın üzerinde oturan kişinin Biricik olduğunu omuzlarına doğru dağılmış sarı saçlarından anladım, üzerindeki kazağın omzu neredeyse dirseğine kadar sıyrılmıştı ve bacaklarının arasında duran dev adam, onun küçük yüzünü avuçlarının içine almış, açlıkla öpüyordu. Öpüşmeleri o kadar gürültülüydü ki beni fark etmediler bile. Ben ise şok olmuş hâlde kapıda öylece kalakaldım.

“Burada olmaz,” dedi Biricik çakırkeyif olduğunu belli eden, dağınık bir sesle ama ağzı hâlâ Devran’ın ağzında olduğundan sesi de boğuk çıkmıştı.

Devran bunu önemsemeden onu öperken, “Arabaya ineriz,” dedi, “ya da seni boş otoparka götürürüm, hım? Bu daha önce yapmadığımız bir şey değil, yavrum.”

Şok içinde bir adım gerilememle, sırtım açık duran kapıya vurdu ve kapı duvara çarpınca ikisi de irkilerek bana doğru döndüler.

Yüzüme yakalandığımı gösteren bir sırıtış yayıldı.

Biricik utanarak omzundan aşağı süzülen kumaşı yukarı çekmeye çalışırken, Devran sırıtışıma kayıtsız kalamayıp başta şaşkın bir şekilde bana baksa da sonrasında bir kahkaha koydu.

“Çok yanlış bir zamanda mutfağıma girdiğim için özür dilerim ya,” dedim utancımı saklamak ister gibi gülmeye çalışarak.

Biricik, aspiratör ışığının altında renk değiştirmişti, artık teni tamamen kızıldı. Devran, kollarını Biricik’in boynuna sarıp bana yandan bakmaya devam ederek, “Biz yokmuşuz gibi davran, hiç sorun değil,” dedi. Bu beni biraz daha gevşemiş hissettirdi, utanmamam için geyik yaptığını fark edince daha geniş sırıtıp buzdolabına ilerledim. Şarap şişesini çıkardığımda Devran, “Çok tekila içmediğinden bu gece istediğin kafaya erişemedin galiba?” dedi alayla.

“Gurur istedi.”

“Neredeyse bir şişeyi tek başına içtikten sonra utanmadan şarap mı istiyor? Maymuna dönecek, Zeliha,” dedi Devran tek kaşını kaldırarak.

“Gayet iyi görünüyordu.”

“Maymuna dönmeden önce herkes iyi görünür,” dedi Devran. “Hiçbir sarhoş, götü başı dağıtana dek sarhoş olduğunu söylemez ve iyi olduğu konusunda inatlaşır.”

Elimdeki şarap şişesine bakıp, “Yani ona bir kadeh vermemeli miyim?” diye sordum.

“Kumar oynamayı seviyorsan ver, bize de eğlence çıkar,” dedi Devran sırıtarak.

“Çok kötüsün, o senin en yakın arkadaşın!” dedi Biricik kınayarak.

“Sen de benim biricik sevgilimsin, sana neler yapıyorum, ona mı acıyacağım?” Sorusundaki ima gözlerimi büyütmeme neden oldu çünkü Biricik o kötü şeyleri hatırlamış gibi utanarak yüzünü Devran’ın göğsüne sakladı.

Boş bir kadeh alıp, elimde şişe ve kadehle mutfaktan çıktım. Gurur, onu bıraktığım sandalyede yoktu. Gözlerim kalabalığın içinde dolaştı ama onu göremedim. Bir an nerede olduğunu sorguladım ama sonra lavaboya gitmiş olabileceğini düşünerek masaya doğru ilerledim. Cenan boş kadehiyle bana sokulup, “Bu barışma meselesi de bir oyun mu?” diye sorduğunda, bakışlarım hızla etrafı taradı ve başımı sallayarak Cenan’ın sorusunu onayladım.

Cenan, iki kaşının ortasında endişe dolu bir çukur oluşurken, “Bu herifin derdi ne?” diye sordu.

“Gurur’a daha fazla acı vermek istiyor. Başka ne isteyebilir ki?”

“Ruh hastasının teki,” dedi Cenan, elindeki kadehi masaya koydu ama parmakları hâlâ kadehi sarıyordu. 

Muşta, ikimizin tam ortasına eğildiğinde, Cenan nefesini tuttu. “Ne kaynatıyorsunuz?” diye sordu, sesi duygularını ustaca gizliyordu. Masadaki çakmağı aldı, elini kaldırırken parmaklarının dış kısmı, eklem kemikleri bilinçli olduğunu düşündüğüm bir şekilde Cenan’ın kadehi saran parmaklarına sürtündü. Bunu ona temas etmek için bilerek yaptığını düşünmek kızarmama neden oldu. Cenan’ın yüzündeki renk kaybını izledim, bakışları yavaşça Hakan abiye saplandı ama Hakan abi ona bakmadan elini geri çekip, dudaklarının arasına yerleştirdiği sigarayı çakmağın ucundan fırlayan alevle tutuşturdu.

“Şu barışma meselesini konuşuyorduk,” dedim kekelememek için kendimi sıkarak.

Muşta, sigarayı dudaklarının arasında ezerek içtikten sonra dumanı usulca üfleyip, “Gurur anlattı, evet,” dedi. “Artık bu herifin çaresine bakılmasının zamanı geldi.”

“Ne şekilde?” diye sordum merakla.

“Bir planımız var. Çocukları uyandırmadan önce bu planın taslağını hazırlamam gerekecek,” dedi.

“Tehlikeli bir adam,” dedi Cenan sessizce. “Eğer doğru adımlar atılmazsa, zarar gören başkaları olacak.”

“Bunu önlemek için elimden geleni yapacağım,” dedi Muşta.

Cenan’ın bakışları onun yüzünde dolaştı, Muşta da anlık olarak ona baktı ama gözleri birbirlerinde çok uzun süre oyalanmadı. Aniden yana yakıla bağırarak merdivenlerden aşağı koşa koşa inmeye başlayan Yener’e dehşetle baktım.

“Ulan,” dedi Yener yüzü bembeyaz olmuş bir hâlde üst kata uzanan merdivenlere bakıp, işaret parmağıyla merdivenleri göstererek. Merdivenlerin başında, yüzünde hain bir sırıtışla dikilen Gurur’u gördüğümde kaşlarım havaya kalktı. Yener, korku dolu gözlerle Gurur’a bakarak, “Tuvalete gittim, birden arkamdan içeri girdi, banyo karanlıktı ve belimde bir çift büyük el hissettim. Bana arkadan sarılıp Zerda’m dedi bu!” diye bağırdı. Sesindeki dehşete mi yoksa anlattığı absürt olaya mı gülmeye başladık tam olarak kestiremedim ama birden herkes durup kahkaha atmaya başladı.

Gurur alayla Yener’e baksa da kafasının dumanlı olduğu çok belliydi. Yener ona hâlâ korku dolu gözlerle bakıyordu ama Gurur, bu bakışlara gözlerindeki alayı silmeden, kayıtsız kalarak karşılık veriyordu.

“Az daha güme gidiyormuşsun, gel buraya deli çocuk, şefkate ihtiyacın olmalı,” dedi Girdap, Yener’in başını okşayarak.

“Dokunma lan bana. Bu gece hiçbiriniz dokunmayın bana,” dedi Yener irkilerek. “Bir süre bu travmayı atlatabileceğimi sanmıyorum, artık işemeye gittiğimde tuvaletin kapısını kilitleyeceğim.”

Ecevit ruhsuz bir sesle, “Hoş geldin ya tuvaletteyken birden Gurur içeri girer de tam fermuarımı indirecekken bana arkamdan sarılırsa fobisi bebek,” dedi.

Ayça, bu duyduğu en komik şeymiş gibi kahkaha atmaya başladığında, Ecevit bakışlarını ona yöneltti, Girdap da kaşlarını kaldırmış, sırıtarak ona bakıyordu çünkü turuncum kendini yerlere atmış, katıla katıla bu dümdüz espriye gülüyordu.

“Normalde o kadar mahkeme duvarı gibi geziyordu ki…”

“Yeter bu kadar gevezelik,” dedi Muşta. “Daha içmiyorsunuz hiçbiriniz. Tadında bırakın lan.”

“Kırk yılın başında kafa dağıtıyorlar, neden karışıyorsun ki çocuklara?” Sorunun sahibi Cenan’dı, tüm askerlerin dikkat kesilmesine neden olan bu soru, tüm gözlerin de Cenan’a çevrilmesine neden oldu. Muşta’nın çivit mavisi gözleri, Cenan’ın gece kadar kara gözlerine saplandığında, aralarındaki sessizlik evdeki tüm duvarlara yayıldı.

“Onlar benim çocuklarım, nerede durmaları gerektiğine ben karar veririm.”

“Yetişkin, neredeyse seninle aynı yaşta çocuklar, evet,” dedi Cenan gözlerini Muşta’nın gözlerine âdeta çivi gibi çakarak.

“Bu seni ilgilendiren bir mesele değil, çocuklarımı ve beni ilgilendiren bir mesele.”

“Farkındaysan benimle de ortak bir çocuğun var, yani bir anne figürü olarak yanlış yaptığını rahatlıkla söyleyebilirim.” Cenan parmağıyla şok içinde onu izleyen askerleri işaret etti. “Onlar senden hemen hemen dokuz, on yaş küçükler ve yetişkinler, istedikleri gibi içerler.”

Muşta dişlerini gıcırdatıp birkaç saniye sessiz kaldı. Ardından, “Onlarla benim aramda,” dedi.

“Yorumlamak istedim, yorumladım,” diye diretti Cenan.

“Yorumunu sorduğumu hatırlamıyorum,” dedi Muşta. Aralarında kıvılcım gibi büyüyen bakışmalarını izlerken dudaklarım aralık duruyordu, gözlerimi kaldırıp merdivenlerin tepesindeki Gurur’a baktığımda, yüzünde alaycı bir sırıtışla ikisini izlediğini gördüm. Bakışları anlık bana dokununca göz kırptı, kalbim pır pır etti.

“Yorum yaparken senden izin almam gerektiğini bilmiyordum,” dedi Cenan alaycı bir sesle ama gözleri alev alevdi, Muşta’ya meydan okuyordu ve alaycı sesinin ardında büyümek üzere olan bir yangının alevleri usulca yükseliyordu.

Ayça ve Simge yerde bağdaş kurarak oturdular ve gitgide artan tansiyonu izlemeye başladılar. Ayça, “Kavga çıkıyor galiba,” diye fısıldadı, Simge’ye doğru eğilerek.

“Evet,” dedi Muşta kör bir inatla. “Benden izin alacaksın.”

Cenan, şarap şişesine uzanıp kendine bir kadeh daha şarap doldurdu, bu olurken Muşta gözlerini ona dikmiş, onu izliyor, herkes sessizlikle Muşta’ya katılmıştı ama Muşta’nın aksine Cenan’ı değil, ikisini birden izliyorlardı. Bir yudum şarap boğazından kayıp giderken, “Haklısın,” dedi Cenan, “sen insanların senden izin almalarına o kadar alışmışsın ki aksi seni tetikliyor, öfkelendiriyor. Ama sana kötü bir haberim var, ben senden izin alacak son insan bile değilim.”

“Öyle mi?” Muşta’nın dudaklarındaki alaycı kıvrım, uzun zamandır onda hiç izine rastlamadığım kadar tehditkârdı. “Hafızan zayıfladı sanırım.”

Cenan dişlerini sıkarak gülümsedi. “Anlayamadım?”

“Zaman diyorum, hafızanı zayıflatmış bayağı,” dedi Hakan abi aynı alaycı gülümsemeyle.

“Ya da belki de sen yaşlanmaya başladığın için kafanda olmayan durumları var etmeye başlamışsındır,” dedi Cenan, Muşta’ya dik dik bakarak.

Muşta gözlerini kıstığında, Girdap ve Adnan gülmemek içi farklı yerlere bakmaya başladılar. Kavga gitgide kızışacak gibi görünüyordu.

Aralarında yanan bir ateş vardı. Bu ateşi herkes hissediyordu ama ateşin dışındaydık, ateşin içinde olan onlardı ve yanıyorlardı. Birbirlerinden kaçmıyorlar, birbirlerinin üzerine gidiyorlar, geçmiş o ateşin etrafında benzin gibi ilerleyerek ateşi güçlendiriyor ve yanmalarına rağmen birbirine bakmaya devam ediyorlardı.

“Çocuklarımla arama girme,” dedi Muşta konuyu değiştirme kararı alarak ama Cenan, o alevlerin içinden ona tüm çıplaklığıyla bakmaya devam edip cevap vermeyince kaşları sertçe çatıldı. “Bence artık gidelim.”

“Gidelim mi? Sen ve ben, beraber mi?” diye sordu Cenan kaşlarını havaya kaldırarak, sorusunda şaşkınlık yoktu, kinaye vardı.

Muşta, “Elindeki kadehi bırak, bu kadarı yeterli,” dediğinde Cenan bu kez afallayarak ona baktı. “Gidiyoruz.”

“Gece yeni başlamıştı,” diye dudak büktü Biricik, hangi ara salona dönmüşlerdi bilmiyordum ama sırtını Devran’ın göğsüne yaslamış, kavgaya hazır konumda bekleyen ikiliye bakıyordu.

“Gitmek istiyorsan gidebilirsin, Hakan,” dedi Cenan, şimdi gerçekten öfkelenmişe benziyordu.

“Gidiyoruz,” diye diretti Hakan abi, ardından Cenan’ın yüzüne doğru eğildi ve elindeki izmariti masadaki kül tablasına bastırarak söndürdü, geri çekilirken göz temaslarını bir an olsun kesmemişti. “Birlikte.”

Cenan tam ağzını açacaktı ki Muşta, birden Cenan’ın elindeki kadehi alarak masaya koydu. Cenan’ı bileğinden yakaladığında ortamdaki hava tamamen gerildi, Cenan bileğini geri çekmeye çalışsa da Muşta’nın mahlası kadar güçlü olan dokunuşundan kaçamadı.

“Biz gidiyoruz çocuklar,” dedi Muşta, Cenan’ın gözlerinin içine bakarak.

“Bileğimi bırak.”

“İstesen bıraktırırsın ama içinde hâlâ benim söylediğimi yapmayı seven büyümemiş bir kız çocuğu var,” dedi Muşta kısık bir sesle, bunu onlara yakın olduğum için sadece ben duyabildim.

“Öyle olmasını istediğini bu kadar belli etme,” dedi Cenan, bunu da sadece ben duyabilmiştim.

“Gidiyoruz, Cenan,” dedi Muşta ve bu ismi duymak, Cenan’ın gözlerinde bariz bir şaşkınlığa yol açtı. “Şimdi.” Cenan’ı bileğinden tutarak evin kapısına yöneldiği sırada herkes öyle sessizdi ki sessizliği bozan olursa kanlı bir savaş çıkacaktı sanki.

Cenan hiçbir şey söylemedi. Rüzgâra kapılan savunmasız bir yaprak gibi Muşta’nın onu önüne katıp uzaklara sürüklemesine izin verdi. Evden çıkıp gittiklerinde, arkalarında bıraktıkları sessizlik birkaç dakika daha üzerimizdeki hâkimiyetini korudu.

“Romantik bir film sahnesi gibiydi,” dedi Ayça, başını Simge’nin omzuna koyup sarhoş bir gülümsemeyle kapanalı on dakika olmuş sokak kapısına bakmaya devam ederken.